Γεννημένοι Νικητές

25. Συναντήσεις που πληγώνουν

Δεν ξέρω πως ακριβώς το έμαθε αλλά πριν ακόμη αποφασίσω πώς να ξεκινήσω τη νέα μου μάχη, ο Ντέιβιντ Λίνκολν με συνάντησε για να μου προτείνει να ξεκινήσω χορό στη σχολή όπου πήγαινε και εκείνος.

Δεν είχα να χάσω κάτι και καθώς υπήρχε κάποιος γνωστός εκεί, δέχτηκα την πρόταση.

Η σχολή χορού βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και επρόκειτο για μια φημισμένη σχολή με πολλαπλά τμήματα κάθε είδους χορού. Μπαλέτο, κλασικός χορός, λάτιν και πολλά άλλα είδη, διδάσκονταν εκεί.

Ήθελα να ξεκινήσω με κάτι απλό και εγγράφηκα στο τμήμα κλασικών χορών της αίθουσας. Ο Ντέιβιντ ήταν ο παρτενέρ μου, τις περισσότερες φορές, προκαλώντας τα βλέμματα ζήλιας των άλλων γυναικών. Τουλάχιστον σε εκείνη την σχολή, ήταν γνωστός ως ηθοποιός.

Κάθε φορά που χορεύαμε, το βλέμμα του ήταν πάντα καρφωμένο πάνω μου με ένα πλατύ και ζεστό χαμόγελο, ενώ τα εκφραστικά μάτια του, περιείχαν κάτι απροσδιόριστο και ίσως τρομακτικό για μένα, καθώς έφερνα στο μυαλό μου τα λόγια του Άλεξ.

Όμως ο Ντέιβιντ δεν είχε πει ή κάνει τίποτα που να υποδεικνύει κάτι βαθύτερο. Αποφάσισα να μην δώσω περισσότερη προσοχή από όση έπρεπε, καθώς ίσως έτσι, προκαλούσα την τύχη μου.

-«Ολίβια Μπρουκς!» άκουσα μια οικεία και την ίδια στιγμή τρομακτική φωνή. Γυρίζοντας το βλέμμα μου, αντίκρισα εκείνη την γυναίκα, τη Σύνθια Όλσον.

Έτρεξε προς το μέρος μου και με συγκράτησε από το χέρι, πριν καταφέρω να διαφύγω.

-«Μην βιάζεσαι. Δεν θα σε ενοχλήσω. Ο Τζέισον προπονείται ήδη για το σόλο αντρών.» ψέλλισε κάπως θλιμμένα.

-«Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε κοιτώντας με ξανά με ενθουσιασμό.

-«Παίρνω μαθήματα χορού.»

-«Για το θέατρο;»

Έγνεψα θετικά. Το θέατρο ήταν ο ένας λόγος. Η θεραπεία μου ήταν ο άλλος. Όμως πρόσεξα ότι φορούσε ρούχα μπαλέτου.

-«Μετά το τραυματισμό μου, συνεχίζω να ασκώ το σώμα μου. Το μπαλέτο είναι ένας υγιής και ασφαλής τρόπος.» αποκρίθηκε όταν αντιλήφθηκε το βλέμμα μου πάνω της.

Ήμουν έτοιμη να φύγω, όταν με συγκράτησε ξανά.

-«Θέλεις να πάμε για καφέ;» ρώτησε και έμεινα έκπληκτη. Δεν ήθελα να εμπλακώ με άτομα που μου έκαναν δύσκολη τη ζωή, όμως το βλέμμα όλο προσμονή, μου θύμισε την Μαρίλια. Τελικά, δέκτηκα.