What do you say when it's all over ?

In therapie

Ik hoor dat de kerk klok 9 slaat, met een dode blik kijk ik koud voor me uit. Dit is hoe ik al 6 dagen lang zit, mijn eten telkens weg smokkelen en verstoppen, snijden word erger en stopt niet. Mijn wallen zijn dik en donker, nog steeds zit ik in mijn jogging broek en vest met sloffen. Over een half uurtje moet ik naar de groeps therapie, ik zit daar met een groepje van 5 iedereen die zijn/haar verhaal verteld. Ik bedoel er zitten hier mensen met echte problemen, maar ik ben hopeloos ik val toch niet meer te redden. Na een half uur slof ik moeizaam naar de zaal waar de groeps therapie plaats vind. Ik zie een lege stoel en loop ernaar toe. Er zit een jongen van mijn leeftijd en drie meisjes van 13 of 14 schat ik.
'Goedmorgen allemaal, we gaan vandaag elkaar wat beter leren kennen. Iedereen vertelt om de beurt zijn/haar verhaal. Diegene mag niet onderbroken worden, jullie zitten hier om geholpen te worden. Ik ga jullie daarbij helpen, maar alleen kan ik dat niet. Jullie zullen elkaar moeten helpen' vertelt de therapeut.
Dave begin jij maar,
"Ik ben Dave ik ben 17 jaar, ik woon in Maastricht met mijn oom. Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk ik was de enige overlevende, ik was 14 toen ik ze verloor. Mijn oom was in het begin lief en aardig tegen me, maar hoe langer ik bij hem was hoe onvriendelijker hij werd, het werd zelfs zo erg dat hij me begon te mishandelen. Ik had psychische aanvallen zoals stemmen in mijn hoofd, soms was ik een ander persoon dan die ik op dat moment wilde zijn. 3 maanden geleden besloot ik dat ik nooit meer geholpen zou kunnen worden, en heb ik een touw om mijn nek gebonden en mezelf opgehangen. Helaas werd ik gevonden en zo belande ik hier."
Bij iedereen stroomde de tranen over hun wangen, bij mij niet ik heb altijd geleerd dat ik mijn verdriet niet mag laten zien.
Jij bent de volgende Vicky,
"Ik ben Vicky ik ben 15 jaar en woon in Woubrugge met mijn Moeder, mijn vader heb ik nooit gekend. Ik heb verder niets te vertellen mijn moeder heeft me hier geplaatst."
Elena jou beurt.
Ik word uit mijn gedachte gehaald door de therapeut.
Nou ik ben dus Elena, ik ben 17 jaar ik woon in Amsterdam met mijn moeder.
Het begon allemaal in de 1e klas, iedereen was nieuw en ik was gelijk al het mikpunt van treiterijen en vernederingen, elke dag werd ik weer uitgescholden en als ik pech had mishandeld. Mijn vader is al voor dat ik werd geboren weg gegaan bij mn moeder, mijn moeder is een junk en alcoholist eerst schold ze me altijd alleen maar uit maar een paar maanden terug begon het slaan, het pesten werd erger en ik voelde me nergens meer veilig. Ik ben bang voor mensen, en voor alles wat eigenlijk beweegt. Vroeger was ik bang dat er monsters onder mijn bed of in mijn kast zaten, maar nu ben ik nog veel banger voor het monster dat in mij is gekropen. Ik was 14 toen ik begon met met snijden en stopte met eten, op mijn 15e deed ik mijn eerste zelfmoord poging. Mezelf opgehangen in het bos, maar kennelijk vond iemand me. Toen ik weer naar huis mocht heb ik gelijk mijn vinger in mn keel gestoken en alles van de afgelopen dagen kwam eruit. Het pesten stopte niet, en mijn nieuwe bijnaam werd Emo. Ik voelde me leeg en nutteloos, ik sliep als weken niet mn jukbeenderen staken uit met de rest van mijn botten. Het was goed want ik haten mezelf ook. 16 jaar 2e zelfmoord poging een overdosis laxeer pillen met alcohol. Weer was ik naar het bos gelopen, hoe ik in het ziekenhuis terecht gekomen was wist ik niet maar ik werd daar wakker. Steeds vaker als ik uit school kwam schold mijn moeder me uit maar het was nooit verder gegaan dan duwen en schelden. Tot een paar maanden terug, ik hoefde maar een stap verkeerd te zetten en ze dook boven op me. 6 keer heb ik levensbedreigend in het ziekenhuis gelegen. En dan dacht ik als ik wakker werd, waarom word ik überhaupt wakker ik ben beter af als ik dood ben. Ik heb dit jaar nog een keer mijn polsen doorgesneden en voor een auto gesprongen, ik zal nooit meer mijn moeder onder ogen durven komen. Hoe moet je door gaan als het aller ergste is gebeurd? Wat moet je veranderen van binnen om te overleven? Ik moest kiezen. En ik had gekozen.. Weetje ze praten hier met je en je gaat in therapie, maar ze hebben hier geen spons die de binnen kant van je hoofd schoonmaakt. Al die mensen die zijden dat ik geen hart heb omdat ze me nog nooit hebben zien huilen, maar ik weet dat ik een hart heb. Ik heb m voelen breken. 7 dagen geleden was het weer raak mijn moeder heeft totaal op me los zitten slaan en schoppen, ik belande voor de zoveelste keer in het ziekenhuis. Zo ben ik dus hier gekomen.
Ik kijk op en zie bij bij iedereen de tranen stromen en medelevend naar me kijken. Nee dit is niet wat ik wou ik was ze niet aan het huilen maken dat was niet mijn bedoeling. Ik ren snel weg naar mijn kamer. Ik ga in bed liggen en wieg mezelf heen en weer. Ik voel een misselijke vlaag opkomen en ren naar de badkamer, net op tijd want al mijn eten van de afgelopen tijd komt weer naar buiten gestroomd als een waterval. Mijn anorexia is een obsessie geworden, het is een ziekelijke verslaving het kotsen de pillen net als het snijden. Ik zit weer op mijn bed als ik geklop op de deur hoor.
"Ja"
Kun je de deur even open doen ik wil met je praten.
Dat klinkt als mijn groeps begeleider.
Ik doe de deur open en ze neemt plaats op mijn bed. Ik ga ernaast zitten.
Elena je kunt niet weg rennen voor je problemen je moet er over praten, we willen je heel graag helpen, maar dat kan alleen als je ons toelaat in je leven. Over 2 dagen mag je bezoek hebben, maar voor dat bezoek moet ik je eerst wat vertellen.
Ik luister aandachtig
Toen jij in het ziekenhuis lag een week geleden, wouden ze informatie over jou hebben. Ze hebben gezocht en gezocht, en zijn er toen achter gekomen dat je een broer hebt, Zayn Malik hij speelt in de band one direction. Ik weet niet of je hun kent? Weetje Elrna ik had echt verwacht dat het goed met je kwam maar ik betwijfel het. "
Het maakt niet uit je had hoop.
Mijn adem stokt in mijn keel, nee dat kan niet dit moet een vergissing zijn. Er gaat van alles door me heen, woede verdriet blijdschap, hij heeft nooit wat van zich laten horen.
"Ik zal je even alleen laten, laat maar weten als hij mag komen"
Verward blijf ik achter, ik heb een broer? Ik heb familie. Ik kruip dicht tegen de muur aan. Diep in gedachten weg gezonken. Wat moet ik in hemelsnaam zeggen als ik hem zie, ik kan niet met hem praten ik ben een grote nul ik verdien het niet om familie te hebben, ik begin heel snel te ademen mn lichaam trilt als een bezetenen er komen zwarte vlekken voor mijn ogen, tot alles weg valt.

