Ben artık o eski küçük masum Kelly değildim. Etrafıma sürekli zarar veren, çekilmez biri olmuştum. Artık sevdiklerime daha fazla zarar vermek istemiyordum. Bu yüzden kendimi herkesten uzaklaştırmış, kendi dünyama -o korkunç şeylerle dolu dünyama- çekilmiştim. Çok korkuyordum ama kimseden de yardım isteyemiyordum. Çünkü eğer öyle bir şeye yeltenicek olursam, deli derlerdi. Kafayı yemiş bir deli derlerdi. Ama ben deli değilim!!! Korkunç fısıltılar, beynimi kemiren düşünceler, gördüğüm o korkunç kabuslar -ki asla bir kabus olduğuna inanmıyorum- bana çok zarar veriyorlardı. Sanırım ölüm artık çok yakınımdaydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Arkadaşlar, kitabı artık Kelly'nin yaşadıkları ve yaşayacaklarıyla devam ettirmek istiyorum. Umarım beğenirsiniz :) )
