JUŻ WYSZEDŁ TOM 2!
❝Opowieść o młodej dziewczynie, która rozpoczęła swoją karierę jako dziennikarka.
Czy miłość zakłóci dojście ku jej marzeniu?
A może marzenie przezwycięży ponad wielkim uczuciem?❞
Spodziewałam się wszystkiego ale na pewno nie Ashley. Byłam pewna, że mężczyzna zabrał mnie na kawę czy ciastko więc wizyta przyjaciółki nieźle mnie zdziwiła. I mimo tego, że wypłakiwałam jej się w ramię z wielu powodów to jeden z nich mocno mnie przerastał. Wszystkie kłamstwa o których mówiłam blondynce mogły wyjść na jaw. Czy już nigdy nie będzie tak jak kiedyś?
— Ale nie rozumiem... dlaczego tu jesteś? — podniosłam głowę, a dziewczyna wytarła moją mokrą twarz rękawem.
— Neymar do mnie napisał! — wybuchła, szybko wyciągając telefon z torebki. Kliknęła w ikonę Instagrama, a następnie weszła w wiadomości z piłkarzem.
— Wysłał mi nawet serduszko pod jedną wiadomością, zobacz! On mi się tak podoba. — przyznała przeciągając palcem każdą wiadomość którą do siebie wysłali.
Podoba?
— Myślisz, że mam u niego jakieś szanse? — spytała ciągnąc mnie za ramię. Ja wpatrywałam się w nią, zaciskając dłonie w pięść. Paznokcie wbiły mi się w skórę, pozostawiając po sobie półksiężyce.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Przełknęłam ślinę zdając sobie sprawę co czuję.
Zazdrość.
Przelewała się w moich żyłach tak długo, póki nie przypomniałam sobie o tym, że jest moją przyjaciółką. Jej uczucia są ważniejsze niż moje. Zawsze były.
— Oh... Czujesz coś do niego?... — spytałam cicho. Rozluźniłam dłonie, patrząc na kroplę krwi, która płynęła po moim palcu.
— Jest nieziemski. — odpowiedziała. Czułam jakby czas się zatrzymał, a ja nie mogłam nic z tym zrobić. Jakbym znajdowała się na pustyni, która nie ma końca. Bez wody, bez jedzenia. Bez Neymara.
— Oczywiście, że masz szansę. Słyszałam, że zerwał z Bruną. — uśmiechnęłam się sztucznie. Miałam ochotę się uderzyć w głowę, bo przecież nic do niego nie czuję. Chyba.
— Nawet jeśli jestem blondynką? Może się przefarbuję? Słyszałam, że lubi brunetki. — mówiła przeczesując swoje włosy. Zawsze jej zazdrościłam koloru bo w każdym momencie bezproblemowo mogła go zmienić.
— Neymar nie patrzy na wygląd tylko na to co w środku. — zapewniłam ją.
— Ale cudowny! No dobra, usiądźmy. Musisz mi się z czegoś wytłumaczyć. — pociągnęła mnie za rękę i usiadłam przy stoliku, ona na przeciwko mnie.
— To jego koszulka? — spytała z chrypą. Nie chciałam jej dobijać, nie zrobię jej tego.
— Nie. — odpowiedziałam opierając twarz na dłoni.
— O czym chciałaś gadać? — zmieniłam temat.
— Dlaczego kłamałaś? — nagle zmieniła swój ton i wyprostowała się.
