Sirius Zwarts (Harry Potter fanfiction)

Ik krijg het beste cadeau ooit. En een soepjurk.

Sorry, het heeft veel te lang geduurd, I know. Weinig tijd, en - als ik eerlijk moet zijn - ook weinig zin.
Esther

Even later komen we aan. Ik stap uit de koets en blijf staan. Ik wil de trein eigenlijk helemaal niet in. James begrijpt onmiddellijk waar ik aan denk en slaat zijn arm over mijn schouders. Er staan veel mensen buiten. Ze dringen bij het smalle deurtje van de trein. Als James en ik onszelf uiteindelijk naar binnen hebben weten te wurmen, gaan we op zoek naar vier lege stoelen bij elkaar. We zijn Remus en Peter kwijtgeraakt in de menigte, maar ze zullen zo wel komen. We gaan zitten en kijken uit het raam. Ik werp een blik op de jongen tegenover me en kan zien dat James koortsachtig een manier probeert te bedenken om me op te vrolijken, maar blijkbaar kan hij niks bedenken, want hij houdt zich stil.
Het duurt niet lang of Remus en Peter komen ook bij ons zitten. Peter begint enthousiast te praten over de vakantie, waardoor ik me nog slechter ga voelen. Dat is blijkbaar duidelijk te zien, want James werpt één blik op mij en onderbreekt Peter: 'wie heeft er zin in een potje knalpoker?'
Alle jongens stemmen in en even later zijn ze verdiept in het spel. Zoals altijd als je lol hebt gaat de tijd snel en het lijkt alsof we pas een half uur bezig waren als de trein vaart mindert en iedereen opstaat om uit de trein te stappen. De jongens hadden me ongemerkt behoorlijk opgevrolijkt. James had gelijk. Ik hoef er maar even heen en dan ga ik naar James toe. Ik heb elf jaar overleeft. Dan kan dit ene weekje toch ook nog wel?
Ik zie mijn ouders en mijn broertje al staan en begin naar hen toe te lopen. Ik heb echter maar een paar stappen gezet of James roept me.
'Sirius! Sirius! Hé, Zwarts, kom terug!' Ik draai me om en James komt naar me toe. Hij heeft een pakketje bij zich en drukt die in mijn handen.
'Maak hem thuis in je kamer open,' zegt James. 'Als je alleen bent.'
Mijn ouders en mijn broertje komen aanlopen. James geeft me een knipoog en loopt naar zijn ouders toe. Ik stop het zachte pakje vlug in mijn tas en loop ze tegemoet. Zonder een woord te zeggen pak ik mijn vaders arm en Regulus die van mijn moeder. We verdwijnselen naar huis. Ik sleep mijn spullen onmiddelijk mee de trap op, zodat ik niet bij de rest hoef te zijn en ik het pakje van James open kan maken. Ik heb het pak net uit mijn tas als onze huiself binnenkomt. Ik kijk op. 'Scheer je weg, Knijster,' zeg ik geïrriteerd. Knijster kijkt op. 'De meesteres vraagt of je beneden komt, om het galagewaad voor het kerstfeest te passen.'
Ik zucht dramatisch. 'Zeg maar dat ik er zo aan kom.' Knijster buigt kort en loopt dan de kamer uit. Ik scheur snel het papier er af en zie iets roods. Ik trek het laatste papier er ar en een brede grijns breekt door op mijn gezicht. In mijn handen houd ik een rood banier van griffoendor. Ik hoor dat mijn moeder beneden aan het schreeuwen is en verstop de banier. Vlug ren ik naar beneden, waar mijn moeder ongeduldig staat te wachten. Ze drukt mijn galagewaad in mijn handen. 'Hier, trek aan,' zegt ze. Ik werp één blik op het gewaad. Vreselijk, maar mijn moeder is vandaag al chagrijnig genoeg, dus ik zeg niks, maar verdwijn weer naar mijn kamer. Ik trek dat stomme ding aan en kijk in de spiegel. Niet te geloven dat ik dit aan moet. Ik kleed me nogmaals om en ga weer naar beneden.
'Hij past,' zeg ik tegen mijn moeder. Die is duidelijk geïrriteerd omdat ik het niet heb laten zien, maar dat kan me niks schelen.
Weer terug op mijn kamer plof ik op mijn bed. Ik pak de banier er weer bij en bekijk hem eens goed. Er staat een mooie leeuw op. Als ik hem op mijn kamer ophang en mijn moeder ziet het, zal ze dat nooit toestaan. Ze zal hem onmiddelijk van de muur rukken. Plotseling krijg ik een idee. Professor Banning, van bezweringen had het laatst over een spreuk die de banier aan de muur vast zou moeten kunnen plakken, zonder dat mijn ouders hem eraf krijgen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Mijn ouders worden ongetwijfeld woedend, em ik krijg kamerarrest voor de rest van de vakantie, maar dat is het waard. Bovendien zie ik ze toch het liefst zo min mogelijk.
Ik graai in mijn tas op zoek naar mijn boek van bezweringen. Aangezien ik alles los in mijn tas heb gesmeten duurt dat even, maar uiteindelijk vind ik hem. Ik plof opnieuw op mijn bed en begin te bladeren in het boek. Ik heb de spreuk snel gevonden en probeer hem meteen. Het is een eenvoudige spreuk en hij lukt al snel. Tevreden kijk ik naar het resultaat. Dit is mijn domein en dat zal ik ze laten weten ook, neem ik mezelf voor.