BLINDED BY THE RAIN

Chapter 2

EVERYTHING was filled with light. All of the things were reflected by rays coming out from nowhere. It's funny 'cause I can't even see a sun. As the wind keeps blowing me, I can't describe if it is cool or warm and I don't even know the exact temperature. Ang tanging nararamdaman ko ay ang buhay sa loob ng panaginip.

"Larry!" sigaw ni kuya. Ang nakalilitaw na pakiramdam ko kanina ay napalitan ng ala-ala.

Ang liwanag ay nawala at biglang lumitaw sa aking paningin ang napakalaking puno ng mangga. Luntian ito at masigla, malapad at makakapal ang mga sanga nito sapat na upang gawing tagpuan naming dalawa.

I saw a boy sleeping under that tree. His face was covered with a hat while both of his hands are placed above him. Nilapitan ko ang lalaking iyon and I tapped his hat onto his face dahilan upang magising siya.

Hindi mai-drawing ng pinakamagaling na artist ang mukha ni Larry dahil sa reaksiyon nito. Hindi ko mapigilang matawa 'cause how could someone who looks so gorgeous make such rediculous face? Agad siyang tumayo at pinagpagan ang puting t-shirt niya.

Tumingin siya sa'kin at nag krus ng braso. Syempre nilabanan ko rin ang tingin niyang iyon kasi why would I be afraid of him? Nagtatrabaho siya rito sa'min bilang tagabantay ng hayop at mapagkakatiwalaan din ni kuya sa lahat ng oras which makes me feel useless. Kapatid niya 'ko but he trust strangers more than me.

Lumabas na magkaribal kami ni Larry tuwing may pinapagawa si kuya not until I started to have feelings for him. Whenever I tried to beat him, I always fail that we both ended up helping each other.

"I can do it for you." sabi ni Larry at nilampasan ako. Halos matatanggal na ang aking mga braso sa bigat ng hollow blocks at habang napatingin sa kanya ay mas lalong nakakainis para sa'kin. See? Para lang siyang nagbubuhat ng plato without even sweating and how the heck did he still smell so good?

"Seryoso ka ba sa ginagawa mo, Meng? Hayaan mo na lang kaming gumawa niyan-"

"Okay lang po ito, Mang Tino." Pinilit kong ngumiti. Tumango lang si Mang Tino na ama ni Larry habang nagdadala ng hollow blocks. Sa tingin niya ay kakayanin ko ito.

Pabagsak kong nilagay ang mabigat na bagay malapit sa hukay na lupa. Napansin ko na naman ang mata ni kuya Rhey habang nakapamewang at nakatingin sa akin. "Paano kung nadurog ang sementong binagsak mo lang?" Nakataas ang kanyang kilay at napatingin naman sa akin ang ibang manggagawa lalo na sina Mang Tino at Larry.

"Edi hindi na iyon magagamit, alangan naman lalagyan natin ng glue?" sagot ko at tumawa nang marahan ang iba. Rhey just rolled his eyes and ignored what I say. Nagpatuloy siya sa kanyang pinapagawang kamalig at magiging busy na naman siya.

"Why can't you be a brat? It fits perfectly on you." Larry's voice made my veins shake that I almost lost my mind. I can't think anything, my new knowledge was ruined because of what I just heard. Agad kong sinara ang makapal na history book at tumingin sa kanya. Nasa library kami, hindi niya pwedeng istorbohin ako para lang sa sasabihin niyang walang kwenta.

"Bakit hindi na lang ikaw? Sipsip ka naman ah?"

"Excuse me? Kasalanan ko bang paborito ako ng kuya mo?"

"I don't think so, may gusto ka siguro kay Rhey-"

"Siya ang may gusto sa'tin."

I freezed. Even a single fly can't make me move. Totoo ba? Gusto ni kuya si Larry para sa'kin? I like Larry kahit na naiinis ako sa kanya...

Sabado ngayon at napakalungkot ng panahon. Hindi ko gustong pumasok sa eskwela pero hindi ako pinapayagan ni kuya. Isa pa ang tuko na 'yon, alam niyang hindi maganda ang pakiramdam ko dahil sa pagkawala ni Larry. Though it's been a week but I still don't feel like having a future.