මන්දිරා දිසානායක....තම ජීවිතේ පළමු වරට නිරුවත් දෙපයින් තම නිවස වෙත දුවමින් හුන්නාය.....පොළොවෙහි කඨෝර බව හෝ මග දෙපස ඈ දෙස බලා සිටින්නන් පිළිබඳ අල්පමාත්‍රයකදු තැකීමක් නොකළ ඇගේ මනසේ තිබුනේ හැකි විගස තම නිවස වෙත යෑම පමණි .....
ඈ එනතුරු කිසිදා විවෘතව නොතිබුණු ඈ නිවසේ විශාල ගේට්ටුව හැර දමා තිබුනි....අරුමය නම් ඒ නොවේ....තමා එනතුරු මග දෙපස රැදෙන මහා ජනකායත් තම ගේට්ටුව අගුලුලා ඒ මුරකරන කිසිවෙකුත් එහි නොවීමයි....
ඔවු මේ මෙසේ සිදුවූ ඇගේ ජීවිතේ පළමු අවස්තාව විය යුතුය .... එහෙත් ඈ සතුව එක් බලාපොරොත්තුවක් විය.... ඒ..... සියල්ල මවාපෑම් පමණක්ම වූ ඇගේ ජීවිතේ එකම අව්‍යාජ වස්තුව වූ තම දියණිය දැක ගැනීමයි....
විවෘතව පැවති නිවසට ඇතුල් වූ විගස ඈ දුව ගියේ උඩුමහලේ වූ ඇගේ දියණියගේ කාමරයටයි....කිසිදිනෙක කිසිවෙකුට ආදරය නොකළ ඈ තම දියණියට පනසේ ආදරය කලාය...ඒත් ඈ අවසන් වරට තම දියණිය හා ගෙවූ මොහොතක් ඇගේ මතකයට නාවේය....
දෙවියනේ මගේ පුංචි කෙල්ල...
ඈට තම දියණිය තුරුල් කරගත් දිනයක් මතකයෙහි නැත....තම ජීවිතයේ සියලු මවා පෑම් අතර ඈට තම යථාර්ථය ගිලිහී ගොස් තිබුණි ..... ඒ ඈ පණ සේ ආලය කළ ඇගේ දියණියයි.... ඒත් ඈ මේතරම් වෙහෙස වී උපයාගත් සියල්ල තම දියණියට නොවේද ??
ඒහෙත් ඈ දායාද ඉල්ලූ දිනයක් ඇගේ මතකයෙහි නැත....නැවතීමකින් තොර හබායෑම් පමණක් වූ ඇගේ ජීවිතේ තම දියණිය වෙනුවෙන් යෙදවීමට කාලය ඈ සතුව නොවූවාය.... ඈ එසේ කළ යුතු බව සිතුවද ඒ අද නොවේ හෙටය... ඔවු කවදා හෝ ඈ විවේක ගන්නා දිනකය....
හිස්ව පැවති දියණියගේ කාමරය දුටු සැනින් ඇගේ ජීවිතේ ඉතිරිව පැවති එකම බලාපොරොත්තුව සුන්ව ගොස් ඇති බව ඈ හට පසක්විය....
දැන් ඈ හට ඉතිරිව ඇත්තේ තම අතීතය පමණි.... ධනවත් පවුලක එකම දියණිය වූ ඈ හට තම දෙමාපියන් හරි හැටි මතකයේ නොතිබිනි ඒ ඇය කුඩා කාලයේ සිදුවූ රිය අනතුරකින් ඔවුන් වියෝවූ බැවිනි...
කුඩා කල තම සීයාගේ සෙවනේ හැදී වැඩුණු ඈ දුටුවේ ඔහුගේ නොනවත්වා දිවීම පමණි...තම බිරිඳත් එකම පුතුත් ලේලියත් මෙලොව හැරදා ගොස් සිටියද ඔහුට එය මෙනෙහි කිරීමට කාලයක් නොවීය....
YOU ARE READING
කලුවර.....
Short Storyමගේ කතාව ලියන එක චුට්ට්ක් පැත්තකින් තියලා පුංචි කෙටිකතාවක් ලිව්වා .... මේක නිකන්ම මගේ හිතේ ඇදුන කතාවක් විතරයි ....ඇත්තටම මට එහෙම කතාවක් ලියන්න පුලුවන්ද බලන්න කරපු උත්සාහයක් .....පුලුවන් නම් ඔයාලගෙ අදහසක් කියාගෙන යන්න....❤❤❤❤
