“Anak, ilabas mo naman ako, nakakasakal na rito sa loob ng kwarto.” Napatayo ako nang marinig ang sinabi ni Mama.
She's lying on the hospital bed for almost 2 weeks now. I walked towards her direction and guided her to sit. Hinila ko palapit ang wheel chair at itinabi sa kama. She immediately stood up as she saw her wheel chair causing her to almost fell on the floor, but before she could, I caught her in my arms.
“Ma, dahan-dahan naman,” saway ko.
Mahina na ang katawan niya kaya hindi na niya kayang tumayong mag-isa.
“Dito lang tayo sa malapit, Mama, ah.” She nodded and gestured me to move the wheel chair.
Nilibot-libot ko lang siya sa labas ng silid. Hindi naman kahabaan ang hallway kaya mabilis lang kami nakarating sa dulo.
I was about to turn back the wheel chair when she poked my arms.
Dumungaw ako para marinig ang sasabihin niya. “Anak, iliko mo naman doon,” pagtukoy nito sa daan patungo sa kabilang hallway.
“Ma, hindi ba sabi ko dito lang tayo?” pagpapaalala ko sa kaniya ng sinabi ko kanina.
“Diyan lang, hindi pa ako nagsasawang maglibot, 'nak.”
Labag sa loob kong sundin ang gusto niya. Panay ang kwento niya ng kung ano-ano kaya hindi ko na namamalayan na narating na pala namin ang kabilang hallway.
Mula rito ay kitang-kita ang emergency room. Makapal na salamin lang ang nakaharang na nagsisilbing railings ng hallway kaya kitang-kita ang nasa ibaba.
“Nililinlang mo ako, Ma. Tara na, balik na tayo,” sabi ko at pinihit pabalik ang wheel chair.
Bago pa kami tuluyang makaalis ay namataan ko ang natatarantang mga nurses.
Kasunod nito ay isa na namang pasyente. Tantya ko ay malala ang isang 'to. Nababalutan ito ng dugo sa mukha kaya hindi ko maaninag ang mukha pero sigurado akong lalaki ito.
“Kawawa naman ang batang 'yan.” Napalingon ako kay Mama nang bigla siyang magsalita.
Taranta kong pinihit papalayo ang sinasakyan niya.
“Si Drew ang pasyenteng 'yon, hindi ba?” tanong nito na ikinatigil ko.
“What are you saying, Ma?”
“Car accident, sa Leonardo Avenue.” My forehead creased because of what she said.
“Hindi kita maintindihan, Ma. Tara na, bumalik na tayo.”
“Kung sakaling kailangan mong pumili sa aming dalawa, gamitin mo ang puso mo, anak. Piliin mo kung saan ka sasaya, at iyon ay kung siya ang pipiliin mo. Mabuti ang batang 'yon,” makahulugang litanya nito.
I don't really understand what she's talking about. That patient can't be Drew. First of all, Drew is in States. Second, how did she know that it was a car accident? Pwede namang nabugbog o ano. And lastly, paano niya nasabing sa Leonardo Avenue iyon naganap? Hindi naman niya nasaksihan ang nangyari. Weird. She's kinda weird.
“Ma, stop. Drew is in States right now, she l-left... me, right?” I said. It's still hurt. The scars of the pain he caused me years ago is still here. Still visible.
Hindi ko namamalayan na nasa loob na pala kami ng kwarto. Iginaya ko siya pahiga para makapagpahinga.
“Iyan din ang pagkakaalam ko, pero hindi.”
“Umalis na siya,” I smiled bitterly.
She didn't answer me and closed her eyes instead. I caressed her hands and leaned closer, kissing her forehead.
