Can't help it •Tom Holland•

~49

pov Emma

Hoewel de weeën steeds erger worden en ook nog eens sneller achter elkaar komen en dit de ergste pijn is die ik ooit heb gevoeld, gaat het best redelijk. Ik heb tussendoor minder tijd om bij te komen en me voor te bereiden op de volgende wee die eraan komt, waardoor mijn lichaam uitgeput is en zwaar aanvoelt. Ik zit nog steeds in bad en leun met mijn hoofd op de rand terwijl ik op mijn knieën zit. Deze positie voelt het beste aan en ik denk dat ik in de afgelopen twee uur nauwelijks van deze positie heb afgeweken. Tom zit naast het bad en leunt ook met zijn hoofd op de badrand, zodat we toch dicht bij elkaar zitten. Hij ademt vooral met me mee en doet alles wat ik vraag, hoewel ik door de pijn af en toe best bot kan zijn. Daar zeg ik dan na de wee gelijk sorry voor, maar hij beweert dat hij het geen enkel probleem vindt.

"Emma, we kunnen de ruggenprik over een klein uurtje bij je toedienen, oké?" vraagt Anna, die haar hoofd om het hoekje steekt. Ik knik en steek mijn duim op, praten lukt even niet. Ik heb om een ruggenprik gevraagd omdat ik bang was, en nog steeds ben eigenlijk. Dit is de ergste pijn die ik ooit heb gehad en ik hou dit niet nog uren vol, dat weet ik zeker. Aangezien ik nog redelijk jong ben zijn ze ermee akkoord gegaan, het is namelijk niet iets wat iedereen zomaar krijgt. "Wil je het bad zo uit?" Vraagt Tom een half uurtje later, waardoor ik knik. Tom legt alles klaar zodat ik zo snel mogelijk van het bad naar mijn bed kan gaan en ik sta voorzichtig op. Tom helpt me het bad uit en slaat een handdoek om me heen. Terwijl we bezig zijn met mij afdrogen, komt de volgende wee alweer. Op automatische piloot leg ik gelijk mijn armen om Tom zijn nek en knijp mijn ogen dicht.

We wachten even tot de wee voorbij is en kleden met dan snel om. Ik heb inmiddels plaatsgenomen op het bed en merk gelijk weer dat ik dit geen fijne houding vind, maar het moet maar even. Ik krijg zo de ruggenprik en dan is het als het goed is iets beter te doen. Anna komt aangelopen en zodra ze langs me loopt fronst ze. "Wanneer is jouw ontsluiting voor het laatst gemeten?" vraagt ze, waardoor ik even denk. "Ongeveer 1,5 uur geleden." schiet Tom te hulp, die op zijn horloge kijkt. "Ik ga gelijk iemand halen." zegt ze waarna ze de kamer weer uitloopt. Ik haal even mijn wenkbrauwen op maar heb geen tijd om erover na te denken aangezien de volgende wee alweer opkomt.

Zodra de verpleegster mijn ontsluiting opmeet, haalt ze verrast haar wenkbrauwen op. "Volgens mij heeft jullie kindje haast, je zit al op de 7 centimeter." zegt ze opgewekt. "Ik denk niet dat het nog heel lang gaat duren." vervolgd ze, waardoor ik gelijk naar Anna kijk. "Ik dacht dit dus al." mompelt ze en zodra de verpleegster de kamer verlaat komt ze naast me staan. "Sorry Emma, maar aangezien je al op de 7 centimeter zit is een ruggenprik niet meer toegestaan, je zult het zonder moeten doen." zegt ze, waardoor ik haar paniekerig aankijk. "Nee, ik had afgesproken dat ik er eentje zou krijgen." antwoord ik gestresst, waardoor Anna me sipjes aankijkt. "Sorry meis, het is echt niet toegestaan." zegt ze spijtig, waardoor ik in paniek naar Tom kijk.

"shhh, het is oke. Zonder ruggenprik kan jij dit ook." zegt hij kalm terwijl hij mijn hand vastpakt. Ze volgende wee komt er weer aan en ik kan niet anders dan beginnen te huilen. Tom probeert me te kalmeren, maar voor deze keer lukt het niet. Ik onderga de wee zonder de controle die ik tot nu toe elke keer heb gehad, en ik voel dat gelijk. Ik heb even het gevoel dat ik ga flauwvallen en wens dat wanneer ik wakker word de baby eruit is, maar helaas blijf ik bij bewustzijn. De wee ebt weer wat weg maar ik blijf huilen. Ik ga op mijn zij liggen en klamp me aan Tom vast, bang voor alles wat er komen gaat. "Rustig maar Em, het is oké." sust hij terwijl hij rustig door mijn haar gaat. "Weet je nog dat je eerst twijfelde of je wel een ruggenprik wilde? We doen nu gewoon alsof je altijd al besloten had dat je er geen wilde oké?" zegt hij zachtjes, waardoor ik volledig op zijn stem focus. "De enige reden dat je je nu zo paniekerig voelt is omdat je ervan uitging dat je het kreeg en er nu wordt gezegd dat dat niet meer gaat gebeuren, dat is alles. Want weet je wat? Het kan niet meer omdat je er al bijna bent, je bent al zo ver gekomen zonder die klote prik, dan kan dat laatste stukje ook nog wel toch?" zegt Tom, terwijl ik geen moment mijn blik van hem afhaal.

Ik knik, deze peptalk had ik even nodig. Hij heeft gelijk, ik ben zo ver gekomen zonder, nu ga ik het afmaken ook. Ik heb dat teringding niet nodig. Er komen steeds regelmatiger verpleegster langs om me te controleren, en na nog eens 1,5 uur in de hel zegt een van de verpleegsters dat we zover zijn; ik mag gaan persen. Ik heb het laatste halfuur al enorm de neiging gehad om te beginnen met persen en hoewel dit nog niet mocht, kon ik niet anders dan een heel klein beetje druk geven. De kamer vult zich met verpleegsters en mijn benen worden in klemmen gezet. Ik kijk nog even paniekerig naar Tom en hoewel ik zie dat hij ook een beetje gestresst is, weet hij me toch weer te kalmeren. "Oké Emma, ben je klaar om jullie dochtertje ter wereld te brengen?" glimlacht een van de vrouwen naar me, waardoor ik even een keer diep ademhaal en Tom zijn hand stevig vastpak. "Ja."

fijne tweede keertje mopjes!!! xxx