The Dollhouse

Κεφάλαιο 31ο

Ένα μικρό ταρακούνημα συνοδευόμενο με ένα πλήθος φωνών με κάνουν να ανοίξω τα μάτια μου τρομοκρατημένη. Αυτό που βλέπω... δεν είναι αληθινό. Κλείνω τα μάτια μου για να τα ξανανοίξω με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσω από όποιο όνειρο βλέπω. 

Μία, δύο φορές... η εικόνα δεν χάνεται. 

Ωραίο αστειάκι. 

Με τσιμπάω, το νιώθω.  

Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι δεν ονειρεύομαι και πως αυτό είναι αληθινό... τι δουλειά έχω εγώ σε ένα ταξί; Πως βρέθηκα εδώ; Που πάω;

Κοιτάω τα ρούχα που φοράω και τη τσάντα που έχω μαζί μου. Για πρώτη φορά μετά από καιρό φοράω παντελόνι, μια μπεζ παντελόνα με μια λευκή μακρυμάνικη μπλούζα και άσπρα παπούτσια. Στο πλάι μου έχω μια μεγάλη μπεζ τσάντα που ταιριάζει τόσο με το παντελόνι μου όσο και με το πανωφόρι μου. 

Ωραίο αστείο. 

Κοιτάζω τον οδηγό, ο οποίος με κοιτά ήδη και τότε στρέφει το βλέμμα του στον δρόμο και δυναμώνει το ράδιο κάνοντας τις φωνές που σχολιάζουν κάποιο ματς ποδοσφαίρου να ακούγονται πιο καθαρά. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το ένα μου χέρι κρατά το άλλο, και τότε συνειδητοποιώ πως δεν έχουν αυτή τη πήλινη υφή. Ακουμπώ το πρόσωπό μου. Τίποτα...

Τι είναι αυτό; Τι συμβαίνει;

Ο οδηγός θα ξέρει, φαίνεται ύποπτος όπως κι να έχει. 

"Εμ, κύριε; Με συγχωρείτε!" μιλάω δυνατά για να με ακούσει.

Αυτός με κοιτά ξανά μέσα από τον καθρέπτη του. Δεν μιλά όμως. 

"Συγγνώμη, που πηγαίνουμε;" πόσο ηλίθια ακούγομαι τώρα;

"Στην διεύθυνση που μου δώσατε, δεσποινίς" απαντά με περίεργη προφορά ο οδηγός. 

Κρίνοντας από τα χαρακτηριστικά του και αυτή την προφορά, μάλλον είναι από την Ινδία. Μου φαίνεται λίγο φοβισμένος, σαν να μην νιώθει άνετα να μιλά ή να με κοιτάζει. 

Έχει άραγε κάτι το πρόσωπό μου; 

Τον αγνοώ και κοιτάζω στο εσωτερικό της τσάντας που έχω δίπλα μου. Στην αρχή η αίσθηση πως αυτή η τσάντα δεν είναι δική μου με κάνει να κοκκαλώσω, αλλά εν τέλει, απλά ξεφυσώ και συνεχίζω να κοιτώ. Βλέπω ένα γαλάζιο πορτοφόλι που έχει με χρυσά γράμματα σχηματισμένο το όνομά μου. 

Μισό. Διαβάζω; Μπορώ και διαβάζω! 

"Μia" .  Mia, Mia, Mia, Mia, Mia, Mia...