Mistakes that demigods make Boek 1

Ik liep weg en liet vier geschokte tieners achter

Ik voelde een raar gevoel in mijn lichaam om hoog kruipen. Iets wat ik nog nooit eerder had gevoelt. Toen werd alles zwart...

Clarisse's POV

Ik hoorde een klap naast me, waar Alexis vocht. Ik keek snel naast me, terwijl ik aanvallen blokte. Ik zag Alexis een koprol naar achteren maken en verder vocht. Ik herkende haar amper, haar gezicht zat helemaal onder het bloed. Ze doodde de twee slangenvrouwen. Het werdt steeds moeilijker om de aanvallen te blokeren. Alexis keek mijn kant op en viel een cycloop van achteren aan. Drie anderen vielen haar aan. Ik had alleen nog maar een slangenvrouw en een cycloop me afterekenen. Alexis had net een cycloop door midden gehakt. Waarom lijkt het alsof het super simpel voor haar is?! Ik hakte net het hoofd van de slangenvrouw af. Alexis stond stil, ze knipperde zelfs niet eens. Een van de cyclopen sneed in haar rug. Ze beweegde nog niet. Net toen de cycloop haar de dodenslag wou geven. Maakte ze een salto en belandde op de rug van de cycloop, en sneed zijn hoofd eraf. Ze belande op de grond. Ze leek geen eens pijn te hebben. Ik wierp mijn speer in het hart van de cycloop waar ik mee aan het vechten was. Ik keek naar Alexis. Ze keek op. Ik deed een stap naar achteren. Haar ogen waren geen zee groen meer. Ze waren donker paars, bijna zwart. Ze viel de laatste cycloop aan, en vloerde die. Haar zwaard lag ongeveer vier meter verder op. Ze draaide het hoofd zo ver om, dat je de botten van de cycloop gewoon kon horen breken. Er lag nu alleen nog maar goud stof op de grond. Ze stond op. Ze kreeg haar zee groene ogen weer terug. Maar voordat ik iets kon vragen rolden haar ogen in haar oogkassen. Ik rende naar haar toe en bekeek haar verwondingen. Ze had een gebroken enkel met een dolk erin, waar het gif ervan af droop. Ze had nog een dolk in haar schouder. Ze drie sneeën in haar gezicht dat gemaakt is door klauwen. En een lange en diepe snee in haar rug. Wat gebeurde er? Waarom had ze donker paarse ogen? Hoe in Hades' naam leeft ze nog?! Ik pakte haar voorzichtig op. Ze kreunde. Ik nam haar zwaard mee, en rende zo hard als ik kon zonder te struikelen terug naar kamp...

Toen ik aankwam bij kamp rende de Apollo kinderen op me af. Pakte Alexis van me over en renden naar de ziekenboeg. Sommige andere Apollo kinderen verbonden de wond op mijn schouder en gaven me wat nectar en ambrosia. Percy, Annabeth, Piper en Leo renden op me af. "Wat is er gebeurd? Heb je Alexis gevonden? Waar is ze nu? Gaat het met je? Sorry voor daarnet." zei/vroeg Annabeth. "Ik werd aangevallen, Alexis heeft me weer eens gered. Dus ja, ik heb haar een soort van gevonden. Ze ligt in de ziekenboeg. Het gaat prima met mij. Het spijt me ook." Zei ik allemaal zonder maar een keer te ademen. "Ok" "Ho, wacht eens even. Wat bedoel je met 'het gaat prima met mij.'" zei, je raad het al, Prissy. "Ik bedoel daar mee dat ik niet eens weet hoe Alexis het overleeft heeft en dat ze het nog gaat overleven, Prissy." gromde ik boos. Hun ogen werden wijd. Annabeth was de eerste die uit de shock kwam. "Je bedoelt dus-" "Ja, dat bedoel ik ja. Dus als je me even excuseerd ga ik even naar de ziekenboeg om te vragen dat ze het kan overleven." Ik liep weg en liet vier geschokte tieners achter.

