Γη & ουρανός

Η τελευταία της ευκαιρία

Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω, ούτε καν να ανασάνω. Δεν προσπαθώ όμως να ξεφύγω, ούτε και το θέλω. Το φιλί σταματάει, και τα βλέμματα μας συναντώνται. Αισθάνομαι ζαλισμένη από την επίθεση του.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;»
Τον ρωτάω ξέπνοη, με το μυαλό μου να μην λειτουργεί ακόμη σωστά.
«Ακολούθησα το ένστικτο μου, και να μαι»
Απαντάει λιτά, κοιτάζοντας με με τρυφερό ύφος. Ένα ρίγος με διαπερνά, σαν ρεύμα μεγατόνων, φέρνοντας με απότομα στη γη.
«Ρώτησες στην ρεσεψιόν για το δωμάτιο μου;»
«Όχι, πλήρωσα έναν ταξιτζή να το κάνει»
Απαντάει λιτά, χαμογελώντας μου με άνεση. Δεν τον πιστεύω!
«Έλα μέσα»
Τον πιάνω από το πουκάμισο, ώστε να τον τραβήξω στο δωμάτιο. Το τελευταίο που θέλω τώρα, είναι να μας πιάσει κανένα μάτι, και ύστερα να έχουμε άλλα.
«Πόσες φορές θα πρέπει να σου πω ότι είσαι ανώριμος; και τρελός;»
Ξεσπάω μόλις κλείνω την πόρτα. Μου χαμογελάει ξανά, δείχνοντας να μην έχει καμία έγνοια κινδύνου.
«Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον μου για σένα.... είναι πιο βαθύ απ' όσο νόμιζα»
Τον κοιτάζω σοκαρισμένη.
«Αυτό έχεις μόνο να πεις;»
Τον ρωτάω, καρφώνοντας τα μάτια μου επάνω του. Σοβαρεύει.
«Είχα την ανάγκη να σε δω. Τόσο κακό είναι αυτό;»
Με ρωτάει, ανασηκώνοντας αθώα τους ώμους του. Μου τη δίνει που με κοιτάζει σαν λυπημένο κουτάβι, και μου τη δίνει ακόμα περισσότερο που αισθάνομαι ευάλωτη απέναντι του.
«Εσύ δηλαδή δε με σκεφτόσουν καθόλου;»
Τώρα σίγουρα προσπαθεί να τα κάνει χειρότερα.
«Στράτο, δεν μπορείς να με βάζεις σε τέτοιο κίνδυνο. Αν σε είδε κανείς να μπαίνεις στο δωμάτιο μου;»
«Σου δίνω τον λόγω μου πως δεν με είδε κανείς»
«Και πως το ξέρεις;»
Αντιγυρίζω με ερώτηση, διπλώνοντας τα χέρια στο στήθος μου. Τον παρακολουθώ να πλησιάζει το κρεβάτι, και να κάθεται στο στρώμα.
«Θέλεις για μία φορά να μην μιλήσουμε με τα πρέπει και την λογική;»
Ρωτάει, φανερά αγανακτισμένος. Αναστενάζω.
«Και πως θες να μιλήσουμε δηλαδή;»
Αποκρίνομαι, παριστάνοντας την εξαντλημένη. Το βλέμμα του ενώνεται ξανά με το δικό μου, και τότε είναι που παρατηρώ το χαμόγελο να παιχνιδίζει ξανά στα χείλη του.
«Με τα συναισθήματα...»
Απαντάει. Ώρες ώρες, νομίζω ότι μιλάω σε τοίχο.
«Μου έλειψες»
Στο άκουσμα των λέξεων του, παίρνω μια απότομη ανάσα. Γιατί αποσυντονίστηκα ξαφνικά;
«Πίστευα πως ήσουν θυμωμένος μαζί μου»
Η φωνή μου βγαίνει πολύ χαμηλή, σχεδόν δεν την αναγνωρίζω. Η έκφραση του γίνεται πιο τρυφερή τώρα.
«Και είμαι»
Με επιβεβαιώνει, χαμηλώνοντας τα μάτια στα μπλεγμένα του δάχτυλα. Ωραία, τουλάχιστον τα αισθήματα είναι αμοιβαία μεταξύ μας. Ο θυμός μου προκαλεί περισσότερη ασφάλεια, νιώθω ότι μόνο έτσι μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Ξαφνικά, τον ακούω να ρουθουνίζει εύθυμα.
