sevgilim, kokonui

her şeyin bitişi.

"üzgünüm bebeğim, çok üzgünüm. seni yalnız bırakacağım için çok üzgünüm. seni üzeceğim için çok üzgünüm. özür dilerim inuim, özür dilerim."

korkuyla uykumdan uyandığımda bir elim yanıma bir elim de kalbimin üstüne gitmişti. tek elim yatağı yoklarken bir kez daha acı gerçekle yüzleşmiş ve gözümden tek damla yaşın süzülmesine engel olamamıştım.

terden dolayı alnıma yapışan uzun saçlarım gözümün önüne gelirken onları geriye doğru ittirdim ve yataktan kalkıp masamda duran saate baktım.

03.21

sıkıntıyla oflayarak odamdan çıktım ve zifiri karanlık holde ilerlemeye başladım.

ne yapacağımı, nereye adımladığımı bilmiyordum. ayaklarım kendi kendine hareket ediyordu.

adımlarım beni sonunda balkona getirdiğinde ilk önce camın tekini açıp etrafa bakındım.

sessizdi, gerçekten sessizdi.

dakikalarca etrafı seyrettim.

çıt çıkmayan sokakları, arabaların bile olmadığı o sessiz sokakları seyrettim. oturmak için arkama döndüğümde masanın üstünde gördüğüm sigara paketine adımladım ve son iki daldan tekini alıp yaktım.

dudaklarımda sigarayla yeniden cama ilerleyip izledim. her gece yaptığım gibi.

dudaklarımdan süzülen duman gökyüzüne karışıyor, içimi sensizlik kaplıyordu.

son iki aydır olduğu gibi hep aynı saatlerde uyanıyordum ve yanımda sen yoktun.

seviştiğimiz, birbirimizi sevdiğimizi söylediğimiz bu saatlerde artık sen yoktun.

daha tam bitmemiş sigarayı elimden bıraktım ve aşağı düşmesini izledim.

bu siktiri boktan sigaraya bile sensizlik yüzünden başlamıştım. hangi akılla bir sigaranın seni bana yeniden geri kazandıracağını düşündüysem artık.

dirseklerimi tutunacak yerlere yasladım ve kafamı avuçlarım arasına aldım.

istemsiz bir şekilde yaşlar gözümden süzülüyordu.

aynı o günkü ve diğer günkü gibi.

ağzımdan bu sefer hıçkırıklarda kaçmaya başlamıştı.

deli gibi ağlıyordum, koko.

senin yüzünden. beni bırakıp gittiğin için deli gibi ağlıyordum.

belki de ben orada bir saate yakın durup ağlamıştım.

yine de en sonunda şiddetli ağlamam kesilmişti.

kendime gelmeye çalışmak için iki adımımla mutfağa girmiş ve acı bir kahve yapmak istemiştim.

tıpkı sevdiğin gibi.

kahvemi yapıp kendi odama, çalışma masama geçmiştim.

ışıkları yakıp okuduğum kitabın son birkaç sayfasını da şimdi bitirmek istiyordum.

kahvemi yudumlarken kitabımı da güzelce okuyordum.

acı kahve zihnimi açmıştı ve kahvemle birlikte kitabımında sonuna gelmiştim.

bu kitap beni gerçekten çok etkilemişti.

burukça gülümseyerek bir elimde kahve bardağı diğer elimde kitapla ayaklandım ve kitabı bitirdiğim kitapların başına yerleştirip mutfağa gittim, bardağımı yıkayıp kenara yerleştirdim.

mutfak çekmecelerinden tekini açarak elime lazım olan şeyi aldım ve aldığım şeyi cebime atıp ilk önce çekmeceyi sonra da mutfak ışığını kapayarak banyoya ilerledim.

banyoya girdiğimde kapıyı kilitlemiştim
ve aynanın karşısına geçip uzun sarı saçlarımı ellerimle düzeltmiştim.

ilk başlarda bu uzun ve bana sıkıntı çıkaran saçları çok kesmek istemiştim fakat hayır sevgilim, senin saçlarımı ne kadar sevdiğini bildiğim için sadece istemekle kalmıştım.

küvetin tıpasını tıkayıp suyu açtım. küvetin dolmasını beklerken üstümdeki kıyafetlerden kurtuldum. elimdekiyle birlikte yeteri kadar su ile zaten olmuş olan küvete girdim. girmeden hemen önce suyu kapamıştım.

sıcacık suyun içinde oyalanırken seninle olan anılarımız aklımda cirit atıyordu.

ilk buluşmamız, ilk sevgili oluşumuz, beni ilk öpüşün...

her şey, yaptığımız her aktivite asla aklımdan çıkmıyordu.

yalnız kaldığımda ise bu anlar daha çok aklımda beliriyordu ve beni çıkmaza sürüklüyordu.

ama ben kararımı vermiştim.

dört aydır güzel dayanmıştım.

bu kadar dayanmamın asıl sebebi ise yine sendin.

senin bana yazdığın son mektup.

ölmeden önce yazdığın son mektup koko.

ancak üzgünüm güzel sevgilim, benden bu kadar.

daha fazla sensiz bu hayatta ayakta kalamayacağım.

şu an boynuma dayadığım bu sivri bıçağı mazur gör lütfen. tanrıya benimle beraber dua et ve beni yanına iste sevgilim.

beni orada da sensiz bırakma koko.