Złoty|| „Kiedy ją zobaczył, to było tak, jakby ziemia wypadła ze swojej osi i czas się zatrzymał. Jego oczy błyszczały, jak wtedy, gdy był niewinną duszą, taką jak jej."
Albo gdzie Klaus Mikaelson w końcu znalazł swoje odkupienie.
Pamiętniki wampir...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po przebudzeniu, Aleksandra natychmiast poczuła dwie duże, ciepłe dłonie spoczywające na jej talii, co ją zaskoczyło. Wkrótce potem w jej myślach pojawiły się wspomnienia z poprzedniej nocy.
Aleksandrze zrobiło się żal.
Żałowała, że upadła tak nisko, by uprawiać seks z mężczyzną, który zdradził ją po stuleciach i dziesięcioleciach małżeństwa.
Tłumiąc szloch i wstyd utkwiony w jej gardle, Trybryd poszedła do łazienki i wymamrotała zaklęcie uciszające, po czym upadła płacząc w pustej wannie.
Nigdy wcześniej nie czuła się tak źle.
Jakby była zniesmaczona samą sobą.
Po prostu nie wiedziała, jak zareagować na te nowe doznania i uczucia, które odczuwała. Zrobiła więc to, co potrafiła najlepiej.
Zamiotła to wszystko.
Po prostu zignorowała te nowe uczucia i napełniła wannę, biorąc dość długi prysznic, myśląc o tym, co zrobiłaby z blondynem w jej łóżku.
Zanim obudzi go z uśmiechem na twarzy, a nawet będą uprawiać poranny seks. Ale teraz nie mogła, bo na myśl o seksie z nim chciało jej się wymiotować.
Wychodzenie z łazienki tylko z ręcznikiem
Biała, Alexandra spotkała się z wizją Niklausa bez koszuli, siedzącego na łóżku i wpatrującego się w drzwi łazienki, a następnie podążającego za jego spojrzeniem do jej oczu.
- Skończyliśmy? - zapytał. Jego głos brzmiał tak urażony, że sprawił ból sercu Aleksandry. Jej krystalicznie niebieskie oczy były wypełnione łzami i niosły w sobie ukryty ból i smutek.
Ale nie było to ukryte przed Mikaelsonem.
Alexandra znała go lepiej niż on sam i od razu mogła dostrzec ból w jego pięknych oczach.
-Tak. Skończyliśmy - powiedziała, starając się nie załamać ani nie rozpłakać, unikając niebieskich oczu, które wpatrywały się w nią, jakby mogły zobaczyć jej duszę.
I wiedziała, że mogą.
Niklaus jakby się nie spieszył, wstał z łóżka, założył szarą bluzkę, którą miał na sobie poprzedniego wieczoru, buty i ruszył w stronę wyjścia.