Pov begeleider kliniek
Als ik zie dat iedereen in de eetzaal zit behalve Elena begin ik me toch wel zorgen te maken. Ze is hier nog maar een weekje, ik wil en moet haar helpen met haar probleem. Ik loop de trap op naar haar kamer.
Ik klop een paar keer op de deur.
'Elena ben je binnen, doe alsjeblieft de deur open je moet eten'
Elena
Oké dit is niet goed.
Ik pak mijn pasje en maak haar deur open, gelijk valt mijn oog op Elena die beweging loos op de grond ligt.
Ik snel naar haar toe en voel aan haar pols, gelukkig ze leeft nog. Ik leg haar op bed en doe de deken over haar heen. Ik loop snel naar de wasbak en maak een washandje nat. Ik loop terug naar Elena en leg het washandje op haar voorhoofd. Meer dan 15 minuten zit ik zenuwachtig naast haar bed, tot ik zacht gepiep hoor. Ik zie dat Elena haar ogen open heeft.
" Hey Meis, hoe voel je je? "
Ik begon snel te ademen en het ging steeds moeilijker tot al mijn adem op was en ik weg viel. Ze begint weer te trillen, ze is in shock. Snel ren ik naar beneden naar de eetzaal, Elly je moet nu komen het gaan om Elena. Elly komt aangerend en samen rennen we weer naar boven. (Elly is de enige die Ehbo les heeft gegad)