ÜVEY |Gay|

2. bölüm

Merhabalar..

Uzun zaman oldu biliyorum..

Yazı hatalarım olursa kusuruma bakmayın lütfen.

°

Kapıyı kapatıp bahçeye inmeye karar verdim. Daha sonra fikrimi değiştirip mutfakta pencere önüne geçtim. Sigara paketimi cebimden çıkarıp bir dal alarak yaktım.. İçim yanıyordu. Bunu tarif etmek imkansızdı. Karan, benim birtanem. Düşündükce ağlayasım geliyordu. Her şey nasıl başladı, neler oldu o kadar karışıktı ki. Ona nasıl bu kadar bağlandım, nasıl benim herşeyim olmuştu. Ona olan bu duygularımı ifade etmek o kadar zor ki.

Kime söyleyebilirim? Kime üvey kardeşime aşık oldum diyebilirim? Hiç kimseye. İnanmazlar, nasıl oldu derler, haklılar da. Ben bile nasıl ona bu duyguları besledim bilmiyorum, düşünüyorum da, gerçekten nasıl bir anda kendimi bu duyguların içinde buldum aklım almıyor.

Aklıma yine onunla alakalı bir anı geldi. O zamanlar ona olan duygularımı yeni yeni keşfediyordum. Dudaklarım benden bağımsız kıvrıldı, yüzümü hafif tebessüf aldı.

1 yıl ya da aylar önce okulunun karşısına gitmiştim onu okuldan almak için, tarihi pek iyi hatırlamıyorum, bekliyordum arabamın içinde. Diyorum ya, hislerim yeni ortaya çıkıyordu, o zamanlar onsuz bir an bile nefes alamayacak hale gelmiştim. Hep onu görmeye, onunla vakit geçirmeye çalışıyordum. Bu yüzden ders çıkışı okuluna gelmiştim.

Sonra Karanı gördüm, yüzümü sebepsiz bir tebessüm kapladı, şimdi bile hatırlıyorum onu gördüğüm için ne kadar mutlu olduğumu. O zamanlar hislerimi pek anlamıyordum, yeni yeni ona olan hislerim gün yüzüne çıkıyordu. Birazcık anlasam bile o kadar korkuyordum ki, hep kaçıyordum, anlamazlıktan geliyordum. Tanrım, nasıl da aptaldım, kaçmakla herşeyden kurtulacağımı sanıyordum. İşler pekte istediğim gibi gitmemişti, kaçtığım, görmezden geldiğim o duygular beni öyle ele geçirmişti ki.

Arkadaşıyla geliyordu gülüşe gülüşe. Bir şeyler konuşuyorlardı. Onun mutlu olması beni de mutlu ediyordu ama benden başka birinin onu mutlu etmesi birazca beni kıskandırmıştı içten içe. Onun yüzünü hep ben güldürmek istediğimi hissetdim bir an. Ah, Aydın, düşünme, düşünme dedim kendi kendime. Sonra şey oldu. Bir anda arkadaşı ona sarıldı.

Yüzümde gülüş dondu bir an. Sonra Karan da ona sarıldı. Öyle sarılıyorlardı ki, arkadaşı onun saçlarını karıştırdı usulca. Öyle bir hale düşmüştüm ki. Kıskançlığım işte o an gün yüzüne çıkmıştı. Onun gay olduğunu zaten biliyordum. Bildiğim için içim içimi yiyordu zaten. Hiç bir zaman kızlar dikkatini çekmemişti, hep erkeklere dikkat ederdi, e bu da benim gözümden kaçmamıştı. Bir keresinde onu bir erkeğin dudaklarına küçük öpücük kondurduğunu bile hatırlıyordum. Tabi onda pek karışmıyordum ilişkilerine.

Ama şimdi ne yapacağımı bilemez haldeydim. Acaba erkek arkadaşımıydı, ya da sadece arkadaşı. Ama neden bu kadar sıkıca sarılıp saçlarını böyle şefkatle karıştırıyordu ki. Bir anda arabanın kapısını açıp dışarı çıktım.

"Karan" diye seslendim.

Karan o "şahıs"tan ayrılıp seslendiğim tarafa baktı. Beni görüp el salladı.

"Geliyorum, abi" dedi, yanındaki arkadaşıyla gülüşüp ayrıldı ve bana doğru gelmeye başladı.

Benim yanıma gelir gelmez sarıldı bana. Bende karşılık verdim anında, öyle sarıldım ki, sanki birinin benden onu çalacağından korkarmış gibi. Saçlarına öpücük kondurdum ve hafifçe saçlarına daldırdım elimi. Usulca saçlarından geçirdim, uzun uzun karıştırdım elimle. Sanki öncekine nisbet yapar gibi. Kafasını kaldırıp bana baktı.