Can't help it •Tom Holland•

~43

pov Emma

"Je had me wakker moeten maken Em, dit is echt niet goed." mompelt Tom zacht. Zijn stem kraakt enorm en ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn hij heeft. "Het is oké, je was zo moe en ik had eerlijk gezegd ook niet door dat ik zo lang in gedachtes was." Leg ik uit, met mijn hoofd nog steeds op Tom zijn borst. "Ben je nu dan niet extreem moe?" Vraagt Tom terwijl hij mijn hoofd van zijn borst afpakt en me onderzoekend aankijkt." Ik staar hem aan en haal mijn schouders op. "Valt wel mee." mompel ik. Ik laat mijn ogen iets afglijden naar Tom zijn nek en sla mijn handen voor mijn mond. Op zijn nek zijn donkerblauwe striemen te zien, die mijn vader gisteren heeft aangericht. "Oh Tom." fluister ik terwijl ik er voorzichtig met mijn hand naartoe ga. Tom pakt echter mijn hand vast en kijkt me verdrietig aan. "Doet het veel pijn?" vraag ik met een brok in mijn keel. Tom reageert niet en blijft me aanstaren, waardoor ik het antwoord al weet.

"Kom, laten we wat eten." zegt Tom, die vervolgens opstaat en zijn hand naar me uitsteekt. Ik pak zijn hand vast en volg hem naar de keuken. Nadat ik een broodje voor Tom had gemaakt kwamen we er al snel achter dat Tom niks door zijn keel krijgt, dus heeft hij een heel klein beetje yoghurt gegeten. Terwijl hij een hap met een pijnlijk gezicht doorslikt, kan ik niet anders dan hem vol medelijden aankijken. Ik voel de tranen alweer bij me opkomen en wend mijn lichaam van Tom af, ik wil niet dat hij ziet dat ik huil, alweer. Ik pak mijn bord en doe mijn best om zo doodnormaal mogelijk naar de vaatwasser te lopen. "Em, ben je oke?" vraagt Tom, die het natuurlijk allang weer doorheeft.

"Je hoeft niet steeds aan mij te denken, jij bent hier degene die verzorgd moet worden, niet ik." zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. Ineens besef ik me dat sinds het hele incident Tom zowat alleen maar bezig is geweest met mij troosten, terwijl het andersom hoort te zijn. Hij zit hier aan tafel met een bakje yoghurt terwijl hij in elkaar krimpt bij elk hapje. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. De verdriet die ik net nog voelde slaat ineens om in woede, woede op mezelf. "Emma, je weet dat i-" "Nee Tom, ik ben een enorme egoïst geweest, het spijt me. Ik zit mezelf alleen maar zielig te vinden terwijl jij hier niet eens normaal kan eten, laat staan praten!" zeg ik met een verheven stem, hoe kan ik zo zijn?

Tom komt op me afgelopen en ik draai mijn rug naar hem toe terwijl ik op het keukenblad leun. Zonder iets te zeggen komt Tom achter me staan en laat zijn handen over mijn schouders glijden. Hij drukt een kusje in mijn nek en laat zijn hoofd vervolgens voorzichtig rusten op mijn linkerschouder. Ik adem even diep in en uit en sluit mijn ogen. Ik voel mijn lichaam ontspannen en draai me na een tijdje om. Tom kijkt me liefdevol aan en laat zijn handen rusten in mijn nek. "Sorry." mompel ik terwijl ik Tom schuldig aankijk. "Maakt niks uit." zegt Tom rustig, waardoor ik frons. "Hoe kan het dat je niet boos op me bent? Ik loop erbij als een wrak terwijl jij degene bent die zo toegetakeld is." vraag ik voorzichtig, terwijl Tom me strak in mijn ogen aankijkt. "Weet je waarom het mij niet uitmaakt?" vraag Tom, waardoor ik hem afwachtend aankijk. "Omdat ik meer om jouw gevoelens geef dan om die van mezelf." zegt Tom zacht.

Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Er heeft nog nooit iemand zo iets liefs tegen mij gezegd, nog nooit heeft iemand zijn gevoelens zo op tafel gegooid. Ik staar hem aan en voel mijn wangen rood worden. Even vergeet ik alle nare gebeurtenissen en bestaan alleen Tom en ik nog, hier, in mijn keuken. "Ik hou van je Tom, zo veel." Zeg ik, waarna ik mijn lippen op die van hem druk. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk te doen om te voorkomen dat ik hem bezeer, maar ik wil niks liever dan zo dicht mogelijk bij hem zijn. Wanneer we na een tijdje terugtrekken kan ik niet anders dan glimlachen. "Ik ook van jou." mompelt Tom, terwijl onze voorhoofden tegen elkaar rusten.

We hebben de hele dag een beetje rondgehangen in mijn appartement. Marit is nog langsgekomen omdat ik haar geappt had, dus die hebben we even geïnformeerd. Ze schrok natuurlijk enorm toen ze Tom zijn nek zag en het verhaal aanhoorde en het duurde even voordat we haar gerust hadden gesteld. "Ga je aangifte doen?" vraagt ze na een tijdje, waardoor de knoop in mijn buik weer een stuk groter wordt. Ik haal mijn schouders op, hier heb ik vannacht de hele tijd over zitten pijnzen. "Ik weet het allemaal niet meer. Aan de ene kant wel, want dit is niet normaal. Maar aan de andere kant; het is wel mijn vader." zeg ik, waardoor Marit even knikt maar dan haar wenkbrauwen fronst. "Dus? Dat hij zijn pik in je moeder heeft gehangen betekent niet dat je het altijd voor hem moet opnemen." gooit Marit eruit, waarna ze gelijk van zichzelf schrikt. Ik wend mijn blik af naar de grond en Tom legt zijn hand op mijn been. "Sorry, dat had ik niet mogen zeggen. Het spijt me Em." mompelt Marit beschaamd.

Ik blijf even stil en blijf naar de grond kijken. "Hij is niet altijd zo geweest." fluister ik zo zacht dat ik betwijfel of ze me überhaupt hebben gehoord, maar blijkbaar was het net hard genoeg. "Dat weet ik, sorry. Ik snap dat dat het heel moeilijk maakt." zegt Marit terwijl ze mijn hand vastpakt. Ik laat haar dit doen omdat ik weet dat Marit het goed bedoeld, soms is ze gewoon een beetje bot. "Wat vind jij eigenlijk Tom?" vraagt ze aan hem. "Ik laat Emma het beslissen, het is haar vader." antwoordt hij, waardoor ik even sip naar hem glimlach. Ik haal even diep adem en besluit mijn gevoel te volgen. "Ik geef hem niet aan. Ik denk dat hij nu wel begrijpt dat hij ons met rust moet laten. Mocht het nog eens gebeuren dan is het klaar."

hee lieverds, sorry dat ik 3 dagen niet gepost heb, maar ik had het een beetje druk. Dit hoofdstuk is naar aanvraag iets langer dan normaal (1060 ipv ongeveer 800). vinden jullie deze lengte fijner? laat het me maar weten!
kusjesss