«Τι ειρωνεία. Ούτε ο θυμός δεν μπορεί να με κρατήσει μακριά σου»
Το κάνει και ακούγεται σαν αστείο. Για μια στιγμή, νιώθω τις πρώτες ρωγμές στα τοίχοι μου. Όχι! δεν πρέπει να λυγίσω!
«Καταλήγουμε πάλι στα ίδια Στράτο»
Δηλώνω. Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του.
«Το ξέρω»
Μουρμουρίζει, κρατώντας ακόμα τα μάτια του χαμηλά. Αφήνω έναν αναστεναγμό και κάθομαι δίπλα του στο κρεβάτι, κρατώντας φυσικά μια απόσταση μεταξύ μας.
«Αλλά είναι ωραίο....»
Πετάει ξαφνικά, προκαλώντας την προσοχή μου.
«Τι είναι ωραίο;»
«Να, το ότι είμαστε εδώ.... τώρα, μαζί....»
Απαντάει, με το χαμόγελο να παιχνιδίζει ξανά στα χείλη του. Σαν παιδί που ετοιμάζεται να κάνει σκανταλιά μοιάζει.
«Εμένα αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει»
Συνεχίζει, ανασηκώνοντας αθώα τους ώμους του. Παρατηρώ τις κόρες των ματιών του να χώνονται μέσα στις κόγχες τους. Τα χείλη του συσπώνται, και ασυναίσθητα, τον μιμούμαι. Πολύ θα θελα να είμαι μέσα στο μυαλό του αυτήν την στιγμή, να ανακαλύψω το πως με σκέφτεται, το πως με βλέπει.
«Δεν είναι σωστό»
Προσπαθώ να τον επαναφέρω στην λογική του, αν υπάρχει δηλαδή μέσα σε όλο αυτό το χάος. Μου αρέσει που τον κατηγορώ για επιπολαιότητα, όταν εγώ η ίδια δεν αναγνωρίζω τα αισθήματα μου.
«Τίποτα δεν είναι σωστό σε αυτήν την ζωή»
Λέει με χαμηλή, βραχνή φωνή, καρφώνοντας με έντονα με τα καστανά του μάτια. Η έκφραση του είναι και πάλι σαν ανοιχτό βιβλίο. Μου επιτρέπει να διαβάσω τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του, ότι κρύβει μέσα του. Όχι, αυτό δεν είναι σωστό! Δεν πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να ξεφύγει.
«Φύγε Στράτο»
Οι λέξεις βγαίνουν εντελώς αυθόρμητα από τα χείλη μου. Εκείνος χαμηλώνει το κεφάλι του.
«Εντάξει»
Ορίστε; Περίμενα να προβάλει κάποια αντίσταση, να προσπαθήσει να με μεταπείσει. Αυτός όμως παρέδωσε πολύ εύκολα τα όπλα. Παράξενο για τον Στράτο. Τον παρακολουθώ να σηκώνεται από το κρεβάτι, περπατώντας αργά ως την πόρτα. Τον ακολουθώ σιωπηλά.
«Συγγνώμη που σε έφερα ξανά σε δύσκολη θέση»
Μου λέει, την στιγμή που στεκόμαστε μπροστά από την πόρτα.
«Καληνύχτα Στράτο»
Του εύχομαι, νιώθοντας όμως ένα βάρος στο στήθος μου. Γιατί δεν θέλω να φύγει; γιατί παλεύω με τον εαυτό μου για να τον διώξω;
«Καληνύχτα Ισμήνη»
Αποκρίνεται, με λακωνική έκφραση. Αγγίζει το χερούλι, έτοιμος να το λυγίσει. Περιμένω σχεδόν με αγωνία την κίνηση του. Αντί όμως γι' αυτό, εκείνος χτυπάει την γροθιά του στο ξύλο, και μετά γυρίζει σε μένα.
«Γιατί με διώχνεις πάλι ρε γαμώτο; δηλαδή τι προσπαθείς να μου δείξεις; ότι δεν με θες;»
Πολύ άργησε να ξεσπάσει. Κλείνω για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια μου.
