Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 27

Chapter 27

Looking

"So?" taas kilay kong tanong.

Ramdam ko ang pangangapa niya ng salita at tumingin lang sa akin sa mahinahon ngiti. Padabog akong tumalikod sa gawi niya pero sa isang minutong paglalakad at nakawala sa kanya ay agad na naman akong nahila. Ngayon ay mas malakas na. Sa inis ko sa aking kamay na nakapatong sa dibdib niya ay pinagbabato ko ito ng kamay pero sa kanay ay parang wala lang iyon. Dinungaw pa ako. Pinatigas ko ang aking paningin at siya naman ay nanatiling kalmado.

Naiinis ako sa katotohanan na kaya niyang maging ganito kalapit sa akin na alam mo namang wala na ako sa buhay niya. Lakaw makapaasa pero paghulog ka na wala na. Bumabalik na ako sa pagiging matigas. Ayaw ko namang masampal ni Lolo.

Pumikit ako at tinulak na siya ng magmulat ako. Napaatras siya at ako naman ay pinaawang na ang labi, handa na sa mga salitang ilalabas. Tinaas ko ang isang kamay at binalaan siya sa bilang paglapit. Umiling pa ako habang ang laway ay nahihirapang dumaloy patungo sa aking lalamunan. Inaabot niya ako pero kinagat ang aking ibabang labi at tumalikod na naman.

"Umuwi ka nalang kung wala kang magawa, Paul. I can handle myself," I said with full force to not bring myself to face him again.

Kasi lakad tingin, walk-out ang peg ko kahit pa gusto ko ng matulog na lang at magpahinga.

"Sino naman ang nagsabi nadi-diretso ako sa inyo." That hits me. It boiled the cold spring in me.

Naiinis na naman akong lumingon sa kanya. Laglag ang panga ko sa pagliko niya at padiretso na sa exit. Nasapo ko ng patago ang noo habang naglalakad na patungo sa foyer, ang feeling ko roon.

Nananuya ang mga mata niya." Wag masyadong assuming, Calla."

The man wearing white polo and slacks with black shoes laughed at me.

"Then go out of this hacienda," I command and began to walk toward our hall.

Hawak ko ang aking payong sa ilalim ng mainit na araw. Napatingala ako sa langit habang naka boots at long sleeves white maxi dress. Kumurot ang puso ko ng maalala ko ang kahapon.

Sana naman pala hindi na ako sumunod.

Mabilis akong lumabas sa kubo at kinuha ang mga boto, gaya kahapon. Naglakad ako habang nanunuot ang hangin sa aking balat. The southern wind blew again and I was amaze by how nature turn in this way. The way I never experience this, makes me regret it deeper. It is my hometown, the place where I will forever come back.

Nahihirapan man akong umalis noon dahil nagbabakasali ako sa magandang resulta ng pag-amin ko. Hinihila na ako ng hanging tungo sa daan ng tagumpay at hindi na ako magsisi roon.

Isang galaw at namalayan kong wala na sa kamay ko ang payong. Napailing ako sa sarili at tiningnan ang araw na tumatama sa maputi kong balat. Sinundan ko pa ang pag-angat ng payong at nahagip ko ang lalaking naka pantalon lang at white t-shirt, kagaya ng dati. He smirked and I leered.

"Paul, ibalik mo 'yan. Lagot ka sa akin!" I shouted and chased him but I will waste again my time with the person who never give me so much time and effort.

Matulin akong nagtungo sa sunflower. Nahuli ko ang batang naka bestidang nakangiti sa akin. Nahawa ako.

"Hi Ate Ganda!" malakas man ito sa kanya pero mahina pa rin ang tinig.

"Hello, Baby!"

"Buti pa siya, 'no?"

Nanliit na naman ang mga mata ko na lumingon sa pwesto niya. By how he managed to divert contact to me and how confidence he is makes me cringe.