De trilogie: Het sterrenkind

Een nieuw begin

Twee jaar later

[Rain]

'Ocean?' Ik liep door de gangen heen van het kasteel. 'Ocean?' Waar was ze in hemelsnaam?! Ik liep de tuinen in. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Daar zat ze, op het houten bankje. Haar blauwe haren waren opgestoken en ze droeg een witte jurk. Altijd als ze een witte jurk droeg moest ik weer aan onze trouwdag denken. Ja, je hoort het goed. We waren inmiddels getrouwd. En er was nog wel veel meer gebeurd. Olivia was met Damian meegegaan naar zijn hutje, Darren had het vampierenrijk overgenomen en steunde ons nu en Alan en Hilly waren terug naar hun eigen huis. Derias was de bosnimfen gaan helpen met het weder opbouwen van hun dorp. Ocean en ik waren in het kasteel van Moon blijven wonen samen met ons dochtertje.

Ik ging naast Ocean zitten, in haar armen lag een tevreden meisje te slapen. Ze was inmiddels alweer een jaar geworden. Ik aaide haar even over haar bol heen en gaf Ocean toen een kus. 'Hoe is het met haar?' Ocean glimlachte naar me. 'Ze is helemaal perfect.' Ik glimlachte. Ze was inderdaad perfect, onze kleine Zoë. Ik weet nog hoe vreemd ik het in het begin vond om opeens een vader te zijn, maar als ik dan haar lieve blauwe oogjes zag die me liefelijk aankeken vergat ik alles om me heen. Het voelde goed om na al het kwaad een nieuw en goed begin te hebben. 'Je weet dat iedereen morgen langskomt om Zoë te ontmoeten.' Ocean knikte. Dit zou de eerste keer zijn sinds onze bruiloft dat iedereen weer bij elkaar zou zijn. Iedereen wist dat we een dochtertje hadden gekregen maar nog niemand had haar gezien. Ocean streelde het haar hand langs mijn wang. Ik glimlachte naar haar. Ik vond het nog steeds ongelooflijk dat ik haar mijn vrouw mocht noemen. Onze bruiloft was echt prachtig, al onze vrienden waren er en alle mensen van ieder dorp of stad was gekomen. Ik had al vaak gedacht dat Ocean de mooiste vrouw was die ik ooit ontmoet had en die gedachte werd verzekerd toen ik haar in haar bruidsjurk zag. 'Waar denk je aan?' Ik schrok op uit mijn gedachte en merkte dat ik Ocean de hele tijd aan had zitten staren. Ocean glimlachte naar me. 'Ik dacht eraan hoe gelukkig ik met jou ben.' Ik gaf Ocean een lange, tedere kus. 'Ik hou van je Rain.' Ik glimlachte. 'Ik ook van jou Ocean, ik ook van jou.'

[Ocean]

De avond viel snel. Ik legde Zoë in haar wiegje neer en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. 'Ze is prachtig.' Verbaasd keek ik op, achter het wiegje stond Moon. 'Moon?' Moon zette een paar stappen dichterbij. 'Je hebt het gedaan Ocean, je hebt gewonnen. En kijk eens naar jezelf, je bent getrouwd met Rain, hebt een prachtig dochtertje, je bent echt volwassen Ocean.' Ik keek Moon sprakeloos aan. Moon streelde langs mijn wang. 'Ik leef niet meer Ocean, ik ben slechts een herinnering die je van me hebt. Maar ik hoop dat het je wat waar is als ik zeg dat ik trots op je ben.' Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. 'Dankje Moon.' Fluisterde ik zacht. 'Ik zal op haar letten Ocean, ze zal nooit alleen zijn. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat haar nooit iets overkomt.' Ik sloot mijn ogen even, de woorden van Moon stelde me gerust. Na twee jaar spookte de woorden van Forest nog steeds door mijn hoofd heen. 'Ik win altijd Ocean.' Ik was doodsbenauwd dat hij op de een of andere manier een weg terug zou vinden en Zoë iets aan zou doen. Moon gaf me de zekerheid die ik op dit moment nodig had. 'Ik moet nu afscheid van je nemen Ocean maar onthoud mijn woorden. Ik let altijd op Zoë.' En met die woorden verdween hij. 'Ocean?' Ik draaide me om. Rain stond in de deuropening. 'Slaapt ze?' Ik knikte en liep naar Rain toe. Ik besloot om het bezoek van Moon voor mezelf te houden. Ik sloot de deur zachtjes achter me en liep achter Rain aan naar onze slaapkamer.