«Στράτο, ας μην ανοίξουμε πάλι αυτή την συζ....»
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, εκείνος έχει ήδη φυλακίσει τα χείλη μου, πιέζοντας το κεφάλι μου στο δικό του. Δεν του αντιστέκομαι πάλι. Ίσως είχα ανάγκη αυτό το φιλί, αυτήν την εκτόνωση. Μόνο ο Στράτος μου το προσφέρει αυτό. Στην αρχή ίσως με φόβιζε, τώρα όμως το αισθάνομαι σαν να ναι κάτι δικό μου, ένα κομμάτι που έκρυβα χρόνια μέσα μου. Τραβιέται απότομα, αφήνοντας με χωρίς ανάσα.
«Σε θέλω»
Παραδέχεται χαμηλόφωνα. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει γρήγορα.
«Στράτο...»
Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω πως να το συνεχίσω. Ακουμπάει το μέτωπο του στο δικό μου.
«Δεν είναι κακό να το πεις»
Ψιθυρίζει με βραχνή, ερωτική φωνή. Μισανοίγω τα βλέφαρά μου, ώστε να κοιτάξω το πρόσωπο του. Τον έχει καταβάλει η ένταση. Είναι τόσο αμοιβαίο αυτό το συναίσθημα την δεδομένη στιγμή. Ξεφυσάω.
«Είμαι... μπερδεμένη»
Παραδέχομαι τελικά. Εκείνος κουνάει αργά καταφατικά το κεφάλι του.
«Το καταλαβαίνω»
Μουρμουρίζει. Πρώτη φορά που νιώθω ότι όντως με καταλαβαίνει. Νόμιζα πως ήμουν ολοκληρωμένη, πως ο Μιχάλης κάλυπτε το προσωπικό μου κενό. Ο Στράτος όμως... είναι τρέλα, πάθος, μια γλυκιά πρόκληση προς το άγνωστο. Άραγε θέλω να μπλέξω τον εαυτό μου σε μια τέτοια περιπέτεια; είμαι σε θέση να το κάνω;
«Στράτο....»
Επιχειρώ να μιλήσω ξανά, μα τα χείλη του σκεπάζουν τα δικά μου, πιο τρυφερά αυτήν την φορά. Δεν παραπονιέμαι. Τον φιλάω αργά. Τα στόματα μας χορεύουν, κι ένα γλυκό ρίγος σαρώνει όλο μου το κορμί. Ξαφνικά τραβιέται, ώστε να με κοιτάξει κατάματα.
«Ισμήνη....»
Η ανάσα του είναι ακανόνιστη. Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.
«Αν μου πεις να φύγω τώρα, θα το κάνω. Και σου το ορκίζομαι ότι δεν πρόκειται να με ξαναδείς μπροστά σου»
Κάτι στην έκφραση του, ίσως και στην χροιά του, με κάνει να τον πιστέψω. Πρώτη φορά με κάνει να πιστέψω ότι τα εννοεί αυτά τα λόγια. Τώρα όμως είναι η σειρά μου να υποκύψω, και να αφήσω το τοίχος μου να πέσει με κρότο. Μονάχα εγώ γνωρίζω το πόσο προσπάθησα να του αντισταθώ. Παίρνω το πρόσωπο του στα χέρια μου, και φέρνω τα χείλη μου στα δικά του. Κουράστηκα να παλεύω μαζί του, και με τον εαυτό μου. Ίσως ήταν γραφτό να γνωριστούμε με τον Στράτο, ίσως το ήθελε η μοίρα να φτάσουμε εδώ που είμαστε. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει στο μέλλον. Τώρα πια, έχω παραδοθεί.

Τέλος...

Καλά, όχι ακριβώς το τέλος, αλλά υγεία. Λοιπόν, επειδή το συγκεκριμένο βιβλίο μου βγήκε αρκετά μεγάλο (δεν ξέρω πως συνέβη αυτό) αποφάσισα να κάνω κι ένα δεύτερο παρτ. Διαφορετικά θα είχαμε φτάσει τα εβδομήντα κεφάλαια. Τέλος πάντων, η συνέχεια της ιστορίας θα ανέβει σε μερικές μέρες. Σας περιμένω εκεί!!! :)