Herkese merhaba, dizideki yüzleşme sahnesi hayalimdeki gibi olmadığı için dün birkaç kişinin desteği ve isteği üzerine hayalimdeki yüzleşme sahnesini yazdım. Okurken mutlaka müziği açın. Keyifli okumalar yorumlarınızı bekliyorum :)
Twitter: SentinusSu
Songül hiçbir şey olmamış gibi akşam yemeği için sofrayı hazırlamış, Sadi'nin gelmesini bekliyordu. Koltuğa oturup başını ellerinin arasına alıp gözlerini kapadığı an okuduğu mektup ve gördüğü fotoğraf gözünün önüne geldi. Sadi'nin gözleri, Derya'nın gülüşü... aklından çıkmıyordu. Sinirden dudaklarını kemirirken kandırılmanın verdiği öfkeyle gözyaşlarını sinirle sildi. Sonra aklına Sadi'nin vurulduğu zaman Derya'nın kan grubunu, burcunu bilmesi, Sadi'nin sırrımızı sakladığın için teşekkür ederim demesi, Derya'nın evlerine geldiğinde aniden gidişi, Sadi'nin her Derya mevzusu açıldığında salağa yatıyor oluşu geldi... bunları düşündükçe ellerini yumruk yapıp başına vurdu. Nasıl anlayamamıştı? Ne kadar aptaldı? Sadi'nin ona yalan söylediğini düşündükçe deliriyordu.
"Aptalsın Songül! Aptal! Gözünün önündeki şeyi göremeyecek kadar aptalsın!" kafasını kaldırıp Sadi'nin oturduğu tekli koltuğa uzun uzun baktı. Evlilik koçundan geldikleri zamanki konuşmalarını hatırladı. Kendisi de söylemişti geçmiş hayatlarında yaşadıkları bazı şeyler olduğunu Songül bunu anlayabiliyordu ama Sadi'nin ve en yakın arkadaşım dediği insanın kendisini kandırabilmesini anlayamıyordu. Sadi'ye güvendiğim tek insansın demişti. Sadi'de ona bunun karşılığını çok güzel yalan söyleyerek vermişti hem de bir kez değil birkaç kez. Songül sinirle gülerken yerinden kalkıp banyoya gitti. Yüzüne birkaç kez su çarpıp banyodan çıkarken kapı çaldı. Birkaç saniye öylece bekledikten sonra kendini hazır hissettiği anda yüzünde donuk bir ifadeyle kapıyı açmaya gitti. O an gelmişti. Derin bir nefes aldıktan sonra kapıyı açıp Sadi'nin geçmesi için kenara çekildi. Sadi elinde bir sürü market poşetiyle kendisine bakıyordu. Normalde niye bu kadar alışveriş yaptın diye kızardı ama şimdi bomboş gözlerle Sadi'ye bakıyordu.
"Merhaba güzel karıcığım." Sadi elindeki poşetlerle mutfağa geçerken poşetleri yere bıraktı.
"Hoş geldin." Songül kollarını birbirine bağlamış bir şekilde Sadi'nin kendisine nasıl rol yaptığını izliyordu. Öğrenmeseydi acaba daha ne kadar bu yalanı sürdürecekti? Neden bunu gizlediğini hala anlayamıyordu. En başta kendisine durumu anlatsaydı şuan ortada çok başka bir tablo olabilirdi. Ne sevdiği adam ona yalan söylemiş olurdu ne de kaç zamandır en yakın arkadaşım dediği insanı hayatına bile sokmazdı bu düşüncenin verdiği duyguyla sinirden güldü.
Sadi Songül'ün suratının asık olduğunu görünce karısını keyiflendirmek için tencereyi açıp yaptığı yemeğe baktı.
"Saatlerdir bir şey yiyemedim şimdi bu güzel karıcığımın yaptığı barbunyayı görünce keyiflendim. Ellerine sağlık karıcığım."
Songül suratında çok yapay bir gülümseme ile Sadi'ye güldü. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu.
"Ellerini yıka. Sofraya oturalım." Songül tencereyi alıp masaya götürürken Sadi banyoya geçip elini yüzünü yıkadı. Songül'de bir şeyler olduğunu sezdi ama üzerine de gidip onu sıkmak istemiyordu. Songül tabaklara barbunyayı koyduktan sonra her zaman oturduğu yere otururken Sadi'de karşısına geçip oturdu. Songül kaşığının ucuyla yemeğiyle oynarken Sadi'nin kendisine baktığını gördü.
"Yesene barbunya." Songül bakışlarını Sadi'nin gözlerine dikip buz gibi bir sesle konuştu. Sadi bir kaşık barbunyasından aldı. Songül'ün bu halini tavrını anlamaya çalışıyordu. Hayran kaldığı o gülüşü yüzünde eksikti, gözlerinde kızgın kırgın bakışlar vardı ve yüzündeki ifade Sadi'yi korkutuyordu.
"Canın bir şeye mi sıkkın Songül?"
"Bugün, aslında çok önceden öğrenmem gereken bir şeyi öğrendim." Songül son derece soğukkanlı bir şekilde konuşup hayal kırıklığı dolu bakışlarıyla Sadi'ye baktı. Sadi Songül'ün dedikleri ile kaşlarını çatıp oturuşunu dikleştirdi. Aklından bin bir türlü şey geçerken elini Songül'ün eline doğru uzatacağı sırada Songül elini masadan çekip kaşığına götürüp yemeğinden yedi. Sadi masada kalan elini geri çekip dizine koyarken konuştu.
