Chase Me, Ara Portia (Published Under IMMAC PPH)

15:

"Kurt, tangina ka. Bakit hindi mo ako ginising?"

A wide smile plastered on my face as soon as a wake up and saw a note adhesive on my forehead. It's one from my sticky notes I normally use. Malamang ay nakuha lang iyon ni Ara sa may mesa. Ilang sandali ko pang tiningnan ang sulat ni Ara. She has a very feminine penmanship. Hindi halatang sa kaniya. Wala na siya ngayon sa condo ko. All left in here are the paper bags and the little note. Nang tingnan ko naman ang oras ay alas nueve na pala ng magandang umaga. Napasarap yata ang tulog ko at ni hindi ko namalayang umalis na si Ara at pati ang oras ng pag-alis niya.

I scanned myself. Nakarobe pa rin pala ako. I'm all clothed and nothing happened. Mukhang hindi ako ginapang ni Ara kagabi kahit na nga nasa tabi niya lang ako. Should I be worried though?

Napapailing akong bumangon at nag-ayos ng sarili. Kahit na natutuwa ako ay kailangan ko pa ring kumilos nang maayos. I still have my work. I still have something to attend to. Apparently, Mom needs me again today. Pinapatawag niya na naman ako at ang rason ay hindi na naman niya sinabi sa akin. She does not tell me why since the first time. Basta ipapatawag niya lang ako. Kahit gaano kaimportante at hindi, I should come.

I took a bath but was distracted for a moment. I saw Ara's used toothbrush and I was just there smiling the entire time. Like a crazy person, like a crazy man. Ewan ko. Siguro nga ay nahuhulog na ako kay Ara. And even more, it's not a maybe anymore. Hulog na hulog na ako kay Ara.

"Yes, Mom. Papunta na po ako." Sagot ko sa tawag ni Mom an hour later. Papasok na rin ako sa kaparehas ng building niya. Holding a coffee on my right hand and my phone on the other.

"Hindi. Ang usapan natin, eleven. It's only ten thirty. Inagahan ko na nga, e."

"I'm just still on my way, Kurt. Bakit masyado ka yatang napaaga?"

"I had a comfortable sleep. Okay?"

Hindi ko na muling sinagot si Mom. Matapos na magpaalam sa kaniya na ibababa ko na ang phone ay nagdiretso na rin ako sa paglalakad. Weirdly enough, my eyes are scanning the whole place looking for one specific person. Si Ara. Alam kong susulpot na naman iyon dahil hindi naman siya pumapalyang sundan ako.

"Since this is the final goodbye, right? Might as well see if this time will be worth to pay my wasted energy and time from your constant chasing."

Dumagundong sa akin ang alaala kong iyon at sa sarili ko pang boses minutes after I entered the building. I told that to Ara at ngayong hindi pa siya sumisikaw sa paningin ko, medyo nababahala akong baka masyadong siyang masunurin. Na baka sinunod niya na talaga ako ngayon sa pagtigil niya sa paghahabol sa akin.

Not this time, Ara. Not this time.

I waited for a moment. I am pretty sure Kianna have sent her my schedule before I can even know it. Imposibleng nale-late siya o hindi kaya ay hindi sumipot. I started getting annoyed. Nawala ang ngiti at ganda ng mood ko nang magising ako kanina dahil dumating na at lahat si Mom ay wala pa rin si Ara.

Ano bang pinaghihimutok ko e ako naman ang nagsabi na tigilan na niya ako, hindi ba? But to think of what happened last night, I think she's sane enough to receive my positive answers all of a sudden.