Olivia

Κεφάλαιο 27

  Τα μάτια μου ανοίγουν κουρασμένα. Το φως που μπαίνει από το παράθυρο με τυφλώνει και ο πόνος στους καρπούς μου με χτυπάει αμέσως. Σηκώνω το ένα μου χέρι με δυσκολία για να δω πως οι πληγές είναι τυλιγμένες με γάζες κι ένας ορός κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου. Μια γιατρός κάθεται στην καρέκλα απέναντί μου και μου χαμογελάει γλυκά. 

- Πως αισθάνεσαι; Με ρωτάει με την απαλή φωνή της και πιάνει το χέρι μου. 

- Καλά. Ψιθυρίζω κάπως χαμένη. 

- Στάθηκες πολύ τυχερή Ολίβια. Αν δεν σε είχαν βρει οι φίλοι σου τώρα δεν θα ήσουν εδώ μαζί μας. Βολεύεται δίπλα μου. Εγώ γυρίζω το κεφάλι στο πλάι με τα δάκρυα να μουσκεύουν το μαξιλάρι μου.

- Δεν θέλω να είμαι εδώ. Ψελλίζω και εκείνη μου χαϊδεύει το μάγουλο.

- Μην το λες αυτό γλυκιά μου. Οι άνθρωποί σου σε αγαπάνε πολύ και τρελάθηκαν από την αγωνία τους. Ειδικά το αγόρι σου. Μου λέει με νόημα κι εγώ στρέφομαι προς το μέρος της. 

- Είναι εδώ ο Μέλβιν; Ρωτάω με το στομάχι μου να δένεται κόμπος. 

- Αν εννοείς αυτόν το κούκλο, έγχρωμο, γεροδεμένο ναι, είναι έξω. Και οφείλω να σε ενημερώσω πως έκλαψε πολύ για χάρη σου. Λέει κι εγώ ξεροκαταπίνω. 

- Μπορώ να τον δω για λίγο; Ζητάω κι εκείνη ανασηκώνει τους ώμους της. 

- Αν το θέλεις. Μου απαντά κι αμέσως της γνέφω. Χαμογελάει και σηκώνεται από την θέση της.

- Πριν στον φέρω επέτρεψε μου να σου πω κάτι. Την κοιτάζω και εκείνη στρώνει τα μαλλιά στο μέτωπό μου. 

- Λένε πως οι άνθρωποι που τολμούν να βάλουν τέλος στην ζωή τους κρύβουν τεράστια δύναμη. Χρησιμοποίησε την Ολίβια για να ξεπεράσεις αυτό που σε έκανε να θέλεις τον θάνατο. Μου λέει κι εγώ χαμηλώνω το βλέμμα. 

  Σε λίγο ο Μέλβιν μπαίνει στο δωμάτιο. Με κοιτάζει από την πόρτα κι όταν συναντιούνται τα βλέμματά μας, κρύβει το πρόσωπό του στις παλάμες του ξεσπώντας σε κλάματα. Είναι δάκρυα ανακούφισης, το ξέρω, όμως δεν παύει να ραγίζει η καρδιά μου βλέποντας τον έτσι. Έρχεται κοντά μου και αγκαλιάζει τα μάγουλά μου. Με φιλάει έντονα στα χείλη και τα κομμάτια μου ενώνονται.

- Μην μου το ξανακάνεις αυτό Ολίβια. Ποτέ. Λέει πάνω στο στόμα μου.

- Συγνώμη. Ψελλίζω και τον φιλάω ξανά.

- Εγώ συγνώμη μωρό μου, εγώ. Κλαίει ακόμα.

- Μέλβιν...Πάω να πω μα ο δείκτη του ακουμπά τα χείλη μου.