{ 15 }ZG

5.7K 125 6
                                    

"ကေလး"

"ဘိုးဘိုးႀကီးကလဲဗ်ာ သားအိပ္ခ်င္ေနေသးတယ္"

"ဟမ္ ထန္ထန္႔ အသံက ေယာက္်ားအသံႀကီး!!!!!!"

ခ်မ္းေဆာင္းဟန္ သူေသခ်ာၾကားလိုက္သည့္ ဒီအသံက လံုးဝကို ေယာက္်ားေလး အသံစစ္စစ္ႀကီး။

ထန္ထန္႔ရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့လဲ ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေနဆဲပဲ။

"ထန္ထန္"

မင္းသခင္ခက္ထန္ သူစကားမွားသြားတာ သိတာေၾကာင့္ ဆက္ၿပီးမအိပ္ေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္နဲ႔ ခ်မ္းေဆာင္းဟန္ ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ...

"ႏိုးၿပီလား ကေလး"

"ဘယ္သူ႔ကို ေခၚတာလဲ "

"ကေလးကို ေခၚတာေလ "

"အသက္ကေလး ၆ ႏွစ္တိတိပဲ ကြာတာကို ဘာကေလးလဲ "

"ဟမ္"

ခ်မ္းေဆာင္းဟန္ စိတ္ထဲ အရမ္းသိေနတဲ့ ထန္ထန္႔ကို သံသယဝင္ခ်င္လာေပမယ့္ ဆက္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ သံသယ မဝင္ရက္။

"အဲ့ေန့က ထန္ထန္ နဲ႔ ကိုကို  စ ေတြ့တဲ့ ေန့က ထန္ထန္႔ အသက္ ၁၇ ျပည့္တဲ့ေန့ေလ "

"ေၾသာ္ "

မင္းသခင္ခက္ထန္ ဆက္ၿပီးအိပ္ခ်င္ေနေသးတာေၾကာင့္ ခ်မ္းေဆာင္းဟန္ ကို သူ႔ေဘးနားမွာ လာလွဲအိပ္ခိုင္းကာ ခ်မ္းေဆာင္းဟန္ရဲ့ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ေခါင္းအံုး၍...

"ကိုကို႔ လက္ေမာင္းေပၚမွာ အိပ္ခ်င္တယ္"

"အိပ္ေရးမဝဘူးလား"

"ဟင့္အင္း ...ဝ ဘူး"

"ဗိုက္ေရာ ဆာေနၿပီလား"

"ဟင့္အင္း ... ဆာဘူး"

"ကေလးေလးကေတာ့ကြာ"

"ကိုကိုကလဲ ၆ ႏွစ္အတိပဲကြာတာပါဆို ကေလးလို႔ မေခၚပါနဲ႔ အသည္းယားလို႔ "

"အဲ့ဒါဆို ကိုယ္က အသဲတံုး ပူတူတူေလး၊ ကေလးပိစိေလး ဆိုၿပီး ေခၚရမွာလား"

"ဟာ ကိုကိုေနာ္ "

"အင္းပါ.... အိပ္ခ်င္တယ္ဆိုလဲ ဆက္အိပ္ေနာ္... ႁပြတ္!"

Min Tha Khin Khat Htan  {S-2} {Completed}Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin