Pulang Panyo

Chapter 33

Warning: R-18

Mirror

Isang taon na ang nakalilipas simula noong nalaman naming may PCOS ako. Isang taon na rin kaming sumusubok ni Leo ngunit wala pa rin. Hindi pa rin kami makabuo.

Ganoon pa man ay hindi ipinaparamdam ni Leo sa akin na may kulang sa aming mag-asawa. Na may pagkukulang ako sa kanya at iyon ay ang hindi ko siya kayang bigyan ng anak. "Nadia, nai-send ko na sa email mo iyong draft ko." Sophia's soft voice echoed in my office pulling me out of my reverie.

Isa na akong managing editor sa media company na pinasukan ko noon. My job now is to supervise the day-to-day operations of the publication and report it to Mrs. Dela Cruz, our editor in chief. Nilingon ko siya bago nagsalita. "Sige, Sophia. Thank you." Tinanguan lamang niya ako at iniwan sa kwarto.

Binuksan kong muli ang aking laptop na nasa mesa para i-check ang e-mail ni Sophia sa akin. Ngunit may isang mensahe sa spam inbox ko ang nakapukaw ng aking atensyon. Isa iyong litrato. Architect Ignacio's photo inside Leo's office. Nakakalas ang butones ng corporate attire niya, gulo ang kanyang maiksing buhok at may pulang lipstick smudge sa gilid ng kanyang labi. What the hell is this bitch doing in my husband's office?

Kaagad kong tinawagan ang numero ni Leo pero panay ring lang ng cellphone niya at hindi siya sumasagot. "Leo answer the fucking phone!" Sigaw ko sa sarili habang naririnig ang pag-ring ng cellphone niya.

Higit sampung beses kong tinawagan ang number ni Leo pero hindi niya pa rin iyon sinasagot. "Damn you! Why aren't you answering the call?" I mumbled again.

I can now feel the tightness in my chest, my heart beats rapidly. I need to see Leo now. Kaya naman nagdesisyon akong puntahan na lamang siya sa site. I furiously ran my wheels. My hands were trembling as I maneuvered my steering. I'm already feeling that there is indeed something wrong. Ni minsan ay hindi ako pinaghintay ni Leo sa tawag. Madalas nga ay isang beses pa lang nagri-ring ang telepono ay sinasagot na agad niya iyon.

Nang nakarating sa Pandi ay nagmamadali akong umakyat sa third floor kung saan naroon ang office ni Leo. Noong nasa tapat na ako ng pinto ay kaagad kong narinig ang halinghing ni Architect Ignacio. I let out a deep breath and tried hard to calm myself. "Oh fuck Leo! Sige pa!" But the pang in my chest was still growing when I heard a man's groan inside the room.

May mga tao nga sa loob. May halinghing at ungol mula sa kwarto. Naroon nga sila. Gumagawa ng katarantaduhan. Habang ako ay nanatiling nakatayo, naririnig ang kababuyan nila. I want to grip the door knob and slam the door open, pero hindi ko magawa. "Oh shit! Bilisan mo pa, Leo." I stood still for a minute. Bakit hindi ko magawang sugurin sila?

I clenched my fist, my heart was shredding into tiny pices. I just walked away in shaking rage. My tears now are flowing like a river down my hot cheeks. He's disgusting! Kelan pa niya ako niloloko?! Putangina nila!  I let out a half- laugh and a half-sob. I knew it. Darating ang araw na maghahanap si Leo ng babaeng kayang punan ang pagkukulang ko sa kanya.

"You doesn't deserve him, Nadia." I chanted, swallowing down the anger I'm feeling inside hoping that my vexation will turn into numbness. Pero nandito pa rin iyong sakit. The pain still's stabbing me to death.

Nang makarating ako sa bahay ay kaagad akong umakyat sa kwarto. Kinuha ko ang aking maleta. Aalis na lamang ako tulad noon. Hindi ko na kailangang marinig ang paliwanag niya dahil sapat na iyong mga narinig ko. Pumasok ako sa walk-in closet. Kinuha ko ang lahat ng naka-hanger kong mga damit. Pabalik na ako sa kama kung saan nakalagay ang maleta ko nang bigla akong tumama sa isang pamilyar na bulto.

"Nadia." His gentle voice rolled over that calms my insides. Biglang nawala ang galit at panginginig na nararamdaman ko kanina.

He held both my elbows. "Love, what are you doing?" Tanong niya. Pinagmasdan ko siya at nakita kong mukhang galing sya sa banyo at kaliligo lamang.