Mistakes that demigods make Boek 1

Geheugenverlies

Ze was lijk bleek en zat onder het verband. "Wat was er toch gebeurd?

Alexis POV

Ik zat daar in een zwarte kamer. Ik hoorde stemmen maar kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik dacht dat ik langzaam gestoord werdt. Ik schrikte me bijna dood toen ik een stem hoorde harder dan de rest. "Wat was er toch gebeurt?" Ik wist bijna zeker dat het een jongensstem was. Alleen herkende ik hem niet. "Je hebt al zoveel meegemaakt in twee dagen. Twee dagen!" Twee dagen? Moet ik daar iets van herinneren? Wacht, wat was er gebeurt in die twee dagen? Shit! Dan ben ik een stuk geheugen kwijt. Misschien heb ik hem ontmoet in die twee dagen, en dan herken ik hem niet eens."Wordt snel wakker Alexis, ik denk niet dat ik mijn halfzusje, die ik nog maar twee dagen ken, zo aan kan zien." Het leek net alsof hij wist dat ik hem kon horen.
Ik hoorde iemand huilen. Ik probeerde mijn ogen open te doen, want ik wist dat ik die dicht had. Ik wou hem zo graag troosten. Ik kan tegen veel, behalve als mensen huilen. Dat vind ik zo vreselijk. "Wordt snel wakker." Stilte. Een pijnlijke stilte. De zwarte kamer werd een waas. Het beeld veranderde. Ik zag mijzelf rennen. Onder sneeën, nat en zwart glas zat in mijn handen en gezicht. Ik was aan het weg rennen voor een horde monsters. Ik rende en rende, voorbij diepe gaten en lava rivieren. Er zat nog maar een monster achter me aan. Ik stond stil en draaide me om. Om het gevecht aan te gaan. Toen het monster in gouden stof veranderde, was ik verward. Hoe kan dat? Wat is dat? Het monster leek op de minotaur van de Griekse mythologie, maar hij had maar een hoorn. En de Griekse mythologie is niet waar toch? Ik liep naar een rivier van lava en mompelde iets. En maakte een kommetje van mijn handen en vulde die met de lava. Ik bracht hem naar mijn mond en dronk er wat van. Ik hoeste en hoeste. Ik hoorde een stem zeggen: "Help me terugkeren, en ik help je hieruit. Je krijgt alles wat je hartje maar wil. Een stuk land, vrienden die echt om je geven, een familie, geld. Alles wat je maar hoeft te doen is me helpen de wereld te overheersen." "Hoe weet ik dat je niet liegt! Dat als ik je help en daarna dat je me vermoordt, of dat je me opsluit in een kerker diep in de grond! Of dat je me niet weer in deze hel dumpt!" Dacht ik er serieus aan om hem te helpen! "Ik zweer het op de rivier de styx als je dat wil." zei de stem. Weer zoiets van de Griekse mythologie. Als je die belofte breekt, dan eist de styx je ziel op. Ik zag dat ik nadacht. "Ik zal jou nooit helpen! Ze mogen dan niet zoveel om me geven, maar ik geef wel om ze! De wereld wordt slecht over geheerst door de goden, maar jij doet het waarschijnlijk nog slechter! Jij bent het slechte! Mijn beste vriend is niet voor niets doodgegaan. Zijn laatste woorden waren dat ik moest door vechten voor het goede! Voor mijn familie en vrienden! Kamp Half-bloed zijn mijn vrienden en familie! Ik zou ze nooit veraden! Ik zal mijn leven voor ze geven! Ik zal zelf een uitgang van deze hel vinden! Hoe moeilijk het ook word! Jij vieze, vuile titaan!" Titaan? Heb je het weer! Kamp Half-bloed is ook zoiets! Word ik gek? Is dit een droom? Het beeld vervaagde weer. Ik was aan het vechten met monster, cyclopen denk ik. Ik was niet in m'n eentje. Een mooi blond meisje met storm grijze ogen, en Mike. Toen ik en het meisje klaar waren hoorden we een oor verdovende schreeuw. Met tranen in mijn ogen draaide ik me om. Ik schreeuwde vol haat en verdriet. Water steeg van de rivier op en doodde het monster. Ik zakte op mijn knieën van verdriet. Een traan verliet mijn ogen. Ik stond op en rende naar Mike. "Het komt goed. Ik ben bij je. Je gaat niet dood." mompelde ik tegen hem. "Alexis? *hoest* vecht voor je vrienden en familie. Verraad ze niet. Vecht voor het goede. Voor Olympus. Vergeet niet dat ik altijd bij je blijf, in je hart. Ik zal wachten op je. Ik hoop dat ik je niet snel zie. Je was de beste vriend die ik ooit heb gehad. Val niet terug in die vreselijke gedachte. Vaarwel Al-" Het leven verdween van zijn ogen. De glinstering die ik altijd had bewonderd. Mijn zicht werd vaag, tranen stroomden over mijn wangen. Het meisje was geschokt, ze had ook tranen in haar ogen maar vielen niet. "Mike, please wordt wakker. Je kan me niet hier alleen laten. Waarom moest jij doodgaan? Ik moest het zijn geweest. Het is allemaal mijn schuld. Ik had je niet moeten vragen om mee te gaan. Dan had je nu nog geleefd. Mike wordt wakker. Ik kan niet zonder je." Het meisje kwam naar me toe gerend. "Het spijt me Alexis, het spijt me heel erg." Ik veegde mijn tranen uit. "Het maakt niet meer uit, hij is nu toch al dood. Ik hoop dat hij een mooi leven heeft in het elysium. Hij wil dat we door vechten, dus dat gaan we doen. Als we hier blijven verliezen we straks Percy ook nog. Laten we eerst hem ergens niet zo zichtbaar neerleggen. Straks komen er nog meer. Ik pak de spullen wel, leg jij hem weg? Ik kan dat niet over mijn lijk krijgen om hem zo nog te zien." Het beeld werd weer zwart...