De volgende morgen werden we al vroeg gewekt door Zoë haar gehuil. Ik stond op en liep naar haar kamertje toe. Het was het oude kamertje van Moon's zusje Luna. Ik tilde Zoë voorzichtig op en hield haar tegen me aan. Ik begon zachtjes te neuriën en liep de kamer uit. Toen ik beneden kwam zat Rain al aan tafel, hij keek me glimlachend aan. Ik ging bij hem zitten. 'We kunnen ons beter zo gaan omkleden, Olivia en Damian zullen hier zo zijn.' Ik knikte naar hem. We aten met z'n tweeën wat en toen liep ik met Zoë naar boven om ons om te kleden.

Niet veel later kwam ik de trap afgelopen met Zoë in mijn armen. Ze droeg een lichtroze jurkje en zelf had ik een lichtblauwe jurk aangedaan met madeliefjes in mijn haren die ik had opgestoken. Rain stond beneden aan de trap. 'Olivia en Damian zijn er al.' Ik glimlachte en liep achter Rain aan naar buiten. Olivia kwam op ons afgerend en Damian liep er lachend achteraan. 'Ocean! Ik ben een tante!' Ik lachte terwijl ze mij zacht omhelsde en toen Zoë voorzichtig uit mijn armen pakte. 'Awhh! Wat is ze een lieverdje.' Ik glimlachte naar het beeld van Olivia die zachtjes knuffelde met Zoë. Damian en Rain kwamen bij ons staan. 'Je bent oom geworden Damian!' Olivia keek hem lachend aan terwijl Damian zijn wangen rood werden. 'Jullie zijn niet getrouwd dus technisch gezien is Damian geen oom.' Rain gaf Damian een klopje op zijn schouder. We liepen met z'n allen naar binnen.

We gingen in de tuin zitten. Olivia ging op het bankje zitten met Zoë. Ik ging samen met Damian en Rain in het gras zitten. 'Jullie zien er vermoeid uit.' Damian keek ons aan. Rain lachte terwijl hij een arm om me heen sloeg. 'Wat wil je met een klein meisje die ons de hele dag bezig houdt.' Ik glimlachte. 'Het is het meer dan waard Damian, daar kom je zelf nog wel achter.' Damian kuchte. 'Voorlopig nog niet.' Rain lachte. 'Maar stel je voor hoe schattig het zou zijn om kleine Damian's en Olivia's te zien rondvliegen!' Damian werd langzaam rood terwijl ik hard lachte. 'Hallo, iemand thuis?' Ik draaide me om. Darren kwam aangelopen. 'Dat is een tijdje geleden. De laatste keer droeg Ocean nog iets wits.' Ik glimlachte en stond op. Ik omhelsde Darren. 'Jij bent aan de andere kant nog geen spat veranderd.' Darren grinnikte. 'Waar is de kleine?' Ik wees achter me naar Olivia die nog steeds op het bankje zat. Darren begroette Rain en Damian en liep toen door. Hij ging naast Olivia zitten. Ik kwam achter ze staan. Olivia legde voorzichtig Zoë in Darren's armen. Vertederd keek Darren naar de kleine Zoë, hij streelde zachtjes met een vinger over haar wang heen. Hij keek op naar mij. 'Ze is perfect Ocean.' Ik legde glimlachend mijn hand op zijn schouder. 'Kun je het geloven Darren, ik ben tante!' Olivia straalde. Darren lachte luid. 'Ja, dat ben je Olivia. De beste tante.' Hij knipoogde even snel naar haar en focuste zich toen weer op Zoë. Niet veel later waren ook Alan en Hilly er. Het was geweldig om de hele groep weer bij elkaar te hebben. Iedereen had dingen te bespreken die ze hadden meegemaakt. We waren weer een grote familie.

'Sorry dat ik laat ben.' We draaide ons allemaal om. Derias kwam aanlopen. Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe Hilly's wangen langzaam rood werden. Ik snapte nog steeds niet dat die twee niet samen waren, Hilly was duidelijk stapelgek op hem. Derias zag het alleen niet. Derias begroette iedereen en kwam toen naast mij op het bankje zitten. Hij nam Zoë van me over. 'Ze is prachtig Ocean, Dit meisje gaat nog grootse dingen doen.' Ik glimlachte naar hem terwijl ik hem een knuffel gaf. 'Ik heb je gemist Derias, hoe gaat het met je?' Derias glimlachte naar me. 'Ik heb jullie ook gemist. Het gaat goed. Het bosnimfen dorp is weer volledig opgebouwd. Ik ben van plan om binnenkort terug te keren naar hier. ik moet alleen nog een verblijfplaats vinden.' Ik pakte Zoë van hem over. 'Je kunt altijd bij ons blijven. Dit kasteel is veel te groot voor ons drieën. Ik heb je graag bij ons, net als oude tijden.' Derias glimlachte en legde een hand op mijn knie. 'Dankjewel Ocean, ik hou je aan dat offer. Als je me nu excuseert, ik moet iemand andere even begroeten.' Ik zag hoe hij opstond en naar Hilly keek. Ik glimlachte, misschien had hij het toch door.

[Derias]

Ik stond op en liep naar Hilly toe. Ze was zo mooi geworden. Haar bruine krullen waren nog langer geworden en haar bruine ogen glinsterde toen ze me zag. De tijd had haar goed gedaan, ze was echt opgegroeid. Ze droeg een lange, bloemenjurk. 'Hoi.' Mijn stem klonk zacht. Hilly glimlachte naar me. 'Het is goed om je weer te zien Derias.' Ik keek op en keek in haar ogen. 'Wil je een stukje wandelen door de tuin?' Ik knikte. Hilly liep voor me uit. We liepen de tuin verder in. Toen we op een gegeven moment stopte zag ik pas waar we waren. 'Sneeuwklokjes.' Fluisterde ik. Hilly glimlachte naar me en klopte naast zich op het gras. Ik ging naast haar zitten. 'Ik heb je gemist Derias, het leven is niet hetzelfde zonder jou.' Ik keek Hilly aan. 'Het leven is tenminste veilig nu, je hebt vast de kans gehad om je eigen gezin op te starten.' Hilly keek me verbaasd aan. 'Nee, dat heb ik niet gedaan.' Hilly kwam dichterbij. 'Ik kan geen gezin starten, ik moet nog iets doen.' Verbaasd boog ik me dichter naar haar toe. 'Wat moet je nog doen?' Hilly kwam nog een stukje dichterbij. 'Dit.' Op dat moment begon ze me te kietelen, lachend viel ik achterover. Hilly viel bovenop me. We keken elkaar recht in de ogen nu. 'Eigenlijk was er nog iets anders wat ik moest doen.' Met die woorden plante ze haar lippen op de mijne. Ik wist eerst niet wat te doen maar gaf me toen over. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar tegen me aan. Een vlaag van geluk overviel me. Hoe had ik na al die tijd niet in de gaten kunnen hebben dat Hilly precies hetzelfde voor mij voelde. Hilly verbrak onze kus. 'Ik heb al die tijd op jou gewacht Derias.' Ik streek een haarlok uit haar gezicht. 'Ik ook op jou Hilly.' Na die woorden drukte ik mijn lippen weer op die van haar.