Yeşeren Umutlar

7.BÖLÜM

   Bu bölüm biraz geç geldi farkındayım.

Ama inanın mezun senem olduğu için her şey çok yoğun ve stresli ilerliyor.

Elimden geldiğince hızlı yazmaya çalışacağım.✨💙

                    __ __ __ __ __ __ __

  Gördüğüm manzara karşında tam anlamıyla şoka girdim. Yani evet, abim biraz kavgacıdır ama Asaf'ın da ondan geri kalır yanı olmadığını anlamış oldum.

Galiba kavga biz gelmeden önce çoktan başlamıştı. Çünkü ikisininde yüzünde hiç görmek istemeyeceğim yaralar vardı. Asaf'ınki abime nazaran daha hasarlı görünüyordu.
Hayır yani bu kadar kavga edecek ne olmuş olabilirki?

O sırada etrafa bir bakınca Toprak'ın ifadesiz bir yüzle sanki bir film izlermiş gibi onları seyrettiğini fark ettim.

Teşekkürler canım kavgayı ayırmaya çalıştığın için (!) Ne bu rahatlık ya?

Düşüncelerimden sıyrılıp hemen ayırmak için yanlarına doğru ilerledim. 

  O sırada abim Asaf'a doğru hızlı bir hareketle sağlam bir yumruk daha geçirdi. Bunun etkisiyle hafif geri doğru sendelenen Asaf tam tüm siniri ile karşılık verecekti ki beni görünce durdu.

Yaman yanımdan ayrılıp Asaf'ı tuttu. Bende abimin yanına doğru geçtim.

Yahu nerde bu evin diğer fertleri? Bunlar kavga ederken nereye gittiler?
Özellikle de Ali bey.

"Siz ne yapıyorsunuz lan!!!!! Ne bu kavga gürültü. Şu halinize bakın. Çocuk musunuz siz?"
Yaman'nın gür ve hiddetli sesiyle ben bile yerimden birkaç adım geriye doğru gittim.

Abim ise onun bu sözlerini hiç önemsemişe benzemiyordu. Odada ikimizden başka biri yok gibi sadece bana bakıyordu.

Hayırdır abicim? Suratımda farklı bir şey mi var?

Acelesi varmış gibi büyük bir merakla bana; "Sen burda mı kalıcaksın? Bu it öyle dedi." Diye sordu. Bu 'it' den kastı Asaf dı galiba.
Ya kardeşim siz niye benim tüm planlarımı bozuyorsunuz. Ben ne güzel tatlı bir dille söyleyecektim zaten. O beni anlardı biliyorum. Ama şuan da o kadar gergin görünüyor ki söyleceklerimi anlayacağını zannetmiyorum.

"Abicim biz bunu dışarda konuşalım mı? Hem tatlı yemeye gidecektik. Ben orda söylemeyi planlıyordum."
Durumu toparlamaya çalışarak söylediklerimin üstüne Asaf hemen söze atladı.

" Hiçbir yere gitmiyorsun. Seni bırakmayacağını söyledi. YANIMIZDAN AYRILMAYCAKSIN ANLADIN MI?!?!?!"

Sonlara doğru sesini iyice yükselterek söylediklerine bir anlam vermeye çalıştım. Abim böyle bir şey söylemez ki. Daha buraya gelmeden önce bana ılımlı konuşmalar yapan, istersen orda da kalabilirsin diyen abim söylemez bunları.
Kesin aklında bir şey var ama tam olarak çözemedim. Onları test ediyor da olabilir. Ondan, böyle küçük ama stratejik bir hareket beklerim.

Asaf bu sefer destek bekler gibi Yaman 'a doğru konuşmaya başladı.
"Abi bir şey desene, gitme desene. Öylece bizden koparmasına izin mi vereceksin?!? Senin aklın nerde?" Sanki kimse onu anlamıyormuş gibi kafasını iki yana sallayıp gözlerini Yaman'a tekrar dikti.

Yaman ise Asaf'a cevap vermeden abime yöneldi.
" Koray' dı değil mi?" Sesi oldukça ılımlıydı. O an rahat bir nefes verdim sonunda orta yolu bulmak için konuşan birisi. "Evet, Koray."