23.11.2004 23.45 sularında Terme devlet hastanesinde hayata gözlerimi açtım.Ben mutlu bir hayata gözlerimi açtığımı zannederken meğersem beni hiçte iyi bir hayat beklemiyormuş.Ailem beni kötü büyütmedi ama iyide büyüttüğü söylenemez. Aile demek çocuğun her istediğini yerine getirmek demek değildir bir derdi olduğunda yanında olmaktır "Aile" ama benim ailemin bundan pek haberi yoktu sanırım olsaydı böyle bir hayatım olmazdı. 5 yaşıma kadar Ananemin ve Dedemin yanında büyüdüm Annem ve Babam çalıştığı için sadece hafta sonları görüşebiliyorduk ve doğduğumdan ilk 5 sene ailemi sadece hafta sonları ve bazı akşamlar görebiliyordum. Dedem imam olduğu için sürekli kuran kurslarına gidiyordum orda anladım "Dayak" insana her seyi yaptırabilirmiş.Biz büyüklerden böyle gördük diyelim siz gerisini anlayın. 5 yılın sonunda Annem işi bıraktı ve kendi evime geçtim ve her şey orda başladı. Yaramazlık yaptığım için şiddetin her türlüsünü gördüm diyebilirdim çocuktum yani en fazla ne yapabilirimki. Babam çalıştığı için sürekli annemle beraberdim babamı bazen akşam erken uyumadığım saatlerde ve hafta sonları görebiliyordum. Ne yaptığımı hatırlamadığım bi sebepten yaklaşık 3-4 saat tuvalete kilitlendim ve bende orda sinir hastalığı başladı.8 yaşıma geldiğimde bir kardeşim olucağını öğrendim ve mutluydum bana arkadaş geliyordu çünkü ilkokul hayatım pek parlak sayılmazdı.Babam ben 9 kardeşim 1 yaşındayken askere gitti ve 5 ay hiç görmedim babamı. O dönemde annem işe girdi ve biz evde bakıcıyla kaldık uzun bi dönem bu böyle sürdü.Babam askerde geldiğinde tayinim çıktı dedi ve giresun'a gittik orda kısa bi süre oturduktan sonra samsuna geldik.Hiç tanımadığım bir şehirdeydik ve tek tanıdığım kuzenimdi ne yaptıysam onunla yaptım. Ortaokulda kendi isteğim dışında İmam-Hatip orta okuluna gönderildim ve normal ortaokuldan çok farkı vardı normal ortaokuldan daha çok pislik vardı ve ortaokuluda böyle bitirdik. Yazlarım güzel geçiyordu köydeydim ve kuzenimle beraberdik onunla sürekli oyun oynardık ne telefonumuz vardı ne tabletimiz akşama kadar bisiklet sürer akşam ezanında eve gelirdik.Yaz bitti ve lise başladı ilk defa istediğim bi okula gitmiştim ve mutluydum taaki okulun ilk gününe kadar. Ben okul hayatım boyunca hep yürüyerek gidip geldim ilk defa servisle gidicektim. Servisle gittim ama hiç rahat değildim çünkü okul hayatım boyunca hiç binmemiştim servise o gittiğim günün akşamı servisle gitmeyip arkadaşımı bekledim eve 1 saat geç gittim diye Annem Beni "Demir süpürge sopasıyla" dövüyordu evde halamın kızı olmasaydı belkide şuan bunları yazamayabilirdim.Arkadaş ortamından sigaraya başlamıştım ortaokul son sınıfta ailem bilmediği için evden çıkıp dışarda içmem gerekliydi çöp atma bahanesiyle indim aşşa çöpü atıp sigaramı içtim. Apartman boşluğundan şöyle bir ses geldi "Bahadır çabuk eve gel" o an anlamıştım başımın belada olduğunu.Babam üfle dedi ve üfledim sigara içtiğimi anlamıştı elimdeki çöp kovasını alıp kafamda parçaladı ilk orda babamdan dayak yemiştim.Hikayenin başında sinir hastalığı başladı demiştim o an tam anladım sinir hastalığı olduğunu artık iyice sinirlenin ellerim titriyor ve yerimde duramıyordum bi yerlerden acısını çıkartmam lazımdı.Bende bunu çaresini "Sigara"'da buldum ve beni bi nevi rahatlatıyordu diyebilirim. Lise hayatım hiç kolay geçmedi.Gerek dost dediğim kişilerden kazık yemek ailem dediğim insanların bana sırt çevirmesi bunlardan sadece bir kaç tanesi. Ailem sürekli kafamda ve sürekli baskısını üstümde hissediyordum okul hayatım boyunca hiç kitap yüzü açmadım hiç ders çalışmadım çünkü ben ne benimle ilgilenen bir baba veya anne gördüm. Lisenin başında bir kardeşim olucağını daha öğrendim ve yine mutlu olmuştum bir kardeşim daha olucaktı 2 kez abi olucaktım. Tabi bu büyük bi sorumluluk demekti benim için. Ailem sürekli kardeşlerim ve benim önümde kavga ediyorlardı ve çocuktuk hepimiz etkileniyorduk ben kardeşlerimi susturup uyutup gecelerce ağladığım olmuştur.Ailem beni dışarı salmıyordu en azından akşam saatlerinde ama bütün arkadaşlarım dışardaydı annemden izin alabilmek için evin işlerini halledip öyle çıkardım dışarı.Ama bunun yüzünden asla aileme kin beslemedim çünkü "aile" sonuçta.
2-3 kez ailem boşanma aşamasına geldi ve ben her seferinde "boşanında biz rahatlayalım siz kavga ediyorsunuz biz etkileniyoruz ben alıştım artık kardeşlerim etkileniyor dedim" beni dinleyen tabiki olmadı sürekli aile büyükleri sanki bizim hayatımızı onlar yaşıyormuş gibi olaya müdahale ettiler.Sürekli aile kavgası görmekten bıkmıştım artık ve evden kaçmaya karar vermiştim çocuk aklı sonuçta en fazla nereye gidebilirsinki. "Köye"gitmiştim ve tabiki babaannem ben geldiğim gibi babamı arayıp haber vermişti akşam olunca eve göndermişti. Eve gitmedim amcamlara gitmiştim orda kimse olmaz diye düşünmüştüm.Tâki annemi görene kadar kızdı ağladı beraber ağladık öyle bu olayda bitmişti.Hayatımda hep tutunacak bir dal aradım her seferinde ama her defasında olmadı ailemin şiddetinden sürekli kavga etmesinden kaçmanın tek yolu buydu benim için.Bazen düşünüyordumda ne hayatlar var bizim hayatımız bunun yanında bir nohut kadar bile değil.Ama yavaş yavaş büyüdüğümü anladım ailemden kopup kendi başıma kendi parama kazanmak neymiş onu daha çocuk yaşta öğrenmiştim ve bunun bana katkısı büyük.Artık 18'im ve kendimden bile çok sevdiğim bi kız arkadaşım var ailemden kaçmanın tek yolu o benim için o benden giderse hayata küserim diye düşünüyorum ama bize bunu kader göstericek.SON
