Olivia

Κεφάλαιο 29

 Τα μάτια μου ανοίγουν από το ενοχλητικό χτύπημα στην πόρτα. Κοιτάζω γύρω μου ζαλισμένη. Δεν κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα. Τελικά είχε δίκιο ο Μέλβιν, είμαι ακόμα αδύναμη. Στην ανάμνηση των όσων έγιναν χθες, τον αναζητώ δίπλα μου. Οι μπούκλες του πέφτουν παιχνιδιάρικα στο μέτωπό του και τα γεμάτα χείλη του είναι μισάνοιχτα. Κοιμάται βαθιά κι εγώ χαμογελώ χαϊδεύοντας το μάγουλό του. 

 Το χτύπημα στην πόρτα ακούγεται ξανά και ο Μέλβιν τρίβει ενοχλημένος τα μάτια του.

- Ναι. Λέω χαμηλόφωνα όσο τον σκεπάζω. Η Λιφ μπαίνει στο δωμάτιο και το χέρι του Μέλβιν αγγίζει το μηρό μου. Το σώμα μου τσιτώνεται αμέσως κι εκείνος χαμογελάει παριστάνοντας ακόμα πως κοιμάται.

- Καλημέρα δεσποινίς Ολίβια. Λέει η Λιφ τρίβοντας αμήχανα τα χέρια της.

- Καλημέρα. Λέω με τα δάχτυλα του Μέλβιν να αγγίζουν το σημείο ανάμεσα στα πόδια. Σφίγγω το σεντόνι από κάτω μου και δεν απομακρύνω το βλέμμα μου από εκείνη. 

- Τι συμβαίνει; Την ρωτάω με τα μάγουλά μου να έχουν κοκκινίσει. 

- Είναι δυο κύριοι κάτω και ζητάνε να σας δουν. Με ενημερώνει και το χέρι του Μέλβιν παγώνει. Εγώ ανακάθομαι.

 - Ποιοι κύριοι; Σου είπαν όνομα; Ρωτάω και ο Μέλβιν κάθεται δίπλα μου περιμένοντας να ακούσει την απάντηση. Η Λιφ ξαφνιάζεται από την παρουσία του και τα μάτια της κολλάνε στο γυμνό στέρνο του. 

- Λιφ. Της λέω απότομα κι εκείνη τραντάζεται. 

- Σου είπαν το όνομά τους ; Επαναλαμβάνω έχοντας πάλι την προσοχή της. 

- Κάνσον. Λέει και η καρδιά μου ανεβάζει απότομα παλμό. Γυρίζω πανικοβλημένη προς εκείνον και πιάνω το χέρι του.

- Μέλβιν... Προφέρω το όνομά του αναστατωμένη κι εκείνος πηδάει από το κρεβάτι. Φοράει βιαστικά την μπλούζα του κι εγώ σηκώνομαι όρθια. 

- Μείνε εδώ. Μου λέει χωρίς να με κοιτάζει και βγαίνει σαν σίφουνας από το δωμάτιο. 

 Ο Μέλβιν κατεβαίνει βιαστικά τα σκαλιά με τα μάτια του καρφωμένα στον Σπένσερ. Στέκεται μπροστά στην πόρτα με τον πατέρα του από δίπλα να τον δασκαλεύει για όσα πρέπει να πει. Ακόμα δεν έχει λογαριαστεί μαζί του. Κρυβόταν μη τυχόν και πέσει στα χέρια του. Φαίνεται πως η Χάνα τον είχε ενημερώσει. 

 Όταν ο Σπένσερ τον βλέπει να κατεβαίνει το πρόσωπό του χλομιάζει. Δυσάρεστη έκπληξη. Ο Μέλβιν μπορεί να μυρίσει το φόβο του από χιλιόμετρα και το σακατεμένο του πρόσωπο από τον τελευταίο τους καβγά, του γεννά την επιθυμία να του ανοίξει κι άλλες πληγές. Ο πατέρας του μπαίνει αμέσως μπροστά του παριστάνοντας τον προστάτη του κι ο Μέλβιν χαμογελάει δαγκώνοντας την γλώσσα του.