Тильки эви къардан, буздан турушы,
Къоян эви бир терекнинъ къувушы.
Баарь кельди, тильки эви мырады,
Шашкъанындан, тап башыны тырнады.
Тутып алды тильки къоян эвчигин,
Къоян агълай, бильмей эм нишлейджегин...
Къоян деди:
— Джаным, къашкъыр, ярдым эт,
Бу тилькичик этти эвим алекет!
Къоян, къашкъыр етеклешип кеттилер.
— Тез чыкъ тильки бу къобадан! — дедилер.
Тильки бирден яман-яман джекирди,
Къашкъыр къачты, къоян тавгъа секирди...
Не агълайсынъ? — деди аюв къоянгъа,
—Кель экимиз тез барайыкъ къобанъа!
Кельген буюк аюв деди:
— Эй, тильки,Къоян эви насыл олды сенинъки?!
Аюв къоркъып тилькичикнинъ сесинден,
Къачты кетти, къоян тюшти пешинден...
Къоян кене агъламагъа башлады,
Бойле этип чокъ вакъытлар яшады.
Бир кирпичик расткельди бу къоянгъа:
Деди: — Не ичюн сен агълайсынъ? Айтсана!
Къоян айтты эп башына кельгенин,
Насыл эвин тилькичикке бергенин.
Кирпи деди: — Корьсет манъа тилькини,
Шимди барып чангъытайым тюкюни.
Баргъан бою къобачыкъкъа кирпичик,
Шай джекирди: — Тез, ярамаз, мындан чыкъ!
Кескин уджлу инелернен санчарман,
Бу эвчикни парлап, бозып ачарман!
Тилькичикнинъ къоркъудан къан,тер тюшти козюне,
Чыкъкъан бою сапланды кирпичикнинъустюне.
Къачып кетти дагъларгъа, аякъларыбутюн къан,
Бойле этип къуртулды бу белядан шу къоян.
Энди къоян эвчигинде шенъ яшай,
Кирпичикни корьген сайын алгъышлай!
****
