BİR HAYAT DOGDU BİR HAYAT SOLDU

1. Hayatın İlk Kazıkları

Evren onlara bir mucize sunmuştu. Kız bunun ona yapılan bir büyü olduğunu düşünüyor, erkek ise herşeyden habersiz yaşamaya devam ediyordu. Onlar birbirinden habersiz iken bu durumu fark edenler ise çeşitli yollar deniyor, neden onlara böyle birşey yapıldığını düşünüyorlardı. Onların doğumları, yaşamaları bile birer mucizeydi.

Onlar birbirlerine ince bir ruh çizgisi ile bağlıydılar. Ikisinden birine birşey olduğunda o yerinde bir çizgi beliriyordu. Onların duyguları bile birbirine bağlıydı. Bunun sebebi ise dışarıdan bir etken değildi. Bunun sebebi onların ta kendileriydi. Yaşadıkları hayatlar, yaptıkları seçimler, hayalleri.

25 Kasım 2001

Hastanenin boş koridorunda yankılandı o ses. İlk önce odanın içini doldurdu çığlık daha sonra ise uzun koridoru. O odaya girmesinin üzerinden 4 saat geçmişti. Bomboştu koridor,doktorlar dışında kimse yoktu. Küçük kızın kafasını gorebilmisti anne. Sonrasında ise sonsuz bir uykuya dalmıştı. İlk o zaman kimsesiz kalmıştı kız. Tıpkı annesi gibi...

Sağlık kontrolleri yapıldıktan sonra yetimhaneye bırakıldı küçük kız. Adsız, soyadsiz. İlk o zaman adsız kalmıştı küçük kız. Kucağına alıp yüzüne baktı müdür. Ona bir ad düşündü fakat bulamadı. Daha sonra bulurum diyerekten bir odaya bıraktı küçük kızı. İlk o zaman hayatı hakkında bir durum ertelendi küçük kızın.

25 Kasım 2001

Iki çığlık aynı anda koptu odada. Sonra ise evin her odasını kapladı. Hastaneye yetisemeyecegini anlayan kadın önüne çıkan ilk eve girmişti. Kucağına aldı oğlunu. Baktı yüzüne iyice. Ve o an birşey fark etti, oğlunun omzunda mavi bir ben vardı. Ağzını açmıştı ki bir anda her yer karardı. Ve sonsuz bir uykuya daldı o da. Opememisti daha, sevememisti. Ne hayalleri vardı oğluyla. Son kez hayali çalınmıştı o kızın. Kaybedilen hayallerin yanı sıra mutlu günler ide gitmişti.

Kadın kucağına aldı küçük çocuğu. Baktı ona ne yapacaktı ki bu küçük çocukla. O an ona en doğru gelen şey o çocuğu alıp büyütmekti. Fakat bunu yapamayacağını da biliyordu. En fazla bir hafta dayanabilir di yavrucak. Onu bir binanın önüne koydu. Ve zile basıp oradan uzaklaştı. İlk o zaman terk edilmişti erkek çocuğu.

Kapının sesini duyan adam kapıyı açtı. Ve kapının ağzındaki çocuğu ve kapıyı geri kapattı. Bunu yaparken hiçte bir üzüntü içerisinde olmamıştı. İlk defa o zaman kapı kapanmıştı o çocuğun yüzüne. Ağlıyordu, çığlıklar içinde ağlıyordu kimse bakmıyordu ya da duymuyordu.

Iliklerine kadar donmuştu çocuk. Bir kapı açıldı o an. O kapının ağzındaki küçük bir çocuktu. O soğukta koşup çocuğu kucağına aldı ve eve geri koştu. Annesi hemen çocuğu alıp soba yanına geçti. Şefkatle sardı onu. İlk defa o zaman şefkatle ısındı çocuk.

Onlar birbirine mavi bir ben ile bağlıydılar. Ve bunu fark etmeleri zordu. Çünkü o mavi ben normal bir ben gibi gözüküyordu. Kızın fark etmesine yol açan olay. Çocuğun futbol oynarken düşmesiydi.
Odasında oturan kız dizinde bir sızı hissetti, kaldırdığında ise orası çizilmişti. Her bir yerinde sızı hissettiğinde orada çizikler oluşuyor bir süre sonra geçiyordu.

Erkek ise birşeylerin olduğunu anlamamıştı. Normal diye düşünmüştü. Onu duygularıyla etkiliyordu kız. Kız üzgün olduğunda o da üzgün, kız mutlu olduğunda o da mutlu oluyordu.