EFRUZ

Tanıtım

"Ekin, ben o gece annemin kanlar içinde olduğu halde hala benim ismimi sayıklarken yavaş yavaş ruhunun bedeninden gidişini izledim. Yerde uzanırken acıdan öyle bi kıvranıyordu ki o an bütün acısını vücuduma hissettim." sesim titriyordu gözlerimin kenarlarının yanmaya başladığını hissetim. Göğüsüm sıkışıyordu, derin bi nefes aldım ihtiyacım vardı ama çok zorlandım tıpkı annemin o gece nefes almakta zorlanması gibi. "Annem gidiyordu, öz babamın yaptığı onca işkenceye rağmen asla beni bırakmayan "sen yaşamaya çalıştığım bu cehennemde yanmış kül olmuş topraklarımda yetişen nazlı çiçeğimsin sen benim hayata karşı ayakta durabileceğim tek sığınamsın. Rabbim beni sensiz seni de bensiz bırakmasın güzel kızım."diyen annem beni bırakıyordu. Gözlerimin içine bakarak o kadar sessiz gidiyordu ki hiçbir gürültü onun sessizce benden ayrılıp melek olması kadar gürültülü değildi" Ekin'in gözlerinin içine baktım. Ağlamıştı. Benimle beraber o da ağlamıştı. Yavaş bir şekilde yanıma yaklaşıp ıslak gözlerime birer öpücük kondurdu. Titreyen kısık sesimle "Ekin" dediğimde bana daha çok yaklaşıp beni göğsüne uzandırıp sıkıca sarıldı. Annem de öyle yapardı ne zaman babamdan şiddet görsem annem beni yanına alır kucağına alıp sıkıca sarılırdı. O an kafamı hemen annemin kalbinin üstüne koyardım. Annemin kalp atışını duymak bana huzur verirdi. O andan önce o adam bana her ne yaptıysa acısı yavaştan dinmeye başlardı. Kafamı Ekin'in kalbinin üstüne koydum. Kalp atışlarını dinlemek beni az da olsa sakinleştirmeye başladı. Tekrardan "Ekin" dediğimde elleriyle gözyaşlarımı siliyordu. " Efendim elzemim" dediğinde başımın üstüne tekrardan bir öpücük kondurdu ve saçlarımı naifçe okşamaya başladı. "Derler ki insanlar ölünce 21 gram kaybeder, benim annem o gece göğsüne aldığı o kurşunla 21 gram kaybetti."