Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 24

Ik doe de badkamerdeur open en loop richting de trap. Vaag zie ik wat mensen langs me heen lopen. Is dat Julian? Volgensmij halicuneer ik dit, of is het echt? Nee, dat is echt Julian. Met een één of ander meisje, zoenend, tegen de muur. Met een vies gezicht kijk ik ze aan. Ik haat stelletjes nu even héél erg. Ik loop naar beneden en negeer die twee. Julian kijkt op, zijn blauwe ogen lijken nog blauwer. Misschien door de alcohol? "R-romy?" Ik negeer hem en loop met stevige passen door naar de keuken. Daar pak ik een fles met rood spul erin, het ruikt naar kersen vermengd met sterke alcohol. "Romy, wees verstandig en neem geen alcohol." Zegt een stem in mijn hoofd, nee wacht, die stem komt me bekend voor? Ik draai me om en zie Julian noncalant tegen het keukeneiland aanleunen. "Wat moet je Julian?" "Hm, niks. Alleen je moet gewoon niet te dronken worden," hij wijst naar een meisje die naar de wc rent. "Anders krijg je dat." "Oké, bedankt maar alsnog mag ik je niet." "Wat heb ik jou ooit aangedaan?" Hij maakt me zo boos, hoe durft hij nog tegen mij te praten? "Mij niet, maar mijn vriendin wel!" Zeg ik stemverheffend. "Welke vriendin?" Hoezo dom? "Sophie, Sophie Stone, blond haar en lang?" Hij blijft me schaapachtig aankijken met zijn blauwe ogen, net zo blauw als die van Kai. Ik bijt op mijn lip, niet aan die sukkel denken. "Nog nooit van gehoord." Ik kijk hem vragend aan en grijp zijn arm beet, op weg naar Sophie. "Waar ga je heen?" schreeuwt hij over de luide muziek heen. "Opzoek naar Sophie," zeg ik terwijl ik door de menigte zoek naar Sophie. Uitendelijk zie ik haar op de bank met Justin en trek Julian mee. Ik laat Julians arm los en tik Sophie aan die meteen naar je omkijkt. "Hé Room! Wat is- Wie is dat?" "Ken je hem niet? Dat is Julian, van meneer van Langen, die je naaide." "Wat heb ik gedaan?" Fluistert Julian in mijn oor. "Ik heb hem nog nooit gezien." Ik verpest ook alles. "Eh, later Soof!" Ik loop snel weg, wéér naar de keuken. Waar ik wat appelsap pak. "Dûs," ik draai me om en zie dat Julian me heeft achtervolgt. "Heey Julian!" Hij kijkt me vragend aan. "Oke, sorry, dat ik naar je heb geschreeut enzo op school." "Achja geeft niet, kan gebeuren toch?" "Ja, maar dit is typisch een Romy-actie," hij grinnikt "Romy-actie?" zegt hij terwijl hij denkbeeldige haakjes maakt met zijn vingers. "Hmja, een domme actie van mij. Maar ik ga denk ik naar huis, dit feest is niks aan," ik maak me al gereed om snel weg te lopen, naar huis. Om een pyjama aan te trekken en te gaan slapen. Het is dan ook al rond 11'en. "Heb je een rit naar huis nodig?" zegt Julian die me achtervolgt terwijl ik naar de deur loop. "Nèh," ik wuif zijn aanbod weg en trek de deur open. "Echt niet? Het is al erg donker en je weet maar nooit wie er allemaal op straat rondloopt." Ik zucht en draai me om, "Hoezo doe je ineens zo aardig?" "Gewoon, ik wil je alleen maar helpen." "Je bent mijn moeder toch niet, of wel soms? Ik ga wel lopend. Doei Julian!" Ik sluit de deur achter me met een klap en loop met een stevig pasje richting de uitgang van de voortuin. Het grind spat rond mijn hakken, wat een kut schoenen. Ik haal de hakken van mijn schoenen en loop op blote voeten verder. Als ik de poort heb geopend en op steen kom doe ik de schoenen weer aan, nu alleen nog naar huis lopen. Een zucht verlaat mijn lippen, zou Kai er nog zijn? Ik kijk zoekend om me heen naar zijn auto. Nergens, geen spoor van Kai meer te vinden. Wat is er toch met hem, waarom wou hij me niet nog meer pijn doen? Hij gaf tenminste nog een beetje om mij. Maar hij is en blijft een sukkel. Was Fleur maar hier, zij weet zoveel over jongens. Ik hoop dat alles goed met haar gaat, ze mag niet sterven. Tranen bollen weer op in mijn ogen, waarom dit leven? Kan er tenminste nog iets goeds gebeuren? En bij deze gedacht hoor ik getoeter achter me, verdomme. Julian moet mij niet achter volgen, ik ga sneller lopen en hoor iemand mijn naam roepen, dat is geen Julian, geen Kai en het is ook niet Justin. Ik kijk om en zie tot mijn grote verbazing de zwarte mercedes stoppen naast me, met niemand minder dan Jake erin? "Hey Romy," Ik zwaai kort, "wat doe jij hier?" "Hm, ik moest naar de winkel van mijn moeder en zo te zien loop je terug naar huis? Was het geen leuk feest?" Hij kijkt naar het groot verlichtte huis waar harde muziek uitkomt en daarna vragend naar mij. "Oké, laat maar." Gelukkig maakt hij er geen probleem van. "Eh, wil je buiten wachten of mee rijden?" Hij opent het portier vanaf binnenaf en blijft me aanstaren. Zijn bruine ogen doordringen die van mij. "Gaat alles wel goed?" Hij stapt uit en legt zijn armen op mijn schouders. Niet huilen Romy, niks laten merken zeg gewoon ja. Ik kijk naar boven, naar zijn gezicht. Missie mislukt. Tranen glijden over mijn wangen en Jake slaat zijn armen om mij heen, beschermend, net zoals vroeger. Ik sla mijn armen om hem heen, dit had ik echt nodig. "Nee, het gaat helemaal niet goed," zeg ik snikkend in zijn shirt. Zijn kin leund op mijn hoofd.

En ik vergat even al mijn problemen.