Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 36

Chapter 36

Menace

Isang katok ay napabaling ako sa pintuan. Agad kong napakawalan ang laptop. Sumungaw ang aking secretary na may ngiti sa labi habang dahan-daha siyang lumabas na may bitbit na lunch bag.

I raised my brow for it.

"Ma'am pinadala mo," aniya at agad na nagtungo sa akin.

Nilapag niya ito sa aking lamesa at mabilis na tumalikod. Umiling ako at sinilip ang labas. Wala akong nakita kung 'di pagbabalik niya sa lamesahan.

May hinala ako. In the first place, I want to assume that my heart will be splintered. Kaibigan? Siya naman ang concern palagi e. But then again, I will always slap myself for the word that we're friends. My heart will still assume that things are not necessary and I need to work hard to not assume this hard.

Binaba ko nang bahagyan ang laptop nang na off ko na. Dinala ko ang lunch bag sa mini living area ko. I gradually looked at it while wearing a white halter top with a beige crop top blazer and fitted skirt. I fixed my choker necklace and my Rolex. The sun's rays burned me with the coldness of my office.

I gasped as I slowly opened it. I swallowed hard when the wind of the air still ate my nervousness. I furrowed when it welcomed me with a post note.

I hope you take care of yourself. I brought that for you. I can't bring it with me because I have something to report. Stay safe, Calla

Your friend,

Paul.

Umismid ako at pinakawalan ang iniisip kanina.

Assume pa, Calla.

Come to think of it, I rejected him before and now I'm assuming things.

Nasapo ko ang noo ko habang nakatingin sa lunchbox at ang isang gamot para sa hangover. Hinilig ko ang likod sa backrest at dinala ang lunchbox sa hita ko. Napangiti ako ng tuluyan ngunit kalaunan ay sinampal ang mukha at ramdam ko ang hapdi no'n.

"Calla, wake up. Okay? Okay? Hindi nga! Dapat your love ganon pero your friend nga," napalakas kong ani sabay panlalaki ng mata.

"Ano'ng sinasabi mo, Miss Calla?"

parang luluwa ang paningin ko sa boses niya.

Ano'ng ihaharap ko na mukha?

Gusto ko tuloy na lamunin ng tiles ngayon. Narinig niya. Narinig niya ang nasabi ko.

Agad akong humarap sa kanya na may hilaw na ngiti. Pilit kong sinisikip na maging normal sa harapan niya. Umahon ako at nilagay ang lunchbox sa likod ko at dahan-dahan itong pinatong sa lamesahan ulit habang nakatalikod.

"Paul! You're here," sabay halakhak ko at dumako ang paningin sa tiles saglit.

Umupo ako ulit at siya ay nagtatakang umupo sa harapan ko. Nang makalma ko ang sarili ay binalingan ko siya at tinaasan ng kilay. Pilit kong tinatakpan ang hiya.

"Thank you for this," sabay muwestra ko sa binigay niya. "I appreciate it!"

Ngumiti siya na parang nanalo sa lotto. Inayos niya ang kanyang polo na puti at ang itim na slacks. Niyuko niya ang ulo at nag-aabang ako sa pag-ahon niya. Katahimikan ang nakapagbibingi sa'kin. Umahon siya at tumikhim ako para maibsan ang kaba ko.

"Yes! And I was expecting that I will be there at your office after 2 pm, but your Daddy dismissed me earlier so I planned to visit you. Hindi ako pinagbawalan ng secretary mong pumasok, so I got inside. Sorry," and he pinned a smile.