από ΜΟΝΤΕΛΟ στο ΣΤΡΑΤΟ

Κεφάλαιο 17°

Οι μέρες  πέρασαν με πολύ διάβασμα, πολύ γυμναστική και πολύ σεξ ειδικά τα Σαββατοκύριακα, είμασταν πολύ καλά μαζί, ευτυχώς δεν μας έχει υποψιαστεί κανένας.
Έφτασε η ημέρα της ορκωμοσίας, είχαμε κάνει όλοι πολλές ώρες πρόβες για αυτή την μέρα και την τέλεια με τέλεια. Μετά την ορκωμοσία πήγαν όλοι οι στρατιώτες στους συγγενείς τους που είχαν έρθει για να τους χαρούν, ένιωσα λίγο λυπημένη γιατί ήθελα και εγώ να ήταν οι δικοί μου και πόσο μάλλον να ήταν εδώ ο Θοδωρής μου. Έχω πει στον κ.Σταθη  ότι ορκίζομαι και εάν θέλει να έρθει. Ήμουν όρθια και τους χάζευα μαμάδες να κλαίνε από συγκίνηση πατεράδες χαρούμενους αδέρφια να αγκαλιάζονται, φίλοι να κάνουν αστεία, ένιωσα όσο νανε λίγο μοναξιά, αλλά από μακριά με κοίταζε ο Οδυσσέας, την επόμενη στιγμή ήρθε και στήθηκε δίπλα μου κοιτούσε ευθεία και μου είπε
-Οι γονείς δεν θα έρθουν; Να τους γνωρίσω κιόλας
Είπε και γέλασα λίγο
-Όχι στρατηγέ, δεν θα παρευρεθούν γιατί δεν τα πάμε καλά
-Γιατί εάν επιτρέπεται;
-Γιατί από τότε που πέθανε ο δίδυμος αδερφός  μου, έχουν αλλάξει εντελώς σαν γονεις συν το ότι δεν ήθελαν να μπω σε καμία στρατιωτική σχολή
Είπα με ένα μικρό χαμόγελο
-Συγνώμη που έγινα αδιάκριτος Παπανικολάου
-Δεν πειράζει στρατηγέ, περιμένω όμως να έρθει ένας φίλος του πατέρα μου που ήταν παλιά στρατηγός, Α! Να τος!
Είπα και πήγα να χαιρετήσω τον κ. Στάθη με αγκάλιασε και μου έδωσε και ένα μπουκέτο λουλούδια
-Καλή φοίτηση Ανθυπολοχαγέ
-Σας ευχαριστώ πολύ κ. Στάθη, με την ευκαιρία να σας γνωρίσω τον στρατηγό Οδυσσέα Καλυβωκα
Είπα χαρούμενη και οι δυο τους απλά κοιταζόντουσαν κατάματα, ο Οδυσσέας τον κοίταζε με θυμό ενώ ο κ. Στάθης με νοσταλγία. Ο Οδυσσέας  έφυγε με νεύρα και με γρήγορους ρυθμούς ενώ ο κ. Στάθης έμεινε να τον κοιτάζει, δεν ειχα καταλάβει τι γινόταν.
-Κ. Στάθη τον γνωρίζετε τον καθηγητή μου;
Μου κου κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και είχε βουρκώσει
-Από που το ξέρετε;
-Είναι ο γιος μου, ο Οδυσσέας μου, κορίτσι μου έχω να τον δω από 17 χρόνων
Ο γιος του; Είχα μείνει άναυδη, δεν ήξερα τι να κάνω και γιατί θύμισε ο Οδυσσέας;  Μήπως είναι μαλωμένοι; Σίγουρα κάτι παίζει, πρέπει να  ρωτήσω τον Οδυσσέα και να δω τι κάνει. Ευχαρίστησα τον κ. Στάθη ξανά και τον αποχαιρέτησα. Έπειτα πήγα στο δωμάτιο του οπού εκεί δεν έχει και πολύ κόσμο, έξω από το δωμάτιο του ηταν και κάπνιζε ένα τσιγάρο με νευρικότητα με το που με βλέπει έρχεται κατά πάνω μου
-Από που τον ξέρεις αυτόν τον άνθρωπο Ελευθερία;
Μου φώναξε και είχα κοκαλώσει ένας πονοκέφαλος εμφανίστηκε
-Οδυσσέα, αυτός είναι φίλος του πατέρα μου και του ζήτησα βοήθεια με τα μαθήματα όταν έδινα πανελλήνιες και με βοήθησε
-Αυτός ο γέρος σε βοηθούσε;  Μου κάνεις πλακά;
-Αλήθεια σου λέω Οδυσσέα δεν έχω λόγο να σου πω ψέματα, δεν ήξερα ότι ήταν πατέρα σου
-Ελευθερία, αυτός από μικρός που ημουν με έδερνε και μου φώναζε και σε εμένα αλλά και στην μητέρα μου, στα δεκαεφτά μου έφυγα από το σπίτι γιατί πέθανε η μητέρα από καρκίνο, ήθελα να γίνω καλύτερος από αυτόν τον άχρηστο για να του δείξω ότι δεν εχει καταφέρει τίποτα στη ζωή του εκτός από το στρατό που πήγαινε.
Έλεγε και είχε άστατη αναπνοή, με τόπου τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση τον έσφιξα αγκαλιά
-Συγγνώμη
Με αγκαλιά σε και εκείνος και με φίλησε στο μέτωπο, μείναμε έτσι χωρίς να  μιλάει κάνεις μας για λίγα λεπτά.
-Θέλεις να μείνεις στο δωμάτιο μου σήμερα; Σε παρακαλώ σε χρειάζομαι
-Ναι, δεν έχω θέμα