Ik kwam bij de ziekenboeg aan en ging zitten. Wachtend op informatie. Will liep langs, dus hield ik hem tegen. "Hey Clarisse." "Yeah hey, uhm Will?" "Ja?" "Overleeft Alexis het? Wanneer kan ik naar haar toe?" "Normaal gesproken zou ze het niet hebben overleeft. Maar ze heeft het overleeft dus dit overleeft ze wel. En je kan naar haar toe gaan. Ze ligt alleen in een soort van coma. Hoe gaat het met je schouder?" "Prima. Thanks Will, dan ga ik nu naar haar toe. Kan jij het tegen Prissy en zijn vrienden vertellen dat ze het overleeft?" "Ja tuurlijk. Dan ga ik nu maar. Doei." "Doei!" Ik liep naar binnen en zocht naar Alexis. Ze lag daar bleek en onder het verband in een bed. Ik ging naast haar zitten op een stoel. Smekend dat ze snel wakker wordt. Denkend aan waarom haar ogen van kleur veranderde. Hopend dat ze weet wat het is. Dat ze dat vaker meegemaakt had. Ze leek op een moord machine die niet zou stoppen totdat al haar vijanden dood zijn...

Percy's POV

"Ho, wacht eens even. Wat bedoel je met 'het gaat prima met mij.'" zei ik. "Ik bedoel daar mee dat ik niet eens weet hoe Alexis het overleeft heeft en of dat ze het nog gaat overleven, Prissy." gromde Clarisse boos. Ik was geschokt. Of dat ze het nog gaat overleven. Die woorden kreeg ik niet uit mijn hoofd.Ze was hier nog geen twee dagen en zoveel gebeurde al. Ze heeft veel meer meegemaakt dan normaal gesproken. Ze gaat misschien al dood in die twee dagen. Je vraagt je vast af waarom ik zoveel over haar geef. Ik heb nooit een zusje gehad. Ze mag dan wel mijn half-zusje zijn, maar ik geef veel over haar. Het is net alsof we elkaar al jaren kennen. "Je bedoelt dus" Waren de woorden die me uit mijn gedachten haalde "Ja, dat bedoel ik ja. Dus als je me even excuseerd ga ik even naar de ziekenboeg om te vragen dat ze het kan overleven." zei Clarisse en liep weg. Ik denk naar de ziekenboeg zoals ze gezegd had. We keken alle vier naar elkaar. In Annabeth ogen zag je verdriet, schok en hoop. Ik denk dat je dat ook van mijn ogen kan zeggen. Tranen welde op in mijn ogen. Ik knipperde ze snel weg. In Piper's en Leo's ogen zag je schok en medelijden. Ik wilde weten wat er was gebeurd. Ik wilde weten of dat ze het overleeft. Ik draaide me om en liep snel naar het strand. Annabeth, Piper en Leo liepen met me mee. We zeiden niks. Piper en Leo kenden haar niet eens, maar waren geschokt en droevig. Annabeth pakte mijn hand vast. Ik keek naar haar, glimlachte en liep verder. Op het strand staarden we voor ons uit. In een fijne stilte. Niet zo'n ongemakkelijke stilte. Ik hoorde voetstappen en iemand mijn naam roepen. Ik draaide me om, om te zien wie het was. Will. "Hey Percy, Annabeth, Piper en Leo." zei hij blij. "Overleeft ze het nog?" vroeg ik zoals gewoonlijk. "Ook hallo. Ja ze overleeft het wel. Ze ligt in een soort van coma. Clarisse is bij haar." Ik blies mijn adem uit, waarvan ik niet eens wist dat ik die in had gehouden. "Wanneer wordt ze wakker?" vroeg ik. "Weten we nog niet." "Maar als iemand in een coma is kunnen jullie toch schatten wanneer ze ongeveer wakker wordt?" vroeg Annabeth. "Ik zei dat het een soort van coma was. Als het goed is kan ze je horen, alleen niet terug reageren. Ze kan haar lichaam ook niet bewegen. Het is alsof haar geest vast zit in een lichaam dat niet controleerbaar is." "Wanneer kan ik naar haar toe?" "Als Clarisse weg gaat, wat zo meteen is." We stonden op en liepen naar de gebouwen toe. Onderweg daar naar toe zagen we Clarisse uit de ziekenboeg lopen. Ik keek naar Will, die knikte. Ik rende naar de ziekenboeg. Eenmaal binnen zocht ik naar Alexis. Toen ik haar vond was ik geschokt. Ze was lijk bleek en zat onder het verband. "Wat was er toch gebeurd?"

--------
Eindelijk weer een nieuw hoofdstuk. Wat vinden van dat ik ook met POV begin? Of willen jullie dat ik dat niet doe en de hele tijd in Alexis' POV schrijf? Dan zou ik even zeggen dat de volgende hoofdstukken saaier worden ;P. Ik heb het een lang hoofdstuk gemaakt. Niet super lang maar wel lang. Omdat ik zo lang niet meer gepubliceerd heb. Vele groetjes, xlianhx