Αλφαβητικά one-shots της Κρυστέλ #TYS2023 #SPBC2023

Υ, υ) Ύπνος

Υ, υ) Ύπνος

Πάλι ξύπνησα απότομα, με ένα τίναγμα, σαν να με χτύπησε ρεύμα. 'Σαν να με χτύπησε ρεύμα'... είμαι σίγουρη ότι αυτή η φράση έχει ήδη χρησιμοποιηθεί πάμπολλες φορές για να περιγράψει εμένα και το τι προκαλώ στους άλλους. Βέβαια, πάντα χρησιμοποιούταν για να περιγράψει μαγικές τζιριτζάντζουλες (όπως θα 'λεγε κι ένας Καλικάντζαρος-φίλος μου) κι όχι τον τρόπο που ξυπνάω, αλλά τέλος πάντων. Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα, λες και προσπαθούσα να δω στο σκοτάδι. Μάταιος κόπος, αφού το δωμάτιο είναι σκοτεινό και η λάμπα του δρόμου, που συνήθως ρίχνει λίγο φως απ' τις γρίλιες του παντζουριού, μάλλον είναι καμένη (σημείωση: αύριο να πάρω τηλέφωνο στο δήμο, να παραπονεθώ, μπας και την αλλάξουν). Ένιωθα ένα πλάκωμα στο στήθος, μία απαίσια αίσθηση πως έκανα κάτι πολύ κακό, για το οποίο θα 'πρεπε να νιώθω ενοχές. Παράλληλα μια αγωνία για τους κρυστάλλους: πού είναι, πού τους άφησα και μήπως τυχόν κάποιος τους έχει πάρει. Σηκώνομαι απότομα κι ανοίγω το τρίτο συρτάρι του γραφείου μου... ουφ! Ευτυχώς είναι εκεί! Το ένα από τα δυο μου προβλήματα λύθηκε. Μένει τώρα να διώξω την αίσθηση των ενοχών που ανέφερα παραπάνω... πολύ πιο δύσκολη δοκιμασία από το σήκωμα απ' το κρεβάτι και το άνοιγμα ενός συρταριού...

Από τότε που επέστρεψα απ' τα Εκτός, έχω μεγάλο πρόβλημα με τον ύπνο: με εξαίρεση την πρώτη εβδομάδα, που κοιμόμουν σαν κούτσουρο, λόγω της εξάντλησης, δεν μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα ούτε ένα βράδυ. Κοντεύω να ξεχάσω πώς είναι να κοιμάσαι φυσιολογικά, με πρόγραμμα, αν και εδώ που τα λέμε, πάλι υπάρχει κάτι σαν πρόγραμμα. Και πάει ως εξής: κάθε βράδυ, όταν σταματάω το γράψιμο και ξαπλώνω, κοιμάμαι ήρεμα για μία ώρα. Όταν αυτή η ώρα περάσει, ξυπνάω απότομα με την ίδια απαίσια αίσθηση. Κι η αποψινή νύχτα, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και κάνω αναδρομή όλων των διαλόγων της ημέρας. Ελέγχω όλα όσα είπα κι έκανα, προσπαθώντας να εντοπίσω αν τυχόν φέρθηκα άσχημα στην μαμά, στον Έντι ή στον παππού. Ίσως γι' αυτό να νιώθω έτσι. Περνάνε μερικά επώδυνα λεπτά υπερανάλησης μέχρι να αποφανθεί η επιτροπή των ιατροδικαστών πως τα δακτυλικά αποτυπώματα δεν ταιριάζουν, άρα ο δολοφόνος δεν βρίσκεται ανάμεσα στους συλληφθέντες (χμμμ... αν ποτέ με κουράσουν οι ιστορίες του φανταστικού, μπορώ να δοκιμάσω να γράψω κάτι αστυνομικό... αν έχω ακόμη φαντασία, φυσικά). Ούτε μίλησα, ούτε συμπεριφέρθηκα άσχημα σε κάποιον την ημέρα που πέρασε. Συνεχίζω να σκέφτομαι κι ένας κόμπος ήδη σφίγγει το στομάχι μου, σαν να θέλει να με προετοιμάσει για το αβάσταχτο βάρος που έρχεται. Κι έρχεται...