"Neyi öğrendin? Babanların dosyası ile ilgili yeni bir gelişme mi oldu?"
Songül Sadi'nin ona karşı rolünü hala devam ettiriyor olmasına dayanamıyordu. Gözünün içine baka baka hala nasıl bunu yapmayı başarıyordu. Güldü ama bu gülümseme o kadar acı bir gülümsemeydi ki Sadi'nin yüzüne daha fazla bakamayacağını anlayıp sofradan kalktı. Sadi'de sandalyeyi kaldırıp Songül'ün peşinden salona gitti. Songül salonda volta atarken ne olacaksa olsun diyerek içindeki döktü. Tek başına daha fazla bu yükü içinde taşıyamayacaktı.
"Neyi öğrendim biliyor musun Sadi? Kocam dediğim adamla en yakın arkadaşım olarak gördüğüm insanın eskiden bir geçmişi olduklarını! Ben sana inanmıştım ya ben sana güvenmiştim Sadi!" Songül Sadi'nin üzerine doğru yürüyüp göğsüne yumruklar indiriyordu. Sadi uzunca bir yutkunuştan sonra gözlerini kapayıp derin bir nefes aldı. Songül kendisine yumruklar indirirken öylece duruyordu. Geç geçmişte kaldı diyordu ama kalmamıştı işte o geçmiş peşini bırakmamıştı. Hiçbir şey yapmıyor Songül'ün içindeki her şeyi kusması için bekliyordu. Songül onu sağa sola savurdukça Songül'ü bu hale düşürdüğü için kendine kızıyordu.
"Bana en başından neden anlatmadın Sadi? Niye sakladın ha ? Geçmiş geçmişte kalmadı Sadi! Bak ne hale geldik! Gözümün içine bakarak yalan söylemek çok mu hoşuna gitti? Ben o kadına arkadaşım dedim ya en yakın arkadaşım dedim! İkinizde salak yerine koydunuz beni!"
Sadi susmanın bir işe yaramayacağını aksine Songül'ü daha da yaraladığını görünce gözlerini Songül'ün gözlerine dikip konuşmaya başladı. Ona hep gülerek bakan gözlerin şimdi hayal kırıklıklarıyla dolu bakışlar atıyor olması Sadi'nin kalbini parçaladı.
"Ben Sadi Payaslı olunca geçmişimi de geride bıraktım sandım ama geçmiş benim peşimi bırakmamış. Geçmişimden gelen ne varsa yok saymak istedim, unutmak istedi-"
"Yok sayamazsın Sadi geçmiş peşimizi asla bırakmaz. Bak o sakladığın yalan bizi ne hale getirdi! Değdi mi ? Beni aptal yerine koymana değdi mi?" Songül avazı çıktığı kadar bağırıyor içindeki tüm öfkeyi kusuyordu.
"Değmedi! Sen aptal değilsin! Korkağım ben Songül! Yeni kimliğimle edindiğim hayatımdaki güzellikler ellerimin arasından kayıp gitmesin diye hiçbir şey söyleyemeyen bir korkağım ben!" Sadi'nin gözleri ağlamaktan kıpkırmızıydı. O günün geleceğini biliyordu ama sandığından çok daha büyük bir enkaz olmuştu.
"İkinizde o kadar güzel rolünüzü oynadınız ki sizi tebrik ediyorum! O güzelliklerden bir şey kaldı mı? Halimize bak! Düşünüyorum seni haklı çıkaracak tek bir neden arıyorum ama yok Sadi!" Songül, Sadi kendisine doğru yaklaşacağı sırada eliyle mesafe oluşturup kendini Sadi'den uzak tuttu.
"Sana söylemek istediğimde her şey için çok geç olduğunu fark ettim. Seninle ben yepyeni bir hayata sayfa açmak istedim Songül." Sadi omuzlarını düşürmüş perişan bir şekilde konuşuyordu. Songül'ün hırçın tavırları karşısında ne dese ne yapsa boştu. Songül sonuna kadar haklıydı...
"Ben sana inandım, güvendim. Güvendiğim tek insan sensin dedim. Böyle mi karşılık verecektin bana? Geçmişin umurumda değil anlıyor musun? Ben hep kendime kendime konuşurken Sadi bana yalan söylemez dedim. Neye kırılıp, üzüleceğimi bilir yapmaz dedim ama beni bu hale getiren de sen oldun Sadi!"
Songül daha fazla gücü kalmadığını fark edince kendini koltuğa atıp ellerini başına yaslayarak oturdu. Başını onup kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Keşke tüm bu yaşananlar birer kabus olsa diye içinden geçirdi. Songül'ün peşinden Sadi'de yanındaki boş yere oturdu. Songül kendisine bakmasa da o konuşmaya devam etti.
"Çabaladım. Senin için bizim için çabaladım. Gülüşün yüzünden eksik olmasın istedim. Tek derdim senin mutlu olmandı. Etrafında olan kötü olan her şeyden uzak tutmak istedim seni ama en başta ben yalan söyleyerek sana zarar verdim..." Songül'ün hıçkırarak ağlamaya başlamasıyla Sadi bu görüntü karşısında kahroldu ve en iyi bildiği şeyi Songül'ü sarıp sarmalayarak onunla birlikte ağladı. Songül o kadar yorgun ve yıpranmıştı ki Sadi'nin ona sarılışına sesini bile çıkarmadı...
Yüzleşmeyi nasıl buldunuz ? Yorumlarda buluşalım...
