Μέχρι το τέλος(GW15)

Στο Παρισι

Κάθε φυσιολογικό ζευγάρι θα θρηνούσε για ότι του συνέβη και θα προσπαθούσε να συνεχίσει την ζωή του. Θα πονούσαν, ίσως να απογοητεύονταν και με την δυσάρεστη αυτή εξέλιξη αλλά σίγουρα δεν θα αντιδρούσαν με θυμό για τον σύντροφο τους. Αυτοί οι δύο όμως μόνο αυτό είχαν μάθει να κάνουν. Στα δύσκολα πάντα έφταιγε ο άλλος. Ότι και να είχε γίνει, όσα χρόνια και να είχαν περάσει ποτέ δεν είχαν σκεφτεί πως κάποια πράγματα απλά τυχαίνουν. Και ενώ έδειχναν στην κόρη τους διπλάσια αγάπη από πριν προκειμένου να σταθούν όρθιοι μεταξύ τους είχαν χάσει το παιχνίδι.

Οι γύρω τους το έβλεπαν, και όποιος τους ήξερε καλά, όπως ο Άγγελος έβλεπε την καταιγίδα να πλησιάζει.

-Μάνα, δεν είναι καλά... δεν τους βλέπεις; Ούτε μιλάνε σχεδόν πια, και ο Άκης μου είπε ότι η αδερφή μου κοιμάται πια στον καναπέ.... Θα σκοτωθούν πάλι....

-Όχι βρε αγόρι μου, δεν νομίζω.... άστους. Θα περάσει ο καιρός και θα είναι καλά. Θλιμμένοι είναι όχι θυμωμένοι....

-Μιλάς λες και δεν τους ξέρεις. Πότε αντέδρασαν φυσιολογικά αυτοί οι δυο; Ασε και ξέρω τι σου λέω, πρέπει να επέμβουμε εμείς τώρα που είναι νωρίς... πριν γίνει πάλι καμία βλακεία! Είπε ανήσυχος ο Άγγελος και επέμενε να κάνουν κάτι για να τους φέρουν πιο κοντά. Είχε δίκιο που φοβόταν, και λογικά σκεφτόταν πως έπρεπε να τους φέρει κοντά για να ηρεμήσουν τα πράγματα, αυτό που τότε δεν ήξερε ήταν ότι είχε αργήσει να αντιδράσει, το ηφαίστειο είχε ήδη αρχίσει να βγάζει την λάβα του...

Ο Άγγελος με την Έλενα τους κανόνισαν ένα ταξίδι στο Παρίσι με την ελπίδα πως αν έφευγαν και άλλαζαν περιβάλλον θα ηρεμούσαν και οι δύο. Αρχικά αρνήθηκαν αλλά τελικά πείστηκαν πως αυτό ήταν το καλύτερο στην παρούσα φάση.

Ήταν καθισμένοι στις θέσεις τους στο αεροπλάνο και η Νάνσυ κοιτούσε ανήσυχη συνεχώς γύρω της, έτρεμε τις πτήσεις και τις απέφευγε αλλά όποτε είχε χρειαστεί να ταξιδέψει ο Άκης ήταν αυτός που την ηρεμούσε και της μιλούσε για να την κάνει να ξεχαστεί από τον φόβο της. Κάπως έτσι έκανε το ίδιο και αυτή την φορά χωρίς όμως να έχει την ίδια επιτυχία με το παρελθόν. Όλη η ένταση που κουβαλούσε μέσα της έβγαινε τώρα με τη μορφή του φόβου για την πτήση που θα έκαναν.

Κλώτσησε με δύναμη την καρέκλα του μπροστινού του και γελούσε μόνος του. Ο κύριος που καθόταν στην θέση μπροστά του γύρισε το κεφάλι του νευριασμένος και κοίταξε τον Άκη.