Mektuplarda kafamı yormak istemedim.Düşündüğüm tek şey:insanlar artık bana ne kadar çok mektup gönderiyor.O kadar.Başka birşey düşünmüyor,düşünmekte istemiyordum.
Şuana kadar gelen bütün mektupları bir kasada saklıyorum.Annem görmesin diye.
Bugün okula geç kalmadım.Bu ne kadar da güzel bir duygu.Okula geldim.2. mektubu da yanımda getirdim,şifreyi çözmek için.Şifre çok gıcığıma gitmişti.Anlamamıştım.Öğle arası Duyguyla okulun arka tarafındaki ağaçlık alana gittik.Ona mektubu göstermem gerekiyordu.Ona da güveniyordum."Neden beni buraya getirdin?"diye sordu. "Bir konu hakkında yardımına ihtiyacım var."dedim ve mektubu uzattım. "Oku."dedim.
"Vay canına.Bu kim?"dedi meraklı bir şekilde."İşte bunu bulabilmek için seni buraya getirdim.Şifreyi anlamadım.Sayılar,harfler..."dedim.Çünkü anlamamıştım. "Önce kelimeleri sayılardan ayıralım.Yanıda kağıt var mı?"diye sordu.Başımı sallayarak ona bir kağıt uzattım.Kağıdı aldı.Bir yandan mektuba bakıyor,bir yandan kağıda birşeyler yazıyordu.Ve mırıldanıyordu"0564 hayır hayır 0546,SE..."diye."BULDUM!"diye bağırdı.Ağızını tuttum "Bağırma!İnsanlar bizi duyabilir!.."dedim."Üzgünüm.Ama bu çok şaşırtıcı:seni kıskanan kişi SELİNmiş!Bütün sayıları bir araya getirince Selin'nin numarası çıkıyor!Ve bütün büyük harfleri bir araya getirince "SELİN" yazısı çıkıyor!"dedi şaşkın bir şekilde.Bende çok şaşırmıştım.Selin kıskanmak beni.Kıskanmak Selin beni.Beni kıskanmak Selin.Sözde Sanat stüdyosu yöneticisi,spor başkanı,okul temsilcisi...Beni mi kıskanıyor."Bu,bu...Nasıl yani.İlk geldiği gün bana çok soğuk ve şımarık davranmıştı.Pekala.Ama nasıl aynı kaderi paylaşırız?Benimde ailem babam ve ablam yangında ölmüştü.Ama aslında ölmemişler.Yıllardır bana yalan söylüyorlarmış.Ve bugün buraya taşındılar okul çıkışı onları görmeye gideceğim.Acaba bana ne söyleyecekler."diye Duygu'nun burada olduğunu unutmuş bir halde kendi kendime konuşuyordum.Duygu'da bana kocaman yeşil gözleriyle bakıyordu."Bende seninle gelebilir miyim?Hani,aileni ziyaret ederken?..."diye sordu.Zaten tek başıma girmek istemiyordum."Tabikii de gelebilirsin.Sen çok iyi bir arkadaşsın.Zaten artık sırrımı bildiğine göre sorun yok."dedim.Ve ders zili çaldı.Koşarak sınıfa girdik.
...
Okul çıkışı Duygu yanıma geldi."Gidiyoruz değil mi?"diye sordu."Evet.Beni takip et"dedim yolu tam olarak bilmediğim halde.Yürüdük,yürüdük.Sonunda eve geldim.Eski bir görünümü vardı.Zile bastım.Biraz bekledikten sonra genç bir kız kapıyı açtı.Bu ablam olmalıydı.Onu en son gördüğümde o 8 ben 5 yaşımdaydım.Çok değişmişti.Yumuşak bir sesle "İpek?"dedi."Abla?"dedim ve sarıldık,uzun uzun."Bu kız kim?Yeni arkaşın mı?Adı ne?"diye sordu."Evet,arkadaşım.Adı Duygu."dedim.İçeriden bir adamın sesi geldi."Kim geldi?"
"İpek."dedi ablam.Koşarak merdivenlerden indi."Canım kızım,seni çok özledik."diyerek bana sarıldı,bende ona.Onu gerçekten çok özlemiştim.O an telefon çaldı."Olamaz annem arıyor.Sessiz olun.Alo annecim.Ben arkadaşımdayım,Duygu.Sana söylemeyi unuttum.Birkaç saate gelirim. Görüşürüz.Tamam."dedim.Neyse gene iyiyim,bir yalan buldum en azından."Lütfen,ayakta kalmayın geçin içeri oturun."dedi ablam içeri girdik.Heryer çok tozlu görünüyordu."Ee önemli birşey söyleyecektiniz.Çok merak ettim zaten.Hadi söyleyin şunu."dedim.2 gün meraktan çatlamıştım."Pekala.Zaten vakti gelmişti.Galiba biraz ağır oldu.Taşındın,bunu öğrendin ve biraz birşey daha öğreneceksin."dedi babam."Olsun olsun.Siz söyleyinde."dedim.Hadi ama çok merak ettim yaa."Artık söylüyorum.Sen,senin yani sen,senin...
(Oy ve yorumları unutmayın)
