kekeme ve işitme kaybı olan felix'in jisung'dan başka arkadaşı yoktur ve okulda sık sık zorbalığa uğrar.
chan bir akşam evine kestirme yoldan gitmek için ara sokakları kullandığında çöp konteynerinin kenarında felix'i kötü bir halde bulur.
felix kliniğe tek başına gelmişti. jisung ve chan'ın biz de gelelim ısralarına rağmen, zorda olsa gelmemeleri için onları ikna etmiş ve chan'ın annesi yujin'in eski psikiyatristi doyum'un kliniğine gelmişti. doyum güler yüzlü, işaret diline çokça hakim ve eşcinsel bireylerin çokça tercih ettiği güvenli bir doktordu.
ekranda uzun zamandır çağrılmadığı kimlik ismini görmesinin verdiği gerginlikle tutmuş olduğu nefesini bıraktı, felix.
doyum, felix gelmeden önce eunbi ile konuşmuş ve durumunu yüzeysel bir şekilde öğrenmişti.
içeriye terleyen ellerini pantolonuna silerek giren felix'e her zamanki iç ısıtıcı gülümsemesini sundu ve ellerini oturduğu sandalyesinde havaya kaldırdırdı. "hoş geldin."
felix tam "hoş bulduk." demek için ellerini havaya kaldıracakken, doyum söyleyeceğine izin vermeden ellerini tekrar kaldı. "konuşarak cevap ver lütfen."
felix neden bunu yapması gerektiğini anlamasada konuştu. "ho-hoş bu-bul-dum."
doyum felix'in her hareketinden bir şeyler çıkarıyordu ve çocuğun üstünde olan büyük ölçüde olan gerginliğin farkındaydı. "bak tedavine başlamış bulunduk bile!" doyum'un söylediğiyle felix'in kaşları havaya kalkmıştı. "a-a-an-la-ma-ma-dım?"
"kimin ne tepki vereceğine bakmadan her zaman konuş felix. konuşmayı bırakma, bırakırsan tamamen unutursun. konuşmayı da unutursan gelecekte duyman bir o kadar zorlaşır."
felix seans boyunca tamamen doyum'a odaklanmış bir şekilde el hareketlerini izlemiş ve konuşması gerektiği yerlerde konuşmuştu. "yazdığım ilaçların kullanımına çok dikkat etmen gerekiyor, bunu sakın unutma. ayrıca seninle aynı durumu yaşayan birkaç hastamla, haftada 2 kez konuşma egzersizleri yapmak için toplanıyoruz ve senide aramızda görmekten çok mutlu oluruz."
