Written by:
BbhieVampire
[A/N: Hai guys ! this is my first story here in wattpad..hope you will like it..!! ahm Gusto ko lang mag.thank you ky Dark_keiichi for editing and encoding some parts of my story ..Thank you so much brad...!!]
Hi! Ako nga pala si Troy Kitagawa malapit na akong matapos sa kursong medisina. Simply lang ang buhay ko, lagging wala ang mga magulang ko dahil busy sila sa trabaho. Bata pa lang ako yaya na ang naging kasama ko sa bahay nakakalungkot nga eh! Palipat-lipat din kami ng bahay dahil sa trabaho nila. Isang araw sinabihan akong ng aking ina na kailangan naming lumipat ulit ng bahay at dun na raw sa Pilipinas. Nalungkot ako ng sobra dahil iiwan ko na naman yung mga kaibigan ko. Pero wala akong magagawa sila ang may desisyon. Isang maganda at tahimik na lugar ang aming linipatan, pagdating namin dun may nakita akong isang babae sa tapat ng aming bahay, nakangiti syang lumapit sa’kin sabay sabing.
“Hi! Bagong lipat lang kayo dito? Ako nga pala si Alexa Smith tawagin mo nalang akong Alex! “ O_O nabigla na man ako dun ah hyper ne’to hitik sa battery pero nginitian ko din sya at sinabing…….
“Ako din pala si Troy Kitagawa, uhm OO bago lang ako ditto galling kaming Korea, and you can call me Troy for short.”^_____^ cute nya.
Simula nun nagging magkaibigan na kami, ang saya ko parang nakakain ng battery tong babaeng to nahahawa tuloy ako, ang adik nya! Pero like ko ^_____^, para ding may instant kalaro ako , at tour guide sa school.
Palagi din kaming pumupunta sa malaking puno malapit sa amin…..at dun nabuo yung isang pangakong binitawan naming dalawa.
Isang simpleng“ walangiwanan hah?! “
Palagi kaming masaya at walang araw na di ko sya kasama. Lumipas ang mga araw nagiging mas malapit kami sa isa’t-isa. Sya yung nagging sandigan ko nung panahong nalulungkot ako. Di ma-describe yung saya ko pag sya yung kasama ko.
Everything seems so perfect……
So magical…….
But…..
It ended.
The magic was casted away.
Nung nalaman kong babalik na kami sa korea. Our stay in Philippines was purely because of business only…..nothing more….nothing less.
Sabihing ng mukha na akong bakla kung umarte dito….pero umiyak ako. Dahil iiwan ko na naman yung matalik kong kaibigan ……..na tanging sya lang ang nagpadama nang pagmamahal na di ko kelan man naranasan.
Pumunta ako sa punong nagging tagpuan na naming dalawa at nadatnan ko syang umiiyak dun.
“Hoy! Sipon mo oh! Kulay green tumutulo na! umiiyak ka dyan?...” nagbibiro pa ako….Takte! masakit kayang nakikitang umiiyak sya! Tagos sa buto tsong!
“Bwisit! Tigilan mo ako dyan sa biro mo ah! Sipon daw….sapokin kita eh!.” …….ang cute nya talaga….isipin ko pang na di ko na makikita….. parang di kona kaya.
“sorry na…. malunod pa ako dito eh… luha mo oh…. Nagingilog na.” sabay upo sa tabi nya……kelan pa kaya sya ulit mayayakap? Makakausap? ……..langya…..mukhang ayaw kong umuwi.
“ HOY!! Totoo bang aalis na kayo?! Hah?.....i---i—wa—wan mo ako?!.” Naku naman eto na yung panahon na kinatatakutan ko…..pa’no nya nalaman?
