Matem Dansı +18

5.Bölüm| Düşler Alemi

5.Bölüm|Düşler Alemi

Ne sesimi duydun, ne de sessizliğimin uğultusunu..

Artık aynanın karşısında bana badem gözlerle masum masum bakan küçük kızı tanımıyorum, tanıyamıyorum. O kız çok değişti, çok darbe aldı, çok yere düştü, çok defa kalbi kan ağladı, ruhu parçalandı gökyüzüne savruldu. Can kuşu ızdırap içinde haykırdı bir zamanlar özgürlüğü olan göğe. Baktı, baktı, baktı... Baktıkça sızladı yüreği. Baktıkça saplandı kalbine buz gibi ateşten hançer. Baktıkça daha da indi gönlünün derin sularına. Haykırmak istedi o küçük kız, yapamadı. Yerine dudaklarını kesen, kestikçe yanan,yandıkça cehennem ateşine dönen altı harfli tek bir kelime döküldü çilek tadındaki küçük dudaklarından. Vaveyla.

Vaveyla, gökyüzünün karanlığında kaybolan bir feryattı. O, yalnızlığın, acının ve umutsuzluğun mücadelesiydi. Göğe yükselen her çığlıkta, yüreğin derinliklerinden gelen bir çığlığın yankısı duyulurdu. Vaveyla, sessizliği parçalayan bir kıyametin habercisiydi, kaybolmuş bir ruhun yalvarışıydı. En çok da, karanlığın içinde titreyen bir kalbin çaresiz feryadıydı.

Mental olarak iyi olmadığımın farkındayım. Acı içindeki kanatsız dilhun ruhum göğüs kafesimi, zorluyor,parçalıyor. Kırık kaburgalarım tenime batıyor, jiletin keskin ucu misali çizip geçiyor kalbimi.

Yapılan her savaş mahidir özgürlüğün tutkusuna.

İster soyut olarak çarpış zihnindeki merhamet yoksunu şeytanlarla, istersen de somut olarak insanlarla savaş. Dudaklarından nâleler dökülür, bedeninde emare kalır.

Her geçen gün daha da kötüleşiyor içinde bulunduğum hâl.
Kafamda senaryolar kuruyorum, beni korkutan senaryolar.

Kimden mi bu kadar korku dolu içimdeki ateş? Kendimden ve yapacaklarımdan ötürü. Kendime zarar vereceğimi, hatta öldürebileceğimi, bildiğimden ötürü.

Biliyorum, yapabilirim. Hepsini gözümü kırpmadan yapabilirim. Belki de bu yüzden yapmıyorum, yapamıyorum.

Belki de kendime zarar vermeyi, öldürmeyi, istemiyorum. Kendime bunu yapabileceğimi kanıtlamak istiyorum.

Belki de tüm bunları yapabileceğimin bilincinde olduğum için yapmıyorum.

Bazen sanki kontrolümü kaybedecek gibi hissediyorum.

Bedenimin ve zihnimin kontrolünü hayalet eller ele geçirmiş, dikenli sarmaşıkların beni kendime köle etmiş gibi hissediyorum.

Yorgunum.. Duygusal felçlik geçirecek kadar yorgunum.

Üstümde daha çok ağırlık hissediyor kendimi ,ruhumu, bedenimi gökyüzüne bırakmak istiyorum.

Gözünün önünde eriyorum anne. Gözünün önünde tükeniyorum.
Gözünün önünde yok oluyorum.

Artık, yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum, nefes alamıyorum ben anne.

Senin güvenli kanatlarında huzur bulmam lazım anne. Ama sen yoksun.

Bırakıp gittin?

Benim ne olduğumu görmeden, senden sonra nasıl olacağımı düşünmeden çekip gittin. Neden?