+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş veMavi'ye olan ilginiz ve sevginiz için çok teşekkür ederim. Sizinle paylaştığım her bölümde kalbim küt küt atıyor.
Lana Del Rey, Beaitiful
İyi okumalar!
Sessizliğin tahtına oturduğu bir anın içindeydik.
O tahtın hemen yanında duruyor, yakalanıp geçmişe teslim edilen anılara bakıyordum. Bir ev vardı ama içi karanlık, soğuk ve camları paramparçaydı. O evin ışıklarını çalmışlar, camlarını kırmışlar ve soğuğa terk etmişlerdi.
Şimdi o kırık camların ardından bana bakan küçük bir oğlan çocuğu vardı, Ateş Atakanlı. Karşılaştığımız andan beri ilk defa onu küçük bir oğlan çocuğuna benzetiyordum.
Elindeki anahtarı cebine attığında gergin bir çeneyle içeri girdi. Ben de gözlerimi karşımdaki adamdan ayırmadan onu takip ettim. Ateş'in gerginliğinin benim için olduğunu biliyordum.
Adam oturduğu koltuktan kalkarak, "Bu kadın kim Ateş?" diye sordu. "Yirmi beş yaşındasın, yirmi beş yıldır yanımdasın. Hiç böyle güldüğünü görmedim."
Yirmi beş yaşında olduğu ayrıntısı Ateş'e bakmama sebep oldu. Onun hakkında neredeyse hiçbir bilgiye sahip olmadığımı şaşkınlıkla fark ettim. O gün adını sormadığım gibi yaşını da sormamıştım. Belki de merak ettiğim kim olduğu değil de taşıdığı ruhtu. Gri gözlerinin ardındaki ruhunu bilmek istemiştim.
"Mavi." dedi Ateş sakin bir sesle. Aslında sakin olmadığını sadece ben görüyordum. Bakışları bana döndü. "Levent Polat neredeyse ölmek üzereyken beni bulup büyüten adam."
Farkında olmadığı, belki de farkında olmak istemediği bir gerçeği ona göstermek isteyerek, "Ve seni bir seri katil yapan adam." dedim.
Levent Polat gülümsedi ama onu sinirlendirdiğimi görebiliyordum. Ateş'e yaklaşarak, "Seri katil demişken buraya sana kim olduğunu hatırlatmak için geldim." dedi. "Yaptıklarından haberim oldu. Arkanda bıraktığın pisliği temizledim ama bunu bir daha yapmam Ateş. Sen bir seri katilsin. Öyle istediğin gibi hareket edemezsin. Bir plan yapman, arkanda iz bırakmaman gerekir. Duvara pamuk şeker çizmek de nedir?"
Ateş tekli koltuğa oturup başını geriye attı. Ardından yanındaki sehpanın üzerinde duran viski dolu bardağı aldı ve kolunu koltuğun kenarından sarkıtarak öylece tavana baktı.
"Arkamda hiçbir iz bırakmadım. Oradan çıktıktan sonra silahın parçalarını çıkarıp hepsini farklı çöpe attım. Botlarımı da temizledim. Senin bana öğretmediğin hiçbir şeyi yapmadım. Adamları öldürdükten sonra duvara o çocukların sevdiği şeyleri çizdiğimi biliyorsun. Bu konu hakkında seninle tartışmayacağım."
