Sevgili sekiz yaşım...
Sana son mektubumun üzerinden tam üç sene geçti.
Bunca zamandır sana ulaşmanın ve geçmişi yenmenin türlü yollarını denedim. Bir zaman makinesi yaptım sana geleyim diye. Kendini korumak için etrafına ördüğün o duvarın ağır taşlarının kokusunu takip ettim. Kaybolduğun sokakların haritasını çıkardım kafamda. Yüzlerce kez baştan yürüdüm. Sonunda seni bulduğumda geçmişi değiştiremedim ama, saklanıp ağladığın o kocaman yemek masasının altına girip usulca gözyaşlarını sildim. Hissettin mi?
Yanaklarından ödünç aldığım nem, hala parmak uçlarımda. Senin hayallerini yazdığım o küçük defter önümde açık duruyor.
Biraz daha bekle... Beklerken de hep yaptığın şeyi yap.
Gözlerini kapa, kulaklarını tıka ve kendine ait dünyanın resmini çiz kafanda.
Sana o dünyayı vereceğim.
Sonra seni zihnimde en baştan büyütüp, özgür bırakacağım.
Söz.
Yirmi sekiz yaşın...
