+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ATEŞ VE MAVİ üç kitaplık bir seri olacak, yani daha önümüzde uzun bir yolumuz var. Bu dünyada canınız fazlasıyla yanacak ama hissediyorum, şimdiden onları çok sevdiniz. Bu kitabı benim kadar sahiplendiğiniz, sevdiğiniz ve el üstünde tuttuğunuz için çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız.
Ben Cocks, So Cold
İyi okumalar!
Ateş bir seri katildi.
Bunu biliyordum.
Arabama bindiği o gece hiç düşünmeden polislerden kaçması için ona yardım etmiştim. Bir adamı öldürmesini önemsememiş, küçük bir kızı kurtarmak istediğine inanmıştım.
Karşımda durmuş, gri gözleriyle gözlerimin içine baktığı o anı hatırlıyorum. Çocuklara hiçbir şey olmasına izin vermeyecek bir koruyucu gibiydi.
Katildi, kahramandı.
İyiydi, kötüydü.
Acımasızdı, merhametliydi.
İçindeki iyiliği ve merhameti gördüğüm için onun yanına gelmiştim. Acımasızlığı ve kötülüğü sönebilecek bir ateşti. Oysa kalbindeki iyilik ve merhamet hiç sönmeden yanacak bir yangındı. Bunu görmüş, bunu öğrenmiştim.
Omzuna çarparak içeri girdim ve dağ evini incelemeye başladım. Ateş'in beni süzen bakışlarının ağırlığını hissedebiliyordum. Kapıyı kapatarak yanıma geldiğinde sanki kendi evimdeymiş gibi yanından geçip koltuğa doğru ilerledim. Koltuğa oturduğumda gülümseyerek onun gözlerinin içine baktım.
"Burayı nasıl buldun?" diye sordu.
"Öykü söyledi." Duraksadım. "Bunun için ona kızma. Senin ceketini üzerimde görünce yanıma geldi. Ona seni nerede bulabileceğimi sordum. İlk başta söylemek istemedi. Seni gerçekten çok seviyor. İki kelimesinden biri Ateş abim."
Öykü'ye kızmadığını görüyordum. Hatta adını duyduğunda gözleri sevgiyle parladı. Onun da Öykü'yü çok sevdiğini anladım.
Düşünceli bir ifadeyle ona bakarak, "Hiç sormadın ama adım Mavi." dedim. "Mavi Altan."
Kolumu nazikçe kavrayarak beni ayağa kaldırdı ve kapıya doğru ilerledi. "Benim adım da Ateş Atakanlı. Tanıştıysak artık gidebilirsin. Burada olman senin için tehlikeli."
Kolumu onun elinden kurtararak duraksadım ve gözlerinin içine baktım. Yaşananların, tanışmamızın, ceketinin cebinde bulduğum resmin ve buraya gelmemin bir manası olmalıydı.
"Gidecek hiçbir yerim olmadığını biliyorsun. En azından bir yer bulana kadar senin yanında kalabilir miyim?"
"Senin gibi güzel, küçük kızlara yardım etmek benim işim değil." dedi tek kaşını kaldırarak.
