Hee peeps!
Eindelijk hoofdstuk 1 klaar! Het is best moeilijk om het 1e hoofdstuk te schrijven, omdat ik eigenlijk nog geen idee heb waar ik heen wil met dit verhaal;p
Dit is alleen een soort inleiding, om er weer even in te komen zeg maar. EN ZE ZIJN NU EEN HALF JAAR VERDER!! dus raak niet in de war ;p
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Comment-vote-Fan. Oh wacht, dat is nu follow. Ik vind fan nog steeds leuker;) nu word het een soort Facebook iets..;p
Opgedragen aan DreamingLove omdat we een ontzettend gestoord Skype-gesprek hadden, en ik daardoor zo vrolijk werd dat ik dit hoofdstuk in een keer heb geschreven. DANKJE! <3
Enjoy!
-------------
Ik heb het schemer altijd als iets moois gezien. Het lijkt wel de scheiding van dag en nacht, wat het eigenlijk ook gewoon is.
Maar ik heb het nooit leuk gevonden om dan buiten te lopen, in mijn eentje. Het lukt me om die angst van me af te zetten, en me op iets anders te richten, maar het blijft altijd in mijn achterhoofd spoken. En misschien heeft het ook wel te maken met het feit dat de gebeurtenissen van een half jaar geleden nog steeds vers in mijn geheugen liggen.
Dus waar ik het idee vandaan haalde om nu te gaan hardlopen, ik heb geen flauw idee. Maar toch voelt het goed om te bewegen, om je lichaam tot het uiterste te spannen. Het is lekker weer, warm zelfs.
De muziek uit mijn iPod schalt mijn oren binnen, en bij elke stap die ik neem zwiept mijn paardenstaart heen en weer. Ik ga op de automatische piloot straat in, straat uit, totdat ik uiteindelijk in de verte de zee voor me kan zien glinsteren in het nu al zwakke maanlicht.
Ik stop, en neem het uitzicht glimlachend in me op terwijl ik voorover buig om op mijn knieën te leunen. Ik haal diep en langzaam adem om mijn ademhaling weer een beetje normaal te krijgen.
En dan voel ik het. Dat kleine, prikkende gevoel in je rug dat je verteld dat iemand je aankijkt.
Opeens is het rustige gevoel weg. De paniek neemt zijn plaats in, en mijn hart zit ergens in mijn keel.
Ik draai me met een ruk om, en kom tot de conclusie dat de straat verlaten is op een paar geparkeerde auto's na.
Toch word het gevoel dat er iemand naar me kijkt niet minder. In tegendeel. Ik ruk met een snelle beweging mijn oortjes uit, en concentreer me op de geluiden om me heen.
En dan hoor ik het. Zacht geklik, als van die nette mannen schoenen op het beton van de stoep.
Weer draai ik me met een ruk om, en mijn paardenstaart zwiept pijnlijk in mijn ogen. Ik let er niet eens op.
Weer niks. Mijn ademhaling gaat gejaagd, en de hartslag in mijn oren overstemd de meeste andere geluiden.
Het woord galmt door mijn hoofd heen, en ik dwing mezelf uit mijn verdoofde houding. De adrenaline stroomt nu door me heen, en ik begin te rennen. Mijn benen rennen zoals ze nog nooit hebben gedaan, en weer ga ik straat in, straat uit. Alleen nu met een totaal andere betekenis.
De straat lantarens springen aan, maar in plaats van dat ik me er veiliger door voel, word het angstige gevoel alleen maar erger. Het word nacht, wat nu totaal niet gunstig is.
Ik ren niet naar huis. Ik wil degene die achter me aan zit niet naar mijn familie lijden, koste wat het kost.
En dan maak ik een fout. Ik woon hier nu bijna een jaar. Ik ken dit eiland op mijn duimpje. Dus ik weet dat ik een fout maak als ik de straat in ren.
