AŞK NEFRETİ SEVER

4. BÖLÜM ♾AZRAİL♾

Hepinize merhabalarrr❤️❤️

Nasılsınız bakalımm? 😏

Yeni bölüm geldi sonunda;)
Benim için upuzun sizin için belki kısa ama beni bayağı yoran bi bölümle karşınızdayım.

Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın👉👈

İyi okumalarrrrr💞💞

♾♾♾♾♾♾

Aklımdan geçen tüm yalanları söylesem bile bana inanmayacakları apaçık ortadaydı. İkisinin de delici bakıları benim üzerimde geziniyordu. Oturduğum koltukta rahatsızca kıpırdandım.

Ne söyleyeceğimi bilemeden ağzımı birkaç kez açık kapattım. Kelimeler ağzımdan çıkmamak için direniyor, çıksa dahi çok yanlış sonuçlara yol açacağa benziyordu.

"Seni dinliyoruz Ayza?"

Söze nasıl başlamalıydım bilmiyorum?

"Birisi rahatsız ediyordu. O yolladı." Diyerek direkt konuyu söylemem odada bomba etkisi yarattı. Başka türlü ağzımdan çıkmayacak olan kelimeleri bir anda ortaya atmam benim açımdan daha iyi olmuştu. Ne de olsa yalan söylemeye gerek yoktu.

Tek düze konuşmam ikisini de bozguna uğratsa da olayları yeni kavramış alacaklar ki odanın içerisinde "NEEE!" nidası koptu dudaklarından.

"Ne demek birisi beni rahatsız etti?" diyen Elif'e yönelttim bakışlarımı. "Şunu baştan anlat." Diyerek konuşmaya katılan Erda ile olayları anlatmaya başladım.

"Buraya ilk geldiğimiz akşam gece önümü bir adam kesti. Bağırmaya çalıştım ama ağzımı kapattı. Sonra Elif'in geldiğini anlayınca beni orada bırakıp gitti." Dedim gözlerimi halının üzerinde gezdirerek. Derin bir nefes alıp gözlerimi onlara çevirdim.

"Sizi telaşlandırmamak adına bir şey söylemedim. Daha sonra alışverişe gittiğimiz gün biri bana çarptı. Bu kağıdı buldum. Onu saklayacaktım ama maalesef..."

Sustum. İkisinden de ses soluk çıkmıyordu. Derince bir yutkundum. Elif ile göz göze gelince konuşmaya devam ettim.

"Neyse işte dün akşam camı kapatacaktım. Bir baktım karşı evin kenarında biri var. Sinirlendim, çıktım dışarıya.
Gittim oraya ama yüzünde maske vardı. Ben daha da sinirlendim. Korkaksın, dedim. O maskeyi çıkardı ama bu sefer de ben bakmaya cesaret edemedim. Koşarak eve geldim. Bu kadar daha fazlası olmadı zaten."

İkisinin de gözleri sonuna kadar açılmış beni izliyorlardı. Bu bakışları hiç beğenmemiştim. Benden gözlerini alan ikili şimdi birbirlerine bakıyorlardı. Boş değildi bu bakışlar. Ama ne ben anlayabiliyordum, ne de onlar anlamama izin verene kadar bakıştılar.

Elifte Erda da gözleriyle anlaşıyorlardı sanki. Derin bir nefes alıp sesli bir soluk verdim. Kimseden ses çıkmıyordu.

Neydi bu sessizlik? Niyeydi?

Fırtına öncesi sessizliği mi yaşıyorduk yoksa?

"Bunu bize ne zaman anlatmak istiyordun Ayza?" diye söze başlayan Elif'in sesi sakindi. "BAŞINA BİR ŞEY GELDİĞİNDE Mİ!"

Bir anda bağırmasıyla oturduğum koltuktan sıçradım. "Sakin ol." Diyerek Erda onu yatıştırmaya çalıştı. Sesimi çıkartmıyor, sadece sakinleşmesini bekliyordum. Ama sakinleşeceğe de benzemiyordu.

"Ne yapmamı bekliyordun Elif? Ben korkarken bir de sizi korkutmak istemedim." Kendimi savunmak adına konuşmaya başladım. Konuşmam ile gözleri hırsla bana döndü.