MİRAS 7 +18 (Sezon Finali- Devam edecek.)

İSTANBUL YOLCUSU..

ARTEMİS

Hazırlıkları son kez kontrol ettiğimde, gözlerimi kol saatime çevirdim..
Şimdiye gelmiş olmalıydılar, nerede bunlar..

"Artemis, ben ilk uçakla gerimi dönsem.." yüzündeki gerginlik ile konuşan, Açelyaydı..

"Bence artık çok geç.." dedim kıkırdayarak..

"Sen niye söyledin ki ya.. ne kadar geç o kadar iyiydi.." bıkkınlıkla koltukta geriye doğru bıraktı kendini.

"Ben söylemedim ki, senin İnstagram Postunu görmüşler, bence sosyal medyayı böyle aktif kullanmak pek sağlıklı değil, hem zaten ne sıkıyorsun canını, eninde sonunda öğrenecekti Amcam.." yüzümde yayılan gülümseme ile, ondanda yılgın bir gülüş aldım.

"Babamı hiç anlamıyorum ki, hala çocukmuşum gibi davranıyor.. hayır yani, nereye kadar böyle gidecek, her konuda böyle, evden çıkarmıyor desem yeridir, arkadaşlıklarımı bile kontrol ettiriyor, kız erkek fark etmeksizin.. bütün ilişkilerimi gizli saklı yaşamak zorunda bıraktı beni.." 

Gözlerimi, bıkkınlıkla devirdim..

"Yine de geri kalmadın ama , sana dedim, okulun bitince kendi yoluna gideceksin zaten, bir kaç Aycık sabredip göze batmayıver sende.." yeniden güldüğümde, sitemkar bir sesle karşılık aldım.

"Anlamıyorsun.. Cem Flayto'nun kızı olmak, yeğeni olmak gibi değil.. benim hayatim boyunca, gölgem olacak bir babam var.." söylediği söz, acı bir şekilde yutkunmama neden olmuştu..

O Cem Flayto'nun kızıydı, sıkıldığı ilgiden, bunaldığı korumacı tavırdan ne kadar yorulduğunu her fırsatta söylüyor..
Oysa ben o korumacı sevgi için, ömrümden  50 yıl verebilirdim..

Babamın yanımda olması için, her şeyden vazgeçerdim..

"Haklısın, seni asla anlayamam.." diyebildim sadece..

Ardından çalan kapı ile, bakışlarımız aniden birbirine döndü..

Onun yüzünde, gerginlikle karışık bir heyecan varken, bende, Kardeşlerimin özlemi ile titrek bir kaç nefes yankılanıyordu.

"Geldiler." dedi fısıltı ile..

Gülümseyerek kapıya doğru ilerlediğimde, Hızla açtım.. Kapıda beliren ilk kişi Amcamdı..

"Artemis.. " dedi sıcak bir sesle.

"Amca hoş geldin.." geriye  çekildiğimde, Halam peşinden girip, bakışlarını Açelyaya çevirdi.

"Açelya sen delirdin mi?!" öfkesi evde yankılandığımda, tedirginlikle havalanan kaşlarım, gözlerimi Açelyaya çevirmem neden oluyordu.

"Offf Anne.. başlama.." Açelya oturduğu koltuktan kalkıp, babasına doğru gidip sarıldı.

"Nasıl özlemişim seni, sanki yıllar olmuş.." kıkırdadığında, Cem Amcanın gözleri Halama dönüyordu, yüzünde bıkkın bir tebessüm oluştu.

"Bu sefer olmaz!! böyle sıyrılamazsın." dedi Halam

"Tamam uzatmayalım, Uçak başımı ağrıttı." dedi Amcam kestirip atarken.

"Bak anne, babamda uzatmıyor, sende bir sakinleş.." gözlerini devirerek, babasından ayrıldı ve mutfağa doğru ilerledi.

"Hoş geldin hala.." dedim arkasından..

"Güzelim.." bana doğru gelip, sıkıca sarıldığında, kaostan anca fırsat bulabilmiştik..

"Açelya insanda akıl mı bırakıyor.. nasıl güzelleşmişsin sen öyle.." geri çekildiğinde, beni süzdü..