Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 40

Chapter 40

Release

I take a deep breath while I was looking at my view. I closed my eyes as my stained pink dress blew by the wind and I was here sipping and taking my feelings away.

Tiningala ko pa ang champagne glass at maligaya na nilapit sa aking bibig at agad naman akong tumingala sa may buwan.

The moon knows how much I love that man. The moon knows how much I value them and realized my feelings for him. Even when I realize it gradually. I know my feelings were real and legit.

"If I can say three words right in front of you...I wish I could and I have the strength to tell you this Paul. "

I closed my eyes and let my feelings be drowned.

"I love you," I said as my tears started to grow."T-That was...at least...I can release my feelings to you."Sinapo ko pa ang aking bibig nang makalikha na ito ng tunog at ayaw kong marinig ako nina Mommy sa kabilang kwarto. "And I hope...I hope that the wind will make you feel what I felt for you Paul."

Hinanaan ko pa amg boses ko habang nagtungo na naman ang aking paningin sa buwan na dahan-dahan na nagkikislapan ang mga katabi niyang bituin.

"Siya nga ba ang bituin mo, Paul? Siya na ba ang nagpapakislap ng mga mata mo o pwede pang maging ako?" nangangarag kong boses.

Ang aking paningin ay nababalutan na ng luha ko. At ang bwuan na tinitingnan ko ay dahna-dahna kong hindi naaninag.

Like him that is was very blurry and surreal. Pinikit ko ang aking mag mata at hinayaan ang luha ko na dumalos pababa. HUminga ako nang malalim habang ang aking ma luha ay nagsisitakasan na. Nagmulat ako ng mga mata at ang aking dibdib ay parang unti-unting sumisikip kahit hinayaan kong damhin ako ng malakas na hangin dito sa bahay namin.

"May pag-asa pa ba ako Paul kung susubok akong aaminin sa'yo?"pina-agos ko ang aking nararamdaman ngayong gabi.

Somehow, I wanted to be felt and to release what I was feeling to him.

"May pag-asa pa ba ako na sabihin lahat nang nararamdaman ko sa'yo, Paul? O hanggang sa hangin na lang nililipad lahat ng salita ko para sa'yo?"

Kinagat ko ang labi sa takot na marinig ako nina Lola. Huminga ako ng malalim upang maibsan ang nararamdaman.

"I love you so much, Paul. I'm sorry if I was so late...I'm sorry, Paul. I'm so sorry," pauilt-uli kong sambit na akala mo ay mararirinig niya ako at ang hangin ang magdadala sa akin sa kasagutan but I was wrong... I was so wrong.

Isang katok ang aking narinig mula sa aking pintuan. Natauhan at pinahiran lahat nang luha at bakas sa mukha ko.

"Calista, open the door!"pagpapataranta na kung sino man sa labas ng pintuan.

Umalis ako sa balcony at huminga ng malalim hanggang sa tanging naririnig ko nalang ay pagdadabog niya. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan at nagulat ako sa nakita ko.

"Lola napa---"

Isang sampal ang ginawad niya sa akin. Napalingon ako sa kanya habang hawak ko ang pisngi ko. Tiningnan ko siya habang ang kanyang bahid ng sampal ay nagmamarka at tiningnan ko pa ang sarili sa salamin. Sa lakas ng kanyang pagsasampal ay namumula nga ito ngayon. Nagsimulang mamumuo ang luha ko sa lakas at sakit nito. Tiningnan ko siya at siya ngayon ay nag aapoy sa galit. Kinuyom ang mga kamao.

"Ano'ng nakarating sa akin balita na sinulong ka ng Charlotte na iyon at naging mabait ka pa roon? Trinaydro ka nga nga, Calista!" sigaw niya sabay hilamos sa kanyang mukha at ginulo ang buhok.