ama bana yine bakmadı.

Çalan müzik ile gülümsedi zorlukla. Canını yakmıştı bu müzik. Hâni onların şarkısıydı, hâni onlar için yazılmıştı? Yalan mıydı yani onun, ona diğer dedikleri gibi?

Gözleri dolu doluydu fakat fark etmemişti galiba. Yanaklarını delip geçercesine sahte bir gülümseme takınmıştı. Kasım ayındaydı. Keskindi ve tek bir hamlede dağılabilecek gibi...

Neden buraya gelmişti ki? Neden onu son kez mutlu görmek istemişti. Bilmiyordu. Ve galiba- Hayır, onun için size yalan söyleyemem. O yalandan nefret ederdi. Neden en hüzünlü anını anlatırken bile yalan atayim ki? O gerçekti sonuçta. Biliyordu. Üzgündü ve o üzgünken onu mutlu etmişti, yalan bile olsa mart ayını yaşamayı sevmişti.

Önüne gelen düğün pastasına baktı. Çilekli ve çikolatalıydı. Sevdiği iki şeydi fakat bundan sonra sevebilecek miydi emin değildim. Önünde ki pastadan plastik çatal ile birazcık böldü ve bir lokma alıp yedi. Yüzü ekşimişti. Galiba midesi bulanmıştı. Neden midesi bulanmıştı ki? Kelebeklerimi ölmüştü yoksa?

Gözleri etrafta dolanmaya başladı. Onu arıyordu. Ne yani onun yaptıklarına rağmen yine de onu mu arıyordu? Hâla mı onu seviyordu?

Gözleri aniden durdu. Acı ile yutkundu. Gözlerini kapattı. Ne oluyordu? Canı mı yanıyordu? Lütfen, canı yanmasın. Yalvarırım. Lütfen.

Gözlerini açtı. Ona ve eşine bakamayıp önüne döndü. Gözleri geri düğün pastasına değdi. Pastaya baktı sadece. Arkada çalan onların şarkısı, önünde ki düğün pastası ona yalanlar söyleyen adamın ve adamın eşinin...

Gözleri pastada kalmıştı. Uzun uzun baktı. Sonra her yere baktı. Yemin ederim ki, her yere baktı. Sevdiği adama ve karısına bile baktı. Ama bana yine bakmadı. Beni yine görmedi. Beni yine umursamadı. Onu seven, onu gören, onu anlayan beni; yine sevmedi, yine görmedi, yine anlamadı.

26 Kasım 2022
Cumartesi