Belirsiz

13-|Hamile kalınca tedavi oldum|

Yağmur,

"Polat istemiyorum." Polat biz uçaktan indikten sonra ağlayarak gelmiş ve beni abime götürmek istediğini söylemişti. Belli, dayak yemişti. Demekki abimler biliyordu.

"İstemen gerek." Arabaya binmiştik Sezer abi ile. Kucağımdaki Ateş fazla huysuzdu, Ateş benden neredeyse nefret ederdi.

"Tamam, gerçekleri bilmiyorlar değil mi?" Kanseri yenmiştim, göğüs kanseriydim. Ama hiç bir şeyimi kaybetmemiştim.

Onu bile.

Çünkü o hiç benim olmamıştı.

"Seni evli ve çocuklu biliyorlar." Yol boyu susmuştuk. Hala içtiğim ilaçlar ile halsizdim. En azından saçlarım hala omuzlarımdan biraz aşağıdaydı ve çok bir şey belli etmiyordum.

Evin bahçesine girmişti araba, kendimi çok kötü hissediyordum.

"Polat yapma." Polat beni kucağımdaki bebeğe bile bakmadan çekiştirerek evin kapısını açmış ve içeriye itmişti.

Abim, Sena, kucaklarındaki bebek, ve dayımlar. Hepsi benden nefret ediyordu, yüzüme öyle bir bakıyorlardı ki bakışları ile yerin dibine girmiştim.

"Ne yüzle geldin?!" diyerek ayağa kalkmıştı abim. Gözlerimden akan yaşlar ile Ateşi, Polata uzatmıştım. Abim yanıma gelerek yanaklarını sıktığım ellerimin bileklerini tutmuştu.

"Sakın deneme!" diyerek araya girmişti Sezer abi.

"Sezer abi, sen karışma olur mu? Haklılar." Abim, Sezer abi dememden sonra bozguna uğramıştı.

Dayım tam karnındayken abim ellerimi bırakmıştı. Dayım büyük bir kin ve nefret ile bana bakarken abim öfke ile elini kaldırmıştı.

"Kanser hastasıydı!" Omuzlarım çökerken Sezer abiye dönmüştüm.

"Allah aşkı için sus!" Abim beklenti ile bana bakıyordu. Bir adım geri çekilerek gözlerimi yere indirmiştim. "Ben, dönmemek üzere, gidiyordum. Senin abim olduğunu öğrendiğimde, kanser olduğumu öğrenmeli bir kaç ay olmuştu. O hızdan kan vermeyi reddediyordum. Ölmeyi her şeyden çok istiyordum. Zaten dönüşü yoktu bunun." Bir kaç adım daha geri çekilmiştim. Polatın bana yaptığı bu kötülüğü asla unutmayacaktım.

"Ölmeye gittin! Ama evlendin öyle mi he?!" Yerimde sıçrarken abime bakıyordum. Beni böyle biri olarak tanımıştı.

"Cevap ver!" Dayım, o bile tepkiliydi hâlâ.

"Evet abi, ben öyle bir kadınım ki, ölmeye gittiğim şehirde orospuluk yaptım ve evlendim. Daha sonra hamile kalınca tedavi oldum ve kanseri yendim tamam mı?! O yüzden şu an buradayım! Umarım beni anladığında her şey için çok geç olmaz, Furkan." Daha sonra arkamı dönerek az önce girdigim evden koşarak çıkmıştım.

Ben o kadar kötü birisi miydim?

22 Eylül Akşamı.

Havaanalından çıktıktan sonra bayılmıştım ve beni getirdikleri hastanede bir adam ve bir kadın başımda bekliyordu.

Kadın yaşlı gözlerle bana bakıyordu.

"Siz kimsiniz?" Adam karısına destek vererek ayağa kalkmasını sağlamıştı.

"Tedavi ol, ben öleceğim! Sen benim için yasa olmaz mı?" Kadın her şeyi biliyordu ve benim için ağlıyordu.