ASTRAL KRALİÇE

°BÖLÜM 1°

Nisan yağmurları başlamıştı. Hava çok güzel kokuyordu. Çiçekler açmış gökyüzüne renk gelmişti.

Bu yolu son 4 senedir sürekli yürürüm. Burası benim liseme giden yol. Evimize oldukça yakın. 15 dakikada rahatlıkla varıyorum.

Son zamanlarda buradan yürümek bana biraz zor geliyor. Her gün babamın eski dükkanının önünden geçiyorum. Aslında yolumu uzatıp görmeye de bilirim. Ama unutmamak için özellikle bu yoldan yürüyorum. Minik bir kırtasiyemiz vardı. Hoş şimdi bir eczaneye dönüştü...

Annem ve babam burayı işletirdi. Biz sürekli burada bulunur yeni gelen değişik defterleri kurcalardık ablamla.

Babam aramızdan ayrılalı yaklaşık 6 ay olacak. Bir gün eve gelirken arkadaşımın babası bıraktı eve. O yüzden kırtasiyemize uğramadan eve geçmek zorunda kalmıştım. Annem ile ablam birlikte ev için alışveriş yapıyorlardı. Akşam en sevdiğimiz yemekler pişmiş masamıza konulmuştu. Ben odamda ders çalışıyordum. Ablam salonda televizyon izliyordu. Annem mutfakta son hazırlıkları yapıyordu. Vakit akşam yemeğine geldi. Ama babam bir türlü telefonunu açmıyordu. Yaklaşık bir saat bekledik. Ama hepimiz çok merak ettik ve zaten yakın olduğu için şemsiyelerimizi alıp dükkana doğru yola koyulduk. Gök yarılmışçasına yağmur yağıyordu. Dükkana yaklaşınca içerde sadece masa lambasını açık gördük.

"Babanız kesin yine bir kitaba daldı ve saatin kaç olduğunu unuttu kızlar."

Ablam ve ben kıkırdadık.

Kapıyı açmaya çalışınca kilitli olduğunu farkettik.

"Kitap okurken rahatsız edilmeyi de hiç sevmez."dedi ablam.

Annem çantasından yedek anahtarı çıkardı ve kapıyı açtı. İçeri girip şemsiyelerimizi koyduk.

"Babaaa açlıktan ölüyorum telefonunuda açmıyorsun hadi bırak kitabı da eve gidel..."

Masaya doğru yaklaştıkça kelimeler boğazıma dizildi. Annem ve ablam zor kapanan kapımızı kapatmakla uğraşıyordu.

Donakaldım. O an zaman benim için zaman anlamını yitirdi. Kulağımda ince bir çınlama başladı. Sesler boğuklaştı. İki elimi ağzıma götürdüm.

"Rüya ne oldu? Anne anneeeee..."
Ablam babamın sandalyeden yana düşen başını tutup sallamaya başladı.
Annem koşarak yanına geldi ve çığlıklar kopmaya başladı.

"Baba aç gözünü babaaa uyannnn"
"Kenannnnnn"
"Rüya ambulansı ara durma öyleeee"

Ambulansı nasıl aradım, ne zaman geldi, babamı o siyah poşete koyup nasıl gittiler bilmiyorum. Hepsi hayal meyal hafızamda.

Kalp krizi dediler. Gencecikti.. çok küçüktüm babasız kalmak için..

İşte her gün bu yolu geçerken bunu düşünüyorum. Babamı bir an bile unutmamak için, güne hala o varmış gibi başlayabilmek için.

Anılar o kadar hızlı geçmeye başladı ki gözümün önünden dengemi kaybettim. Başım dönmeye başladı. Aynı anda bütün vücudumda dehşet bir acı hissettim.
Yere yığılmış gökyüzü bakıyordum. Herşey bulanıklaşmaya başlamıştı.

-kızım iyi misin bir şeyin yok ya?

Ba-baa bu? S-sen misin?

-biri ambulansı arasın kız bayıldı..
-açılın etrafından nefes alsın..