Ne Olacak Ona Kavuşunca

gidişi

Sabah kalktım aklımda bin bir türlü düşünce ; kafam karma karışık; güneş tepede fakat içim kalbim karanlık . Genç bir kızın zihnini dolduran en fazla ne olabilir ki ya da kim? 

İstemeye istemeye yürüdüğüm yollar ; her gün gördüğüm o ağaçlar ve boy sırasına dizilmiş evler, ah o evler ,insanlar dışlar güzel gözüksün diye öyle süsleyip uyumlu renkler seçmişler ki boyamak için insanın nutku tutulur ama kim bilir içlerinde ne kadar çok huzursuzluk var. tüm bu kareler hepsi bir kere daha o anı bana yaşatıyor. Onu gördüğüm sokak; sesini duyduğum otobüs durağı , hala çatısı yağan yağmurun suyunu damlatıyor . Yürüyerek oturuyorum her sabah tekrar tekrar o otobüs durağına ; düşünüyorum yine onu; yüzümde hüzün olsa bile yine de aptal bir tebessüm oluşuyor yüzümde fakat sadece onun hayalini yaşıyorum. 

Islak asfalttan geçen arabaların lastik sesleri bir kulağımı doldururken diğer kulağımı ise anılarını benimle bıraktığı şarkılarımız çalıyor. Gözyaşlarım her dakika süzülürken sanki onun nefesini hissedercesine titriyor bedenim, beni kendime getiren esintinin rüzgar olması her ne kadar yokluğunu hatırlatsa da içime atıp saklıyorum. Onu özlüyorum ama geri gelecek hiç bir şey olmadığını hatırlıyorum. Özlem sadece içimdeki duyguların en baskını. Hatıralar dört katlı eski apartmandan çıkınca sağ taraftaki sokak lambasının altında; sadece orası aydınlanıyor ve orada canlanıyor. "O GERİ GELECEK" asla "ONUN KOKUSUNA TEKRAR DOYABİLECEĞİM" hayır "ONA KAVUŞABİLECEĞİM SONUNDA" düşünemem bile ,düşünmem hata, düşünmem yasak. O artık yok. Bu genç yaşımda aklımı bu kadar negatif düşünce ile kandırmam doğru mu? Ne kadar acı verici ve belki de sağlıksız. Onun yokluğunu ne kadar kaldırabileceğim bilmiyorum ama belki de bir gün onun özlemine dayanamayıp yanına gideceğim. Sadece bu bir gün sıfırlanacak ve bana gereken tek şey zaman . Bu biz tanınan süre. Sadece biz olmak için tekrardan beklemem lazım , beklemen lazım, beklememiz lazım...